Maraveyas Ilegal

Στον Κήπο Του Μεγάρου

Minos EMI (2013)
Από τον Λουκιανό Κοροβέση, 22/07/2014
Η στροφή προς το vintage ολοκληρώνεται (;)
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Εξαιρετική αποδείχθηκε η έμπνευση του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών να διαθέσει τον Κήπο του για συναυλίες, καθώς με το τίποτα, βρεθήκαμε με άλλον έναν συναυλιακό χώρο στο κέντρο της Αθήνας, ο οποίος μάλιστα δεν είναι ένας από τους πολλούς (για όσους έχουν πάει): τα γρασίδια και τα δέντρα του μπορεί να κόβουν την θέα σε πολλές από τις θέσεις και να κάνουν την χρήση καρεκλών και ψαθών παραλίας απαραίτητη, αλλά από την άλλη δίνουν μια άλλη αίσθηση στη συναυλία. Αυτό μάλλον κατάλαβε και ο Κωστής Μαραβέγιας και διάλεξε τον συγκεκριμένο χώρο για να ηχογραφήσει μια συναυλία και να την κυκλοφορήσει σε διπλό CD. Και εγένετο το "Στον Κήπο Του Μεγάρου".

O Μαραβέγιας λοιπόν ανεβαίνει σε μια σκηνή, έχοντας στις αποσκευές του ίσως τον καλύτερό του δίσκο (για το "Λολα" o λόγος, τα γράφαμε και τότε), με την αίσθηση της vintage νοσταλγίας που τον διακατείχε, διογκωμένη στο μη-παρέκει. Έτσι, η εμφάνισή του, τόσο η δικιά του όσο και της μπάντας, φεύγει σιγά-σιγά από τις ηρωικές πρώιμες μέρες της world επαναστατικής αισθητικής (τύπου Manu Chao, παρότι ούτε εδώ φαίνεται να τον ξεχνάει), κατάλληλης πρώτιστα για τα camping και τις καταλήψεις και βαδίζει σιγά-σιγά (και ηθελημένα;) προς μια κατεύθυνση ενός κομπέρ, κατάλληλου «για όλη την οικογένεια». Η καταγραφή της συναυλίας ναι μεν είναι εμφατική, με το (νεανικό κατά κύριο λόγο) κοινό να αποθεώνει κάθε κομμάτι, δίνοντας βάση κυρίως στα καινούργια (ο καλός δίσκος που λέγαμε) αλλά και τα πιο κλασικά ("Που Να Βρω Μια Να Σου Μοιάζει") αλλά και τα πιο ανεβαστικά ("Τρελό Από Χαρά"), αλλά από την άλλη έρχεται και σε επαφή με συνθέτες του παρελθόντος (Χιώτη, Χατζιδάκι, Σουγιούλ), τους οποίους ενδεχομένως να μην γνωρίζει, αλλά μπορεί ευκολότατα να χωνέψει μέσα από τις πιο world ενορχηστρώσεις του Κωστή και του σχήματός του. Έτσι, ολόκληρη η συναυλία τελικά δεν είναι μια πορεία μόνο στον κόσμο, αλλά και στον χρόνο, καθώς ο Μαραβέγιας είναι εμφανώς ερωτευμένος με μια άλλη εποχή και αυτές του οι επιρροές δεν βγαίνουν πλέον μόνο στη δισκογραφία του, αλλά και στην ζωντανή του εμφάνιση - κρατάω όμως μια πισινή εν προκειμένω (καθώς έχω να τον δω και ο ίδιος ζωντανά από το πάρτι για την "Λόλα"), καθώς ίσως αυτή του η vintage στροφή να είχε και ευθείς αναφορές στον χώρο: ο κήπος του Μεγάρου δεν είναι ένας σαφής συναυλιακός χώρος - μάλλον ένας χώρος για πικνίκ ...μετά μουσικής είναι, και ως τέτοιον τον παρουσιάζει και ο ίδιος ο Κωστής στο εσώφυλλο του διπλού του δίσκου. Ε, σε ένα πικνίκ μπορείς να ευφρανθείς περισσότερο (φαντάζομαι) με μουσικές από άλλη εποχή (που θα πιάσουν από τον μπαμπά σου, μέχρι το πιο πρόσφατο vintage [hipsterο]κύμα), παρά με πιο ανεβαστικές ska στιγμές...

Ίσως η πολλή ανάλυση βλάπτει και ο Μαραβέγιας κάνει απλά αυτό στο οποίο είναι πολύ καλός: η αλήθεια του πλαστικού δίσκου δεν κρύβεται, το show είναι εξαιρετικό και ο κόσμος περνάει πάρα πολύ καλά. Για εμάς που τον παρακολουθούμε από πιο παλιά, όμως, είναι σαφέστατα μια σαφής ένδειξη της έναρξης μιας «επόμενης» εποχής για τον Μαραβέγια, που μεγαλώνει και θέλει ίσως και ένα μεγαλύτερο (ποσοτικά και ηλικιακά) κοινό. Από την άλλη μια εμφάνιση (έστω και επίσημα καταγεγραμμένη) δεν μπορεί να πει την αλήθεια για το σύνολο του καλλιτέχνη (όσο καλή και να είναι αυτή). Εις το επανιδείν, λοιπόν, για ασφαλέστερα συμπεράσματα...
  • SHARE
  • TWEET