Ομίχλη

Ακούω Ομίχλη από το 2003 και την αγνή ηλικία των δεκατριών χρόνων, όταν καθόμουν και τσακωνόμουν με τους δικούς μου για να καταφέρω στο τέλος να πάω, κρυφά, σε κάποια κατάληψη ή ένα club με φτηνό εισιτήριο για να τους παρακολουθήσω ζωντανά. Εννέα χρόνια πέρασαν από τότε και -ειλικρινέστατα- δεν μπορώ να απαριθμήσω τις αλλαγές που συντελέστηκαν όλον αυτό τον καιρό, τόσο σε προσωπικό, όσο και σ' ένα ευρύτερο, κοινωνικό, επίπεδο. Σχεδόν κάθε άνθρωπος στην Ελλάδα έγινε φτωχότερος, δουλεύοντας περισσότερο και πιο σκληρά, για να κερδίσει φυσικά λιγότερα. Ένα ευρύτερο κλίμα τρομοκρατίας κυριαρχεί σε όλη την χώρα, έχοντας παράλληλα παραλύσει την μεγαλύτερη μερίδα του πληθυσμού, η οποία ανίκανη να αναλάβει τις δικές της ευθύνες και να αφυπνιστεί, παρακολουθεί -αναίσθητα- από την οθόνη, τον αγώνα των λιγοστών «ξύπνιων» ανθρώπων.

Σε επίπεδο προσωπικό, εκεί κι αν έχουν αλλάξει πράγματα. Νέοι άνθρωποι εισήλθαν στην ζωή μου, ενώ άλλοι, πραγματικά αγαπημένοι, χαθήκαν. Αναγκάστηκα μέχρι έναν βαθμό να έρθω αντιμέτωπος με κάτι που για χρόνια αντιπαθούσα και το οποίο ακούει στο όνομα «ωριμότητα», ενώ ευθύνες σιγά-σιγά προστέθηκαν στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Από την άλλη, πιστός στις αγαπημένες μου μουσικές, άρχισα να αντιλαμβάνομαι με άλλη ματιά, πιο σοβαρή, πιο υπεύθυνη και πάνω απ' όλα πιο συνειδητή, την αποκαλούμενη παγκόσμια punk κοινότητα, δίνοντας μέσα από αυτή την ενασχόληση νόημα στη ζωή μου. Τα χρόνια αυτά προφανώς και χάραξαν με τον τρόπο τους τη ζωή κάθε άνθρωπου σε αυτόν τον πλανήτη, όπως και κάθε μπάντας ή τέλος πάντων ομάδας που λειτουργεί και δρα συλλογικά. Με τη σειρά τους οι Ομίχλη, πιστοί στο πνεύμα και αντιστεκόμενοι στην βραχυβιότητα των περισσότερων ελληνικών punk συγκροτημάτων, κατόρθωσαν να επιβιώσουν στο πέρασμα των χρόνων, κι εν έτει 2012 να κυκλοφορήσουν έναν πανέμορφο street punk δίσκο με τίτλο "Legions Of Freaks".

Τρίτη κατά σειρά ολοκληρωμένη κυκλοφορία για τους Θεσσαλονικιούς που πλέον κατοικοεδρεύουν στην πρωτεύουσα, και απ' ότι φαίνεται γνωρίζουν για τα καλά ποιά είναι η συνταγή της δικής τους punk rock επιτυχίας. Πάθος, ενέργεια και ειλικρίνεια, διοχετευμένα όλα σε απίστευτα κομμάτια, τιγκαρισμένα με μελωδίες, εμπνευσμένα riff και γηπεδικά φωνητικά. Αν μου ζήταγε κάποιος να περιγράψω με μία λέξη την μουσική των Ομίχλη θα έλεγα πως απλά είναι «πιασάρικη». Ειλικρινά οι τύποι κάνουν μαθήματα πιασάρικων τραγουδιών αφού με την πρώτη κιόλας ακρόαση τα πάντα σου μένουν στο μυαλό, τόσο από μουσικής πλευράς όσο και από στιχουργικής, όπου προσωπικά έμαθα τους στίχους με την πρώτη, χωρίς καν να τους διαβάσω. Ναι, οι στίχοι τους είναι αφελείς, και ναι, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν τουλάχιστον παιδικοί. Παρ' όλα αυτά είναι ειλικρινείς και είμαι βέβαιος γι' αυτό. Μιλούνε για πράγματα καθημερινά, πράγματα που μπορούν να απασχολήσουν κάθε άνθρωπο σε καθημερινή βάση, από την δική τους φυσικά σκοπιά, και κατορθώνουν να τα αποτυπώσουν στη μουσική τους. Γι' αυτό και μόνο, παρ' ότι σε συγκεκριμένα σημεία των λεγομένων τους διαφωνώ, δεν μπορώ παρά να τους παραδεχτώ.

Ο δίσκος ξεκινάει μ' ένα υπερμάχιμο, ομώνυμο, intro για να δώσει συνέχεια σε street punk ύμνους διεθνούς επιπέδου, με αποκορύφωμα κομμάτια όπως τα "Είμαστε Η Τελευταία Γενιά", "Για Πόσο Ακόμα" και "Do It All Together", με το τελευταίο να αποτελεί διασκευή σε κομμάτι των Ισπανών Electroduendes. Ο δίσκος θα ήταν κορυφαίος εάν κατά τη γνώμη μου δεν περιείχε τα δύο τελευταία κομμάτια τα οποία μου φαίνονται κάπως εκτός κλίματος, κάπως πιο χαρωπά, κάπως δεν ξέρω. Το προτελευταίο κομμάτι, δηλαδή, στο οποίο συμμετέχει ο τραγουδιστής των επίσης δικών μας Bootstroke, δίνει την εντύπωση ότι ακούω ακριβώς κομμάτι των τελευταίων. Θέλω να πω πως προτιμώ την κάπως μελαγχολική πλευρά των Ομίχλη, η οποία ευτυχώς είναι κυρίαρχη στις περισσότερες δουλειές τους. Όπως και να 'χει, ο δίσκος είναι πραγματικά καλός και, δεδομένης της ιστορίας του συγκροτήματος, των όσων έχει προσφέρει όλα αυτά τα χρόνια και, τέλος, του πάθους που το διακατέχει, πρέπει σίγουρα να του δώσετε μια ευκαιρία. Προσωπικά, εν έτει 2012, εννέα χρόνια μετά και με άλλα μυαλά, είμαι εδώ, ακούω Ομίχλη και γράφω για τους Ομίχλη. Τα συμπεράσματα δικά σας.