Διχασμένες Αλήθειες

Τι εστί metal; Τι εστί punk, hardcore, metalcore κ.ο.κ; Οι Διχασμένες Αλήθειες δε μας δίνουν απάντηση στο ερώτημα αυτό, αλλά μας βοηθάνε απεριόριστα να εμπεδώσουμε τον ήχο που προκύπτει μέσω της ανίερης αυτής συνύπαρξης, με τη δεύτερη κυκλοφορία τους, έπειτα από το "Εγώ Εiμί Το Φως".

Δε θα μπω στη διαδικασία να τους κατηγοριοποιήσω μουσικά, θα σας πω μόνο τούτο κι αν θέτε πιστέψτε το: Αν αύριο, καλή τους ώρα, έπαιζαν live οι Suicidal Tendencies στα μέρη μας, θα είχαν support αυτούς εδώ τους Θεσσαλονικιούς, εκτός κι αν την ίδια μέρα μας έσκαγαν μύτη και οι Machine Head, οπότε θα δημιουργούταν μέγα πρόβλημα μιας και θα μπορούσαν πολύ εύκολα να ανοίξουν τη συναυλία κι αυτών. Επειδή κάτι τέτοιο δεν παίζεται καν στο κουπόνι του μουσικού στοιχήματος, ας τους απολαύσουμε μόνους τους, δε μας κακοπέφτουν καθόλου... μα καθόλου σας λέω!

Πατώντας το play και μετά το intro, ξεκινώντας το "Στη Γιορτή Κάποιων Ξένων", σκέφτηκα εντελώς χαμηλόφωνα "καλώς τα ξαδέλφια του D. Malakian". Δε με χάλασε σας λέω επ' ουδενί! Πρωτόγνωρος ήχος και παραγωγή για ελληνική μπάντα, απλά χρειάστηκε να διώξω το μαύρο συννεφάκι, όταν παρουσιάστηκε, που ακούει στο γνωστό ινδιάνικο όνομα "ακρόαση ελληνόφωνων στίχων" και που προσωπικά με παρέπεμψε σε εποχές Atlantis Fm. Δεν πτοήθηκα όμως και συνέχισα ακάθεκτος και φτάνοντας σε χρόνο dt στο όγδοο κομμάτι "Alone", πέραν του ότι το χάρηκα δεόντως για τον αγγλικό στίχο του, μου φάνηκε πως άκουσα και λίγο, λιγουλάκι Nightfall!;!; Αράζω και το ξανακούω, δε μπορεί παράκουσα, του κάκου όμως, οι παραισθήσεις μετατράπηκαν σε πραγματικότητα και το πανηγύρισα δεόντως βοηθούμενος από τα αρρωστημένα δεύτερα φωνητικά της Χρύσας από τους National Pornographic.

Είμαι πλέον εδώ και ώρα στην τσίτα και στον "Εύθραυστο Κύκλο" που κλείνει και το cd, τα πρώτα τέσσερα λεπτά του είναι ένα εξαίρετο δείγμα του προοδευτικού metalcore / hardcore / punk / metal ήχου κι όπως αλλιώς γουστάρετε να το ονομάσετε, κι από 'κει και μετά σκάει το πλέον άκυρο μέρος της κυκλοφορίας. Δε θα το μαρτυρήσω, αλλά έχω την αίσθηση πως τζάμαρε ο Άσιμος με τον Βαμβακάρη και τους 11880 και πέρασε για μια καλησπέρα με ένα σολάκι ο Ζάικος των Blues Wire, ή μήπως πρέπει να κόψω επειγόντως τα ναρκωτικά;

Πρέπει να κουλάρω λίγο, γι' αυτό και βάζω το για πολλά κλωτσομπουνίδια (και γαμώ τις χαλαρωτικές) "You Can't Bring Me Down" του Mike Muir και της παρέας του, θαυμάζοντας το εσώφυλλο και τα λοιπά παρελκόμενα του κου Σάκη Βλάχου, ξάδελφος μάλλον -όσον αφορά το σημείο της τέχνης και δημιουργίας- του Set<Η>, και δεν έχω παρά να εκφράσω τον θαυμασμό μου σε όλους όσους συνεργάστηκαν για να βγει αυτό το αποτέλεσμα.

Τα σέβη μου κύριοι / κυρίες...

Υ.Γ.: Επιβάλλεται, www.myspace.com/dihasmenesalithies.