Λεωνίδας Κόσης

Μπλε Φεγγαριού Καταιγίδα

Ammos (2010)
28/04/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
«Τραγουδοποιός». Ειλικρινά, πότε κάποιος είναι τραγουδοποιός, και όχι μουσικός, ή δημιουργός, ή καλλιτέχνης, δεν έχω καταλάβει. Συνήθως τον όρο τον χρησιμοποιούν οι κριτικοί για τους μουσικούς οι οποίοι έχουν μουσική, αλλά δεν έχουν φωνή. Όταν όμως τον χρησιμοποιούν οι μουσικοί για τους εαυτούς τους, ε, κάπου χάνεσαι.

Ο Λεωνίδας Κόσης κατάφερε με τον υπερcheesy τίτλο του πρώτου του δίσκου να ξεκινήσουμε με το ...αριστερό, καθώς, εκτός από το ότι είναι ατυχέστατος, σε προϊδεάζει για τραγουδοποιία εμμηνόπαυσης και θα ήταν κρίμα, μιας και το βιογραφικό του ίδιου, η ιστορία του οποίου ξεκινά από την Κύπρο και περνά από Ελλάδα και Αμερική, αλλά και με παράλληλες σπουδές εκτός αντικειμένου, για να καταφέρει μετά από χρόνια δουλειάς και προσπάθειας να μας βρέξει με το «μπλε φεγγάρι» του, έχει να μας πει και πέντε πράγματα...

Για αρχή ευτυχώς η φωνή του μοιάζει πάρα πολύ με του Κώστα Τουρνά. Για την ακρίβεια, αν ο Τουρνάς τραγουδούσε στο «νέο ρεύμα» των '00s με κάποια διακριτικά ambient στοιχεία και λίγες, λιγούτσικες loopες, θα τον έλεγαν Λεωνίδα Κόση. Κατά τα άλλα, ο δίσκος περιέχει αυτό που σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούς τη λέξη «τραγουδοποιός»: μπαλάντες, βιολιά, κύματα, ρομαντισμό παντού και συνεχώς, θάλασσες, φεγγάρια, φώτα που βουτάνε, αυγή, χάραμα, δύση, αγάπη, χωρισμό, [enter a cliché here] κτλ. Ο Κόσης σαφώς κατέχει την τέχνη της μελωδίας και επιπρόσθετα τον βοηθά και η φωνή του, αλλά επειδή είναι ένας άνθρωπος εκτός της μουσικής βιομηχανίας, που θέλει όμως να παιδευτεί στο χώρο, σε στιχουργικό επίπεδο, έχει ξεσηκώσει και αυτός ολόκληρες φράσεις από το περίφημο μαύρο βιβλίο του ελληνικού εντέχνου, που έχει σχεδόν γράψει το 80% των στίχων των πρωτοεμφανιζόμενων μουσικών. Δεν τον κατηγορώ φυσικά, μιας και φαίνεται πως έχει ρίξει πολύ βάρος σε ενορχήστρωση και μουσική διεύθυνση, αλλά για να μεγαλώσεις το «μέγεθος μπουάτ» από το οποίο ξεκινά και ο Κόσης πρέπει είτε να γράψεις κάποια alternative hitάκια για το κοινό της Αντιπάρου, ή να γράψεις πραγματικά αληθινούς στίχους. Αλλιώς ξεμένεις με τις καλές προθέσεις, ακόμα και αν αυτές είναι οι καλύτερες.

Η τελική μας ετυμηγορία λέει για μια λίγο διαφορετική προσέγγιση σε ένα χώρο κουρασμένο και ίσως και λίγο κορεσμένο, που αναδεικνύει την ομορφιά της φωνής του Κόση, πατώντας στα cliché του είδους, αλλά φανερώνοντας παράλληλα πολλή δουλειά και πολύ μεράκι. Ας ευχηθούμε το μπλε φεγγάρι να φωτίσει το δρόμο του προς ένα ευρύτερο κοινό...
  • SHARE
  • TWEET