The Fall

Κυρίες και κύριοι οι Fall. Ή πιο σωστά, το συγκρότημα με τις αναρίθμητες αλλαγές στη σύνθεσή του, του κυρίου Mark E. Smith ο οποίος έχει δηλώσει πως αρκεί να είμαι εγώ και η γιαγιά σου να παίζει bongos στη μπάντα και πάλι οι Fall θα λεγόμαστε. Και έχει δίκιο φυσικά. Ο ιδιοφυής και πολυδιαβασμένος κύριος Smith από το ευρύτερο και καταθλιπτικό Manchester, πολύ προτού αυτό γίνει Madchester λοιπόν μας υποδέχεται σε έναν από τους καλύτερους αλλά και πιο υποτιμημένους δίσκους της «χρυσής δεκαετίας του '80» φαντάζοντας πιο επίκαιρος από ποτέ, τώρα που οι μέρες της αφθονίας μας είναι μετρημένες.

Ένα μέτα-πανκ αριστούργημα που ξεχειλίζει οργή και ουσιαστική κριτική για την εποχή της μεγάλης ύφεσης (σας θυμίζει κάτι;) που διαδέχτηκε την πρόσκαιρη ευδαιμονία που ακολούθησε η νίκη της Μεγάλης Βρετανίας στον πόλεμο των Φώκλαντς.

Μετά την εισαγωγή του "Mansion", έρχεται το βομβαρδιστικά ρυθμικό "Bombast" με τον Smith να κραυγάζει στουτζοειδώς (ναι σαν άλλος Iggy την εποχή του Fun House)
«Bastard idiot! Feel the wrath. Those who dare mix real life with politics,
And go on regardless, of the discoveries. Will feel the wrath of bombast
clanging in my heart»

Θα μπορούσε να είναι και το soundtrack των «αγανακτισμένων» ημερών μας.

Το ποστ πανκ του "Barny" ακολουθεί ασθμαίνοντας και εναλάσσοντας ρυθμικά περάσματα με τέλεια αρρυθμία για να συνεχίσει το υπνωτικό μπάσο του "What You Need" που σε προστάζει να σηκωθείς και να βγάλεις «κάνα λεφτό».

Στροφή στο πιο uptempo και γενικώς ξεσηκωτικό "Spoilt Victorian Child" για να κλείσει η πρώτη πλευρά του δίσκου με το ανεκπλήρωτο αμερικάνικο όνειρο του "L.A." λέγοντας μας συμβολικά «Bushes are in disagreement with the heat».

Το ανελέητο και μονότονο σφυροκόπημα του "Gut Of The Quantifier" έρχεται για να σε γυρίσει πλευρό και να ταράξει τον ύπνο σου, να σου πει ότι η κυβέρνηση έρχεται να στα πάρει, χα! Εσένα πλούσιε φιλάνθρωπε! Είναι εκπληκτικό πόσο μοιάζει η Θατσερική Βρετανία του '85 με το σήμερα.

Οι ακουστικές κιθάρες μας προσκαλούν στο πιο συναυλιακό "New House" όπου κάποιος κύριος Ρήγκαν βρέθηκε κρεμασμένος. Τι θέλει άραγε να πει ο ποιητής; Στο δε ονειρικό και τολμώ να πω ολίγον πιο χαρούμενο και ταξιδιάρικο "Paint Work" ακουστικές κιθάρες μπλέκονται με ηλεκτρικές και ραδιοφωνικά παράσιτα και ο Smith με τη βοήθεια (όπως και σε όλο το δίσκο της τότε γυναίκας του και κιθαρίστριας [sic] Brix Smith) διηγείται μια ιστορία με τον τρόπο του «Αφεντικού». Θα πέσει φωτιά να με κάψει γιαυτό, το ξέρω Mark ότι σου χαλάω τον πίνακα όπως λες και συ.

Το καταπληκτικό "I Am Damo Suzuki" με τις ονειρικές κιθάρες και το κοφτό drumming αποτελεί φόρο τιμής στον τραγουδιστή των Can, Damo Suzuki, αγαπημένο(!) του Mark Smith και διπλά αγαπημένο κομμάτι για τον γράφοντα.

O δίσκος κλείνει με το μπάσο του "To NK Roachment / Yarbles" και τις χορωδιακές κραυγές να σε καταδιώκουν ψυθιρίζοντας
«All the good times are past and gone,
Wipe the tears from your eyes son»

Οι Fall λοιπόν με το "This Nation's Saving Grace" παραμένουν πιστοί στο «πάντα οι ίδιοι, πάντα διαφορετικοί», ρήση του κορυφαίου radio DJ, John Peel, του οποίου υπήρξαν και η αγαπημένη μπάντα. Ξέρεις πάντα τι θα ακούσεις αλλά δεν ξέρεις πώς θα το ακούσεις.