Πνευματική Διάψευση

Ανεξίτηλα Σημάδια + 2

Now Or Never (2014)
Από τον Nτίνο Παυλίδη, 18/08/2014
Ένας δίσκος από τα παλιά που έπρεπε να κυκλοφορήσει, ελπίζοντας στο άνοιγμα νέων δρόμων για την μπάντα
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Στο γενικότερο κλίμα αφύπνισης και μαζικής επιστροφής παλιών ελληνικών punk ονομάτων, το οποίο περιλαμβάνει επανεκδόσεις, επαναδραστηριοποιήσεις, συναυλίες και κάποιες λιγοστές φορές νέους δίσκους, το "Ανεξίτηλα Σημάδια + 2" των Πνευματική Διάψευση (επανα-)κυκλοφορεί έπειτα από δεκαεννέα ολόκληρα χρόνια, ως η πρώτη κυκλοφορία της μπάντας σε βινύλιο, για να προσθέσει το λιθαράκι του στην ιστορία του εγχώριου underground.

Ομολογώ πως μέχρι να παραλάβω το promo δεν είχα ακούσει την μπάντα, παρά το γεγονός ότι τελευταία με αφορμή τον δίσκο είχα δει το όνομά της να κυκλοφορεί στην «πιάτσα». Και πιτσιρικάς είμαι, και γουστάρω να ασχολούμαι με μουσικές που συμβαίνουν τώρα, και φυσικά δεν είναι δυνατό να έχω ακούσει οποιαδήποτε μπάντα έχει βγάλει η ψωροκώσταινά μας. Όπως και να 'χει το δοκίμασα το φρούτο, και μπορώ να πως ο δίσκος περιλαμβάνει κάποια κλασικά χαρακτηριστικά της αθάνατης ελληνικής '90s σκηνής.

Στο hardcore / thrash ύφος της περιόδου και μπαντών όπως οι Αρνητική Στάση, οι Ναυτία και οι Ξεχασμένη Προφητεία, με μία τάση ίσως περισσότερο προς το metal και πάντα ελληνικό στίχο, το άλμπουμ περιλαμβάνει τα έξι κομμάτια της demo κασέτας "Ανεξίτηλα Σημάδια" που κυκλοφόρησε το 1995 καθώς και δύο διασκευές στους ντόπιους θρύλους Stress και Γενιά Του Χάους. Μιλώντας με τα δεδομένα της εποχής, το υλικό δεν είναι κακό. Οι Πνευματική Διάψευση ακούγονται παθιασμένοι, εκπέμπουν μέσα από τα λόγια τους -μ' έναν διαχρονικό χαρακτήρα- την σαπίλα της ελληνικής κοινωνίας, είναι τσιτωμένοι, και πειραματίζονται με κάποια πιο «μεταλλικά» σημεία τα οποία για μένα μάλλον ξεχωρίζουν. Η παραγωγή είναι σημείο κατατεθέν της εποχής με το «τίγκα στην ατάκα» μπάσο και την κάπως μπουκωμένη κιθάρα και όλα κυλάνε όμορφα στο άλμπουμ μέχρι το "Γενοκτονία" και το "Μπασταρδοκρατία" που προσωπικά πάντα δεν μου είπαν πολλά.

Η έκδοση του δίσκου είναι αξιοπρόσεκτη, με full ένθετο σε πράσινο και κόκκινο βινύλιο, και ειλικρινά χαίρομαι που η μπάντα κατάφερε επιτέλους να προχωρήσει σε κάτι τέτοιο εκπληρώνοντας φαντάζομαι κάποιο μεγάλο όνειρο από τα παλιά. Φυσικά όλο αυτό θα βοηθήσει στο να ακουστεί το όνομά της σε δέκα αυτιά παραπάνω, αλλά από 'κει και έπειτα καλό είναι να κοιτάξει μπροστά, γιατί κατά την γνώμη μου η φύση μιας τέτοιας κυκλοφορίας δεν μπορεί να προσφέρει κάτι παραπάνω. Ανυπομονώ να ακούσω με ποιόν τρόπο η μπάντα μπορεί να προσαρμόσει την μουσική στα δεδομένα του 2014, ελπίζοντας πάντα να μην πέσει στην παγίδα της αναπαραγωγής παλιών ιδεών, τεχνικών και συνθέσεων. Το ρίσκο από τους παλιούς είναι πλέον αναγκαίο.
  • SHARE
  • TWEET