Uriah Heep

Τι να πρωτογράψεις για μια τόσο μεγάλη μπάντα σαν και αυτή; Η ιστορία ίσως δεν τους δικαίωσε έτσι όπως έπρεπε να δικαιωθούν, ή για να το θέσω καλύτερα, τους δικαίωσε για μια στιγμή μόνο. Ήταν οι εποχές που μεσουρανούσαν συγκροτήματα - γίγαντες. Deep Purple, Black Sabbath, Led Zeppelin και χιλιάδες άλλα με απόλυτα προσωπικό ύφος. Οι Uriah Heep ήταν ένα από αυτά τα συγκροτήματα. Με έναν ήχο ακατέργαστο, άγριο και συνάμα αρκετά ρομαντικό, με στοιχεία από την χίπικη κουλτούρα, κατέληξαν να είναι ίσως από τους τελευταίους χίπηδες καλλιτέχνες. Συμβιβάζοντας τον άγριο 70s ήχο με στοιχεία από τα 60s, εξερευνώντας progressive μονοπάτια, αποφεύγουν ωστόσο τις πολύπλοκες εναλλαγές στον ήχο τους και δημιουργούν ένα πιο pop - progressive στυλ (pop φυσικά, για τα δεδομένα της εποχής).

Αν και σίγουρα μέχρι το 1976, που βγήκε το "High And Mighty" οι Uriah Heep είχαν αρκετούς επιτυχημένους δίσκους στο ενεργητικό τους, με την αποχώρηση του τραγουδιστή David Byron, ο ήχος τους άλλαξε.  Οι δίσκοι των Uriah Heep μέχρι και την δεκαετία του 1980 είχαν τουλάχιστον μια επιτυχία. Κάθε δίσκος τους κρύβει ένα διαμάντι. Άλλοι μπορεί να υποστηρίξουν ότι ένας από τους καλύτερους τους είναι το "Salisbury" και δεν θα έχουν άδικο. Άλλοι μπορεί να πουν ότι το "Look At Yourself" είναι από τους πιο δυνατούς δίσκους τους, ούτε αυτοί έχουν άδικο. Σε κάθε έναν από αυτούς τους, κρύβονται κομμάτια που ταυτίστηκαν με την δεκαετία του 1970 και που μέχρι σήμερα ακούγονται ακόμα φρέσκα. Ένα ακόμα χαρακτηριστικό κομμάτι είναι το "Sympathy" που βρίσκεται στο "Firefly" και τραγουδάει ο John Lawton, ο αντικαταστάτης του Byron.

Είναι πολύ δύσκολο λοιπόν να πεις με σιγουριά ποιόν δίσκο θα μπορούσες να κάνεις  flashback που να δίνει μια ολοκληρωμένη εικόνα για το συγκρότημα. Σκεφτείτε τους δίσκους σαν μικρά κομματάκια puzzle, που όλα μαζί συνθέτουν το τελικό αποτέλεσμα. Παρόλα αυτά επέλεξα να γράψω για έναν δίσκο που αν και αρχικά με είχε αγγίξει από το υπέροχο εξώφυλλο του, στην συνέχεια με άγγιξε και η μουσική. Μια μίξη στοιχείων hard rock, progressive με έντονο χίπικο χαρακτήρα και backing vocals σε τέλεια αρμονία. Ούτως ή άλλως τα backing vocals των Uriah Heep ήταν πάντα ασυναγώνιστα. Σφραγίδα στον ήχο τους είναι η συνύπαρξη τόσο των ηλεκτρικών οργάνων, όσο και των ακουστικών, αφού πολλά κομμάτια έχουν ως βάση της συνοδείας των μελωδιών την ακουστική κιθάρα.

O δίσκος "Demons And Wizards" έβγαλε δύο single. Το ένα ήταν το "The Wizard" και το άλλο το "Easy Livin'". Το "Easy Livin'" ήταν εκείνο το κομμάτι που τους άνοιξε την πόρτα για την αμερικάνικη αγορά, αφού μέχρι τότε η δραστηριότητά τους επικεντρωνόταν κυρίως στα ευρωπαϊκά εδάφη. Το "The Wizard" αποτελεί μια από τις πιο γνωστές μπαλάντες των Uriah Heep με έναν David Byron να τραγουδάει τόσο γλυκά που η φωνή του σε ταξιδεύει σε άλλες εποχές. Ένας δίσκος που κυμαίνεται με την ίδια άνεση ανάμεσα σε folk και hard rock μελωδίες, ενώ τα πλήκτρα του Ken Hensley πολλές φορές έχουν ρόλο χαλιού, ώστε να πατάει πάνω η φωνή, κάτι που σήμερα συνηθίζεται κατά κόρον από τις pop μπάντες, που έχουν έλλειψη φαντασίας. Είναι αξιοθαύμαστο πως ο Hensley κάνει κάτι τόσο απλό να μοιάζει λες και βγήκε από ροκ παραμύθι, συνθέτοντας μερικούς από τους ήχους που δίνουν στο συγκρότημα ταυτότητα.

Γενικά ο δίσκος αποτελεί ένα εξαιρετικό δείγμα γραφής από μια μπάντα που πάλευε σκληρά να αποφύγει την μετριότητα της υστεροφημίας.  Πάρτε για παράδειγμα το κομμάτι "The Spell", ένα κομμάτι που ξεκινάει με ένα up tempo εύθυμο beat, αρκετά rock 'n' roll και ίσως ξενίσει κάποιον που περίμενε να ακούσει κάτι πιο σκληρό. Αυτό το κομμάτι έχει ένα από τα πιο όμορφα χτισμένα και μαγικά σόλο κιθάρας. O Mick Box σολάρει παίζοντας slide και δημιουργεί ένα από τα πιο θλιβερά σόλο στην ιστορία των Uriah Heep, ένα σόλο που αλλάζει όλη την σύσταση του κομματιού, ενώ το το πιάνο που ακολουθεί, αλλάζει το κλίμα από εύθυμο σε μελαγχολικό, μέχρι που φτάνεις ξανά σε ένα κλείσιμο που σε κάνει να ξεχνάς όλη αυτή την μελαγχολία των προηγούμενων λεπτών.

Όσοι δεν έχετε ακούσει το "Paradise" ακούστε πόσο αρμονικά δένουν όλες οι φωνές μεταξύ τους. To "All Μy Life" αποτελεί έναν μικρό rock ύμνο του δίσκου με την διάρκεια του να μην ξεπερνά τα 2:45 λεπτά, ενώ ένα από τα επίσης αξιοπρόσεκτα κομμάτια του δίσκου είναι το "Rainbow Demon". Για άλλη μια φορά ο Mick Box παραδίδει μαθήματα εκφραστικότητας, αφού μετατρέπει την κιθάρα του σε μια πολύ σύντομη αλλά ζωντανή ακουστική σκέψη. Από την άλλη το "Poet's Justice" είναι ένα ακόμα από τα must του δίσκου παραμένοντας βεβαίως στα κλασσικά μοτίβα που μας έχουν συνηθίσει, δηλαδή σε εναλλαγές από το σκληρό στον ήρεμο και αντιστρόφως και την ψυχεδέλεια των πλήκτρων να κλέβει για άλλη μια φορά την παράσταση.