9MM

Μαύρο Ποτάμι

Self Released (2014)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 05/03/2014
Δεν ξέρω μέχρι που μπορούν να φτάσουν οι 9mm, αλλά το γεγονός ότι ήδη παρουσιάζουν μία βελτίωση στο δεύτερο βήμα τους είναι αισιόδοξο στοιχείο
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Το πρώτο ομώνυμο CD των 9mm (εννέα  χιλιοστά) είχε δημιουργήσει θετικές εντυπώσεις με την κυκλοφορία του και ο ακόλουθός του φαίνεται να κινείται στο ίδιο ακριβώς μονοπάτι. Δημιουργούν τραγούδια με ελληνικό στίχο και σαφώς rock κατεύθυνση αλλά, αν αυτό σας δίνει την αίσθηση ότι μιλάμε για το γνώριμο ύφος του ελληνικού rock, ίσως ξαφνιαστείτε ακούγοντάς τους.

Όχι ότι ανακαλύπτουν τον τροχό φυσικά, αλλά οι μουσικές επιρροές τους είναι πολύ πιο άμεσα συνδεδεμένες με το σύγχρονο hard 'n' heavy ήχο. Χαμηλοκουρδισμένες κιθάρες και δυνατή, groovy, ρυθμική βάση, στακάτα φωνητικά, διακριτικά αλλά ουσιαστικά πλήκτρα και κυρίως μία ικανότητα στο παίξιμο που τους επιτρέπει να ακούγονται όσο «γεμάτοι» χρειάζονται, είναι τα χαρακτηριστικά τους. Στο "Μαύρο Ποτάμι", όπως και στο ντεμπούτο τους εξ άλλου, αυτά συνδυάζονται με δυναμικούς στίχους, όμορφες μελωδίες και μία συνειδητή προσπάθεια να αποφύγουν τις «εύκολες» συνθέσεις. Όλα αυτά όχι μόνο αποβαίνουν υπέρ τους αλλά εύκολα θα έλεγε κανείς ότι διακρίνει και κάποια βελτίωση σε σχέση με την προηγούμενη δουλειά τους.

Υπάρχει ένα όριο που θέτει στο συγκρότημα η ερμηνευτική δυνατότητα του τραγουδιστή Μιχάλη Σκαράκη που σε αυτό που κάνει είναι πολύ καλός και η φωνή του έχει δυνατότητες, αλλά ορισμένες φορές διακρίνεται ένας μονοδιάστατος τρόπος ερμηνείας που δε δίνει μεγάλη ποικιλία στα τραγούδια των 9mm εγκλωβίζοντας τα σε ένα στυλ «κουπλέ-αφήγηση / ραπάρισμα και μετά ρεφρέν-τραγούδι». Το σημειώνω μεν, μπορείτε όμως και να το ξεχάσετε αμέσως καθώς δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που μπορεί να κάνει καριέρα με ένα συγκεκριμένο στυλ χωρίς μεγάλη ποικιλία, εφόσον το κάνει καλά. Διάολε, ολόκληρος Αγγελάκας το κάνει τόσα χρόνια τώρα.

Από τον δίσκο θα ξεχωρίσω τα τραγούδια "Ελληνάρας", με την πολύ καλή χρήση των πνευστών, το αργό και βαρύ "Μόνος", το "Ρουά Μ.Α.Τ." που παίζει ταυτόχρονα με το metal και την ska, ενώ θα αναφέρω και το εξαιρετικά ενορχηστρωμένο γενικά "Δικηγόρος Του Διαβόλου" ως παράδειγμα του πώς μπορεί το περίτεχνο παίξιμο στο μπάσο (αρετή σπάνια για ελληνικό συγκρότημα) να υπηρετεί ένα τραγούδι αντί να συμβαίνει το αντίθετο (αρετή ακόμα πιο σπάνια γενικώς).

Δεν ξέρω μέχρι που μπορούν να φτάσουν οι 9mm, αλλά το γεγονός ότι ήδη παρουσιάζουν μία βελτίωση στο δεύτερο βήμα τους είναι αισιόδοξο στοιχείο. Νιώθω ότι δεν είναι μακριά το να πετύχουν μία γενικότερη αναγνώριση, όλα τα στοιχεία τα έχουν, ένα πραγματικά δημοφιλές τραγούδι μακριά είναι. Ίσως βέβαια αυτό τελικά να απέχει πολύ. Ίσως βέβαια και κάτι τέτοιο να μην τους νοιάζει.
  • SHARE
  • TWEET