Δημήτρης Καρράς - Skull & Dawn

Θνητάριο

Self Released (2012)
26/02/2013
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Ο Δημήτρης Καρράς είναι ένας άνθρωπος ο οποίος προσωπικά σαν καλλιτέχνης ποτέ δεν μου έκανε αυτό το κλίκ. Υπήρξαν στιγμές που αγάπησα με τους Πάζλ, τους Βώξ, αγάπησα πιτσιρικάς τραγούδια από τα Σύννεφα Με Παντελόνια, αλλά ποτέ δεν με έκανε να κολλήσω και να αφιερώσω χρόνο ακούγοντας τόσες φορές έναν δίσκο το repeat. Το "Θνητάριο" το πέτυχε και μάλιστα με το παραπάνω.

Αγαπούσα μία μοναδική ικανότητα που έχει όμως, αυτή του να μπορεί να είναι πραγματικά ανοιχτός στον πειραματισμό και σε συνεργασίες, κάτι που πιστεύω πως λείπει στην ελληνική σκηνή. Όχι το ότι δεν γίνεται, αλλά γίνεται συνήθως σε ασφαλή μονοπάτια και μικρή κλίμακα. Με εξαίρεση μεμονωμένες δουλειές των τελευταίων τριών-τεσσάρων χρόνων, συνήθως η ελληνική rock σκηνή κυριευόταν από τάσεις αυτοκατανάλωσης, εσωστρέφειας, είχαμε rock για το rock μόνο. Ο δίσκος αυτός ήταν ένα καλό «χαστούκι», και σε εμένα αλλά και σε νεότερους δημιουργούς, ότι η ουσία της μουσικής δεν κλείνεται σε στεγανά προσωπικής προτίμησης, αλλά στη χαρά της χαρτογράφησης νέων περιοχών.

Πρώτο κομμάτι που άκουσα ήταν ο "Δορυφόρος", όπου αμέσως προκαλεί η ιδιαίτερη ενορχήστρωση, μια folk americana αισθητική, δημιουργώντας μια ηχητική γέφυρα με τις μουσικές των 16 Horsepower. Μέχρι που παρατηρώ ότι είναι κοινό «παιδί» του Δ. Καρρά και των Skull & Dawn, καθώς και του Κώστα Στεργίου. Τους Skull & Dawn πολλοί φίλοι πιό σκοτεινών ακουσμάτων τους ξέρουν και σαν Defile Des Ames ξεκινώντας στο 2002, με πολλές εμφανίσεις και live στην πλάτη τους (Anne Clark, Psychic TV, Current 93) έχουν χτίσει μία δυνατή βάση ακροατών της neofolk. Ο Κώστας Στεργίου (Misuse) συνεισφέρει στο δίσκο περνώντας την δική του αισθητική ματιά, δίνοντας τις σωστές post-rock πινελιές. Και πάμε τώρα στο δια ταύτα.

Φτάνοντας στην ακρόαση του δίσκου, οι όποιες αμφιβολίες που είχα για το κάτα πόσο μία τέτοια συνεργασία θα ευδοκιμούσε έδιναν τόπο στα ζοφερά αλλά ανάγλυφα ηχοχρώματα. Η ενορχήστρωση είναι εξαιρετική, το ηχητικό αποτέλεσμα φαίνεται ότι είναι πολύ δουλεμένο, σμιλεμένο, χωρίς φανφάρες. Είναι κάτι που ακούς και δεν σε ανησυχεί το που θα το κατατάξεις μουσικά, για να το συγκρίνεις άμεσα με κάτι. Απλά το ακούς και σε παίρνει μαζί του, ανοίγοντας με το "Χαλί Για Το Χειμώνα" σε οδηγεί στον "Δορυφόρο" και στο προσωπικό αγαπημένο που είναι ο "Νεκρός Καιρός". Οι εκπλήξεις όμως δε σταματούν εδώ. "Ψυχοραγούν Οι Θάλασσες" και ανοίγονται πιο παραδοσιακές φόρμες, με λάουτο, κιθάρες που μετατρέπονται σε ηλεκτρικές άρπυιες, παραλαμβάνοντας τη σκυτάλη από τις εξαιρετικές γυναικείες φωνές της Ελένης και της Σουζάνας Βουγιούκλη. Η "Θαλάμη" και η "Βιτρίνα" κλέινουν το πρώτο μέρος του δίσκου με τη Θαλάμη να είναι ένα μουσικό tripάρισμα σε post ρυθμούς.

Το δεύτερο τμήμα του CD περιλαμβάνει δέκα κομμάτια από το βινύλιο "Οι Σχιζοφρενείς Δεν Χασμουριούνται Σχεδόν Ποτέ", τα οποία προχωράνε ένα βήμα παραπέρα, την μουσική ψυχανάλυση. Προς Θεού, δεν το λέω σαν κάτι κακό, αλλά δίσκοι σαν αυτόν, επειδή είναι τόσο προσωπικοί, πετυχάινουν να θέσουν ερωτήματα.

Γιατί να τον ακούσει ή να τον αγοράσει κανείς; Γιατί αποτελεί ένα εξαίσιο παράδειγμα συνεργασίας οχτώ ανοιχτόμυαλων μουσικών, από διαφορετικά σημεία του μουσικού ορίζοντα που συνδυάζουν και παντρεύουν φαινομενικά ασύμβατες μουσικές μεταξύ τους, χαράζοντας μία δική τους πραγματικότητα που αρνείται να τοποθετηθεί σε στεγανά για να προσδιοριστεί σαν ετερόφωτο όν. Το "Θνητάριο" είναι το "Θνητάριο". Είναι η πορεία του ανθρώπου, είναι η συνέπεια της ζωής, είναι φθορά, και άρα είναι αληθές και έχει λόγο ύπαρξης. Ιδιαίτερη μνεία και στο καταπληκτικό artwork, υπεύθυνη για το οποίο είναι η Νίκη Μουσαδάκου. Στο σύνολό του, ένας από τους καλύτερους δίσκους για το 2012, που παρόλο δεν είναι αψεγάδιαστο, είναι αυθεντικό και πρωτοπόρο και αξίζει αγοράς και ακρόασης. Διόρθωση, ακροάσεων!

Ο Θωμάς Κοτρώτσιος κάνει εκπομπή στο trollradio.gr κάθε Σάββατο και Κυριακή 20:00-22:00.
  • SHARE
  • TWEET