Locomondo

Αρχές του καλοκαιριού που σιγά-σιγά ετοιμάζεται να μας αποχαιρετήσει, κυκλοφόρησαν τον νέο τους δίσκο οι συνήθεις, θερινοί, ύποπτοι Locomondo. Ταιριαστή περίοδο για να γιορτάσουν τα δέκα χρόνια γνωριμίας τους. «Ανοιχτό» party διάλεξαν για την προώθηση του δίσκου αφού αποφάσισαν η αρχική διανομή να γίνει μαζί με την Ελευθεροτυπία της Κυριακής (2 Ιουνίου 2013). «Κράξαμε» όταν το έπραξε ο Πανούσης, γιατί να μας αρέσει η κίνηση αυτή των Locomondo; Φυσικά η τρελή παρέα ποτέ δεν δήλωσε «underground», ωστόσο στο παρελθόν δεν έδειξε να έχει ιδιαίτερα προβλήματα να προσελκύσει τους οπαδούς της ώστε να δικαιολογείται μια τέτοια κίνηση προώθησης.

"Οδύσσεια" τιτλοφορείται ο νέος δίσκος με το ομώνυμο κομμάτι να περιγράφει αυτό που οι Locomondo ανέκαθαν έπρατταν. Συναυλίες σε μικρούς και μεγάλους χώρους, περιοδείες σε κάθε σημείο της Ελλάδας αλλά και εμφανίσεις στο εξωτερικό. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι τα δέκα αυτά χρόνια έχουν «οργώσει» κάθε σημείο της χώρας κάνοντας την μουσική τους ευρύτερα γνωστή. Αυτός είναι και λόγος που μια «εύκολη» και επικερδής κίνηση ενοχλεί καθώς αναιρεί την παραδοσιακή αλληλουχία «κυκλοφορία δίσκου-tour» που ακολουθούσαν μέχρι πρόσφατα.

Αυτό που μας ενδιαφέρει και μας αφορά όμως είναι η μουσική η οποία στην συγκεκριμένη κυκλοφορία έρχεται αλλαγμένη. Οφείλω να παραδεχτώ ότι δεν είμαι ο μεγαλύτερος γνώστης της δισκογραφίας των Locomondo αλλά αυτό που η πλειοψηφία των οπαδών τους επιζητούσε και επιζητά είναι κάποια ευχάριστα και up-tempo κομμάτια κατάλληλα για χορό και διασκέδαση. Σε αντίθεση  όμως με το αναμενόμενο, με εξαίρεση το ομώνυμο, ο δίσκος αποτελείται από χαμηλών τόνων συνθέσεις με πολλά στοιχεία της μουσικής που στην χώρα μας αποκαλούν «έντεχνο». Φυσικά θα βρείτε τα απαραίτητα reggae σημεία αλλά και αρκετές Johnny Cash επιρροές. Δεν ξεχνούν όμως ούτε εδώ να ενσωματώσουν το ελληνικό στοιχείο με την αταίριαστη συμμετοχή του Παντελή Θαλασσινού στο νησιώτικο dub / reggae "Το Τραγούδι Δεν Ξεχνώ". Για εκμοντερνισμό της ελληνικής μουσικής προτιμήστε τους Imam Baildi.

Ο ελληνικός στίχος σε πολλά σημεία καταντά ενοχλητικός και γι' αυτό δεν ευθύνεται η κατά τα άλλα πλούσια γλώσσα μας. Η ιστορία του Κυρ-Κώστα  ή στίχοι όπως «Δες την τρύπα, μην πέσεις μέσα» θα μπορούσαν να προκαλέσουν τον προβληματισμό μόνο ακροατών σχολικής ηλικίας ενώ αυτό που απουσιάζει είναι το στοιχείο που τους έκανε εξ' αρχής γνωστούς, το χιούμορ. Φυσικά είναι θετικό όταν ορισμένα συγκροτήματα σχολιάζουν τα κακώς κείμενα της εποχής μας, αυτό που ενοχλεί όμως είναι ο τρόπος με τον οποίο πραγματοποιούνται τα σχόλια αυτά.

Στα πρώτα τους βήματα, «έπιασαν» το κλίμα της εποχής και έκαναν όλη την χώρα να χορεύει και να τραγουδά στους ρυθμούς τους και αυτό οφείλω να το παραδεχτώ. Κέρδισαν τον σεβασμό μου για τις συνεργασίες τους με την Amparo Sanchez (Amparanoia) και τον Natty Bo (Ska Cubano) αλλά και την ζήλεια μου για το ταξίδι στο οποίο ηχογράφησαν το "12 Μέρες Στην Τζαμάικα". Η φετινή τους "Οδύσσεια" όμως δεν φαίνεται ικανή ούτε να προσελκύσει νέους οπαδούς αλλά ούτε να σταθεί ισάξια ανάμεσα στην υπόλοιπη δισκογραφία τους.