The Last Drive

Heatwave

Hitch Hyke (1988)
Από τον Μανώλη Γεωργακάκη, 09/05/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Σαν σε ασπρόμαυρο δράμα με τον Ξανθόπουλο, από αυτά με την ασυνέπεια μεταξύ ήχου και εικόνας, ο πονεμένος συλλέκτης μπορεί να στερήθηκε ένα συγκινητικό κατιτίς για να αποκτήσει τις μονάκριβες πρώτες κυκλοφορίες των Last Drive. Όμως, μετά χαράς θα τις έσπαγε στο κεφάλι του αειθαλούς αρνητή της ύπαρξης ελληνικού rock, σαν σε φαρσοκωμωδία με τον μακαρίτη τον Βέγγο. Έτσι, για να ακουστεί το χαρακτηριστικό γαργαριστό ηχητικό εφέ. Στο χρηματιστήριο του βινυλίου, η αγάπη πληρώνεται, αλλά υπάρχουν κάποια ιερά και όσια που δεν ανέχονται ούτε μύγα στο σπαθί - ούτε καν ξυσμένο αυτοκόλλητο στο εξώφυλλο. Τόση γοητεία όση χωρά στα γυαλιστερά αυτά μαύρα αυλάκια δε μπορεί να μας τη χαρίσει καμιά άλλη σκηνή, ενώ η σκόνη που τα καλύπτει είναι τρόπον τινά ρομαντικό φυσικό φαινόμενο μεν, ανευθυνότητα δε, γιατί τα καλά τα παιδιά τούς προσέχουν τους δίσκους τους. Είναι φορείς ιστορίας.

Η ιστορία, που λέτε, του ελληνικού rock γράφτηκε από πολλούς θαυμαστούς ήρωες και δε σηκώνω κουβέντα. Ας ξεχάσαμε τους μισούς, δεν είμαι σίγουρος αν ποτέ ξεχάστηκαν οι Last Drive, ακόμη και στα δεκατόσα χρόνια της απουσίας του πανέμορφου ονόματός τους, ακόμη και αν τα σημερινά νιάτα δεν τους υποψιάζονται καν. Βέβαια, το κεφάλαιο περί Last Drive, δόξα τω Chuck Berry, δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη, δεδομένου ότι η επιστροφή τους με το "Heavy Liquid", το 2010, όχι μόνο άντεξε το βάρος του μύθου τους, αλλά ίσως και να τον δάμασε. Είκοσι δύο χρόνια πριν, πάντως, γίνονταν πράγματα ιδιάζουσας σημασίας, ενώ ο κοσμάκης άκουγε «Πάμε Για Τρέλες Στις Σεϋχέλλες».

Το 1988, η αθηναϊκή μπάντα που τιμούσε το garage rock revival της δεκαετίας του '80 είχε ήδη κερδίσει κάποιες εντυπώσεις με το τραχύ "Underworld Shakedown" και θα κυκλοφορούσε το αξεπέραστο "Heatwave". Κοίτα τώρα να βρεις έκφραση λιγότερο κλισέ από το «άλμπουμ-σταθμός»! Πιο «ευγενές» από το πρώτο και πιο αμιγώς garage από τα επόμενα, που ξεκίνησαν να σημαίνουν μια επιβεβαρυμμένη στροφή του ήχου, το άλμπουμ αυτό χαίρει του μαγικού αγγίγματος του Peter Zaremba από τους Fleshtones, ο οποίος ανέλαβε την παραγωγή του και επηρέασε έντονα την πυξίδα, την όρεξη και τη συντροφικότητα των Last Drive.

