Μητέρα Φάλαινα Τυφλή

Οι (η;) Μητέρα Φάλαινα Τυφλή προκάλεσαν εντύπωση τα τελευταία χρόνια στην ελληνική - ελληνόφωνη σκηνή πρώτα με τις συναυλίες τους και στη συνέχεια με τον πρώτο τους δίσκο, "Ορχήστρα Στο Βυθό". Και αυτή είναι η σωστή σειρά για να χτίσεις κάτι στέρεο. Το περίεργο είναι ότι έφεραν μία ανανεωτική φρεσκάδα με τη μουσική τους που όμως προέρχεται από το βασικό, σχεδόν αρχετυπικό, ελληνικό rock ή και pop αν θέλετε. Το "Ναυάγια Στη Στεριά" βελτιώνει την ίδια συνταγή και επιπλέον είναι και μία τόσο μα τόσο απαραίτητη νότα αισιοδοξίας στον χώρο αυτό.

Αισιοδοξία, τόσο γιατί τα τραγούδια τους είναι μουσικά αυτό που στο χωριό μου λένε feelgood και ταυτόχρονα στιχουργικά με πλήρη συνείδηση της εποχής που ζούμε, όσο και γιατί σχεδόν σε κάνουν να αναθεωρήσεις σχετικά με το αν το ελληνόφωνο rock έχει ακόμα φλόγα μέσα του. Βάζοντας στη συνταγή μία δόση Φάμελο με Ποδηλάτες, μία δόση Φοίβο Δεληβοριά και την απαραίτητη δόση δικής τους προσωπικότητας, ντύνουν πολύ όμορφες, επιμελώς αθώες και άμεσα ερωτεύσιμες μελωδίες με μία ενδιαφέρουσα ενορχήστρωση που τελικά είναι και το ατού του συγκροτήματος. Τα πνευστά και τα έγχορδα κυριαρχούν συνήθως, με τους ακουστικούς γενικά ήχους να συμπληρώνουν ένα μουσικό σύνολο που καταφέρνει να κινείται μαεστρικά στη «χαρμολύπη», αυτό το συναίσθημα ταυτόχρονης μελαγχολίας και ευφορίας που διατρέχει τα περισσότερα τραγούδια.

Έχοντας σοφά περιορίσει την διάρκεια αυτής της κυκλοφορίας στα 10 τραγούδια και 48 λεπτά, σε σχέση με τα 66 λεπτά και 14 τραγούδια του ντεμπούτο τους, παρουσιάζουν ένα σαφώς πιο δυνατό σύνολο τραγουδιών όπου ειδικά στο πρώτο μισό του (και κάτι) κάνει αδύνατο να ξεχωρίσεις «καλύτερο τραγούδι».

Με πολύ απλά υλικά και επιμονή στην πιο προσιτή και ανθρώπινη πλευρά της μουσικής ανανεώνουν φόρμες και ιδέες που άλλοι θα θεωρούσαν εξαντλημένες (π.χ. η ερωτική μπαλάντα). Και φυσικά έχουν και τη συνθετική ικανότητα του Διαμαντή Διαμαντίδη για να βασιστούν. Το "Ναυάγια Στη Στεριά" δεν είναι ένας δίσκος που αφήνει υποσχέσεις, δεν είναι ένα βήμα για τους "Μητέρα Φάλαινα Τυφλή" προς κάτι που έπεται, είναι ένας δίσκος του σήμερα που αξίζει να ακουστεί.