Apolia

Ο ήχος των Apolia παραπέμπει απευθείας στη «χρυσή εποχή» του ελληνικού rock. Δεν το εννοώ ποιοτικά αυτό, εξάλλου εκ των υστέρων φαίνεται ότι εκείνη εποχή ποιοτικά δεν ήταν και τόσο χρυσή έτσι κι αλλιώς. Το εννοώ υφολογικά. Η μουσική τους θα ταίριαζε πολύ κάπου εκεί στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του '90 και τα πρώτα χρόνια του 2000. Θα παιζόταν από γνωστούς (σεσημασμένους ήθελα να γράψω αλλά ας είναι) ραδιοφωνικούς σταθμούς και θα είχαν και σχετική επιτυχία. Αποστασιοποιημένα όμως πλέον από εκείνο το κλίμα ευφορίας στο "Μέρος Β" μπορούμε να βρούμε μία προσπάθεια που είναι μέτρια στο σύνολο, και αυτό είναι το κακό νέο, αλλά με συγκεκριμένα μειονεκτήματα που ίσως βελτιώνονται, και αυτά είναι τα καλά νέα.

Μουσικά και ενορχηστρωτικά οι Apolia τα πάνε πολύ καλά. Είναι μετρημένοι, με όμορφο ήχο, καλό παίξιμο και ειδικά στην κιθάρα σκαρώνουν συμπαθέστατες φράσεις. Το πρόβλημα έρχεται όταν όλο αυτό πρέπει να το δέσουν με μία ελκυστική μελωδία στη φωνή. Στα τέσσερα τραγούδια που αποτελούν το EP αυτό το καταφέρνουν μόλις μία φορά σε ικανοποιητικό βαθμό, στο εναρκτήριο "Μ'αγαπά Δε Μ'αγαπά". Το δε "Ισημερινός" είναι το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα του πώς μία εκτός μέτρου μελωδία καταστρέφει ένα τραγούδι που κατά τα άλλα είχε τις καλύτερες προοπτικές. Αν βελτιώσουν αυτά τα σημεία μπορεί να πετύχουν κάτι και σήμερα. Αν όχι, μπορούν πάντα να θεωρούν εαυτούς άτυχους που δεν κυκλοφόρησαν την εποχή που στο ελληνόφωνο rock γεννούσαν και τα κοκόρια.