Με πολύ «Italian food» και ακόμη περισσότερο κρασί, οι Last Drive αφιερώθηκαν σε ένα ξεχωριστό πάρτι ηχογραφήσεων, που αποτύπωσε την ζωντάνια του στα εννιά τραγούδια των τριανταπέντε αυτών μοναδικών λεπτών, μέσα από τη «σπηλαιώδη» όπως αρμόζει παραγωγή. Οι αναμενόμενες παραδοσιακές επιρροές, από τους Ramones μέχρι τους «μεταμπανανικούς» Velvet Underground, αναμίχθηκαν με πιο ενημερωμένες τάσεις, όπως η ανώριμη εποχή των Dramarama ή η ώριμη εποχή των Fallen Angels, για να προκύψει ένα εντελώς πρωτότυπο κοκτέιλ, που μάλλον προσπερνά τις εφάμιλλες ομορφιές του "Underworld Shakedown".

Ίσως, βέβαια, άλλη μια από τις συνισταμένες της εξέλιξης του ήχου να ήταν η αποχώρηση του κιθαρίστα Νίκου Καπετανόπουλου, o οποίος όμως ευτυχώς δεν απουσιάζει εντελώς από το άλμπουμ. Άφησε την καταπληκτική δική του σύνθεση, το "Devil May Care", στα χέρια των θαυματουργών υπολοίπων και την υπέγραψε, στο δίσκο, με τη δική του πλούσια κιθάρα. Ο αντάξιος αντικαταστάτης του, ο Πάνος Κασιάρης, φιλοτέχνησε αυτό το τόσο έξοχα cult εξώφυλλο και πιθανόν έντυσε και τον ήχο της μπάντας σε αυτή την ιδιαίτερη αισθητική του.

Φυσικά, υπάρχουν επιχειρήματα που πείθουν πιο γρήγορα από τα άλλα. To "I Love Cindy" επαληθεύει όλους τους πατροπαράδοτους κανόνες, ενώ παράλληλα ενηλικιώνει το rock 'n' roll του μπαμπά. Το "Heatwave '88" χοροπηδά σαν παλαβό εγγόνι των surf ορχηστρικών. Το "Gone Gone Gone" παραδίδεται στην πιο άνετη punk ροή, σα να γεννήθηκε στα χέρια κάποιου Dee Dee, αποτελώντας μάλλον το πιο οργιώδες μεγαλούργημα του δίσκου. Από την άλλη, η Rolling Stones αιχμή του "Blue City Shores", το Lou Reed μέλωμα του "Whisper Her Name" ή ακόμη το μαγκιόρο μπάσο του Αλέξη Καλοφωλιά στο "Babe, It's Real", όλα αγαπιούνται ακόμα περισσότερο και για πάντα στην επόμενη ακρόαση.

Στον δίσκο -δε θα διέφυγε σε κανέναν- υπάρχουν και επτάμισι «εξωγήινα» λεπτά. Ξεφεύγοντας από τον έλεγχο του Peter Zaremba, ο Γιώργος Καρανικόλας πραγματοποίησε το πομπώδες όραμά του και το "It's All Over Now, Baby Blue" του Bob Dylan γνώρισε μια υποβλητική ιεροτελεστική διασκευή, σε κάποιο ονειρώδες σταυροδρόμι, όπου θα μπορούσαν να συναντηθούν οι Velvet Underground, οι Doors και οι πιο μαστουρωμένοι Stooges. Ο ίδιος θα σας πει ότι έκανε αυτό που πρόσταζαν οι στίχοι.

Το "Heatwave" έφερε έναν μοναδικό -και μάλιστα ανεπανάληπτο έκτοτε- ήχο για την Ελλάδα. Καθιέρωσε την παρουσία των Last Drive και έκανε για πρώτη φορά αισθητή την παρουσία τους στο εξωτερικό, χάρη στη διανομή του άλμπουμ από τη γερμανική Music Maniac Records και στις ευρωπαϊκές συναυλίες που ακολούθησαν. Αυτά έγιναν, αυτά γράφω. Σημασία έχει ότι είναι άδικο να μην έχετε δώσει σημασία σε ένα τέτοιο άλμπουμ. Όχι για τους Last Drive, για εσάς - όπως λέει κι ο πολυμήχανος δισκοπώλης.
  • SHARE
  • TWEET