Παύλος Παυλίδης & B-Movies

O Παύλος Παυλίδης είναι ένας από τους καλλιτέχνες που, μαζί με τον Γιάννη Αγγελάκα, συνεχίζουν μόνοι τους τη μουσική τους πορεία και ουσιαστικά είναι ό,τι έχει απομείνει από την χρυσή εποχή του ελληνικού rock. Η φωνή των Ξύλινων Σπαθιών, όμως, επιλέγει μια πιο μελωδική και αισιόδοξη εκδοχή, συνοδευόμενη από την ιδιαίτερη ερμηνεία του και ήχο που τείνει να γίνει αποκλειστικά δικός του.

Οι στίχοι που απαρτίζουν τις δεκαπέντε ιστορίες του καινούργιου του άλμπουμ προσπαθούν να προσδώσουν ποιητικότητα σε ερωτικές, ως επί το πλείστον ίντριγκες. Κοιτά με υπέρμετρη ευαισθησία και αισιοδοξία τη γεμάτη ελληνική πραγματικότητα και δεν επιλέγει να γίνει άλλος ένας επιτηδευμένα στρατευμένος καλλιτέχνης όπως πολλοί της γενιάς του. Τα λόγια περιπλέκονται με εύκολα μουσικά σύνολα, χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις σε ένα μοτίβο που από την αρχή του άλμπουμ, με τον "Λαθρεπιβάτη" μέχρι το "Χωρίς Εσένα" (που βρίσκεται κάπου στην μέση) να κινείται στα ίδια πλαίσια. Με τους στίχους του Παυλίδη, πλάθονται εικόνες από λέξεις που δυστυχώς πολλές φορές μοιάζουν να είναι σκόρπιες. Και μέσα σε αυτές, ούτε ένας "Μόχα". Πολλές φορές φτάνει στο σημείο να μας κάνει να πιστέψουμε οτι  είναι βεβιασμένη όλη αυτή η λυρικότητα, φτάνοντας στα όρια του σουρεαλισμού, αφήνοντας τα συμπεράσματα της κάθε ιστορίας, στην κρίση του ακροατή. Οι ρυθμοί ανεβαίνουν μετά το δεύτερο μισό του άλμπουμ, με το "Θα 'ρθει Μια Μέρα", το "Τόσο Κοντά" και το "Ελλάδα", τις πιο δυνατές στιγμές της νέας δισκογραφικής προσπάθειας τους Παυλίδη, όπου και αποφασίζει να ακουμπήσει τα πόδια του στο έδαφος και να θίξει, εξ' απαλών ονύχων πάντα, θέματα της ελληνικής πραγματικότητας. Λέγεται ότι το πρώτο από αυτά έχει γραφτεί για τις Σκουριές της Χαλκιδικής και όλων των γεγονότων που έλαβαν χώρα εκεί. Αν πρέπει να παραδεχτώ σε κάτι στον Παυλίδη και να του αποδώσω τα εύσημα, είναι για αυτήν ακριβώς την διακριτικότητα που καταπιάνεται με το θέμα, χωρίς να γίνεται κραυγαλέος για τα πιστεύω του. Απλά κάνει αυτό που ξέρει καλά, να φτιάχνει μουσικά σύνολα, καταθέτει την γνώμη του χωρίς καμία διάθεση να γίνει προκλητικός.  Όμως, από την άλλη, αυτός που ούρλιαζε ότι «...κανένας δεν θα μείνει, μαύρη κατάρα, άνοια, βαρεμάρα» επιλέγει να κάτσει στο περιθώριο; Δεν θα ήθελα να το πιστέψω, όσο κι αν o ίδιος το προσπαθεί έντονα στις "Ιστορίες Που Ίσως Έχουν Συμβεί". Ας μείνουμε λοιπόν στο ότι η ωριμότητά του τον κάνει να βλέπει τα πράγματα πιο ψύχραιμα, μακριά από εντάσεις και εφηβικές εκρήξεις οργής του παρελθόντος.

Προσωπικά πιστεύω ότι όλη αυτή η ανάλαφρη λυρικότητα με κάποιες λίγες στιγμές σοβαρότητας μπορεί να πείσει τους πιστούς οπαδούς του Παυλίδη και των B Movies. Όσοι τέλος πάντων μπορούν να αφήσουν όλη την μαυρίλα πίσω τους και να αφεθούν σε ένα ταξίδι γεμάτο χρώματα, πείθοντας ταυτόχρονα τον εαυτό τους ότι αυτές οι ιστορίες όντως κάπου και κάποτε συνέβησαν. Εγώ προσωπικά ανάμεσα σε όλες αυτές της ιστορίες θα ήθελα να ακούσω κι ένα ακόμα πιο «παράξενο» τραγούδι. Ξέρετε... σαν αυτό που έλεγε που για ένα αυτοκίνητο ανοιχτό στην παραλία, για μία βόλτα με μια παρέα, που δεν χρειάζεται κανείς τους να μιλάει. Αλλά μάλλον αυτές οι εποχές μας έχουν αφήσει ανεπιστρεπτί.