Γιάννης Αγγελάκας/Νίκος Βελιώτης

Λύκοι Λάιβ Στο Ολύμπιον

Feelgood (2016)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 17/11/2016
Λύκοι μεν, αλλά δεν δαγκώνουν
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Από όλα τα σχήματα του Γιάννη Αγγελάκα μετά τις Τρύπες η συνεργασία του με τον Νίκο Βελιώτη πρέπει να είναι το πιο αντιεμπορικό. Αν και όταν μιλάμε για έναν καλλιτέχνη της δημοφιλίας του Αγγελάκα, το «αντιεμπορικό» δεν σημαίνει ότι δεν εξασφαλίζει αρκετό αριθμό ακροατών ώστε να θεωρείται και επιτυχημένο. Παραμένει, πάντως, κάπως εντυπωσιακό ότι είναι αυτό το σχήμα που θα αποτελέσει την πρώτη ζωντανά ηχογραφημένη κυκλοφορία από την προσωπική πορεία του.

Οι δύο δίσκοι τους που με όχημα το τσέλο κυρίως και αρκετές ηλεκτρονικές παρεμβάσεις κυκλοφόρησαν το 2005 και το 2007 αλλά οι ηχογραφήσεις που κυκλοφορούν εδώ προέρχονται από το 2011. Σε αυτές βρίσκουμε έξι τραγούδια που προϋπήρχαν σε αυτούς, ένα προερχόμενο από το soundtrack του "Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα" που και αυτό, όμως, είναι συνεργασία των Αγγελάκα/Βελιώτη, το πανταχού παρών "Χωρίς Κανόνα" των Εν Πλω, καθώς και δύο ακυκλοφόρητες μέχρι τώρα διασκευές σε τραγούδια των Ζαμπέτα και Μπάτη.

Αν σε μία Λάιβ (sic) κυκλοφορία το ζητούμενο είναι η απόδοση των τραγουδιών τότε εδώ το συγκρότημα παίρνει άριστα. Οι συνθέσεις αποδίδονται καθαρά, με πλούσιο ήχο και σύμφωνα με τις στουντιακές εκτελέσεις. Αν το ζητούμενο, όμως, που είναι και η προσωπική μου πεποίθηση, είναι το κάτι διαφορετικό, είτε αυτό λέγεται εναλλακτικές εκτελέσεις είτε ζωντανή ατμόσφαιρα, εδώ ο δίσκος χωλαίνει στη συντριπτικά μεγαλύτερη διάρκειά του (ίσως μόνο στο "To Ξέρουν Τα Ποτάμια" κάπως το πετυχαίνουν). Ούτε κάποιου είδους ιδιαίτερο παιχνίδι γίνεται πάνω στις συνθέσεις ούτε κάποια ζωντανή αίσθηση δίνεται, για παράδειγμα μία αλληλεπίδραση με το κοινό ή ένας πιο groovy ή noise ήχος ή εμφανώς διαφορετικές ταχύτητες... Φυσικά η μουσική είναι τέτοια που δεν θα περίμενε κανείς ένα sing-along ή ρυθμικά παλαμάκια στη μέση των εκτελέσεων. Για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω τι θα περίμενε και ίσως δεν είναι δουλειά μου να το προτείνω. Ίσως να είναι εγγενές μειονέκτημα της συγκεκριμένης μουσικής να μην έχει νόημα η ζωντανή ηχογράφηση.

Να μην έχει νόημα; Περίμενε. Αυτό δεν σημαίνει ότι το "Λαίβ Στο Ολύμπιον" πρέπει να αγνοηθεί. Κάθε άλλο. Καταρχήν έχει τις δύο διασκευές στα ρεμπέτικα του Μπάτη και του Ζαμπέτα που ακολουθούν ακριβώς το μοτίβο που θα περίμενε κανείς από τον Αγγελάκα και τον Βελιώτη με ένα μίνιμαλ λαϊκό στοιχείο, βαρύ και σκοτεινό που πατάει πάνω στη ραχοκοκαλιά της σύνθεσης. Δεν ξέρω τι είναι ειδικά στο "Βαθιά Στη Θάλασσα Θα Πέσω" που σηκώνει τόσο έναν τέτοιο τρόπο ερμηνείας, αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω και τον Ζωρζ Πιλαλί να το παίζει εδώ και χρόνια με συνοδεία μόνο των ντραμς. Πέραν αυτού, το live αυτό συλλέγει μερικές από τις πραγματικά καλύτερες στιγμές αυτού του πειράματος του Αγγελάκα και αποτελεί ταυτόχρονα καλή εισαγωγή στη μουσική του, κυκλοφορία για τους συλλέκτες αλλά και μία επαρκή εικόνα για το δίδυμο Αγγελάκα/Βελιώτη. Και τίποτα άλλο να μην ακούσετε από αυτούς, πάλι θα έχετε καταλάβει το μουσικό τους όραμα.

Το CD κυκλοφορεί και συνοδευόμενο από την επανέκδοση της πρώτης του ποιητικής συλλογής "Σάλια, Μισόλογα Και Τρύπιοι Στίχοι". Κλείνοντας να πω ότι η κυρία Ελένη Σακαλή που επιμελήθηκε το artwork έχει κάνει πολύ καλή δουλειά και όχι, καμμία συγγένεια δεν έχουμε, προσέξτε το ένα «κ» που της λείπει πριν με κακολογήσετε.

  • SHARE
  • TWEET