The Cult

Το 1987 βρίσκει τους The Cult να απολαμβάνουν τους καρπούς του "Love" άλμπουμ. Μια εκτεταμένη περιοδεία και περίπου 2,5 εκατομμύρια πωλήσεις ήταν κάτι περισσότερο από αρκετά για να κάνουν το όνομα τους γνωστό στον κόσμο. Ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει και με τον παραγωγό του "Love", Steve Brown, κλείνονται στα The Manor Studio για το νέο τους άλμπουμ. Δώδεκα τραγούδια ηχογραφήθηκαν και, ενώ είχε βρεθεί και το όνομα του δίσκου, "Peace", η μπάντα διαπιστώνει ότι δεν είναι ικανοποιημένη από τον ήχο των κομματιών. Με συνοπτικές διαδικασίες απολύεται ο Steve Brown και η λύση βρίσκεται στο όνομα του Rick Rubin. Το συγκρότημα μετακομίζει στη Ν. Υόρκη, κλείνεται και πάλι στο studio και απλά ο Rubin τους λέει «παίξτε»! Τα τραγούδια που είχαν ήδη ηχογραφήσει «ξεγυμνώνονται», αφήνοντας μόνο τα βασικά όργανα, δηλαδή κιθάρα - μπάσο - drums, και παίρνουν έναν hard rock προσανατολισμό.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η εταιρεία τους είχε ήδη ξοδέψει ένα σεβαστό ποσό για τις προηγούμενες ηχογραφήσεις και αρχικά ήταν αντίθετη στο νέο project, αλλά ευτυχώς για εκείνη, και για τους οπαδούς, δεν επέμεινε στην αρχική της άποψη. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν μια δικαίωση για τους The Cult ή να πούμε μια ακόμα τεράστια επιτυχία και για τον Rick Rubin; Αρκεί να θυμηθούμε τις παραγωγές του στα  "Reign In Blood", "Licensed To Ill" και όλα αυτά στο χρονικό διάστημα 1986-1987.

Το "Electric" βρίσκει το συγκρότημα να κάνει μια στροφή στον ήχο του και να είναι αυτή τη φορά ένα hard rock group, με ελάχιστα σημεία να θυμίζουν το παλιό gothic ήχο του. Ο Billy Duffy ακολούθησε τα βήματα του Angus Young στα τραγούδια: 3-4 ακόρντα, ένα ουσιαστικό solo και αυτό ήταν. Η συνταγή επιτυχίας είχε λειτουργήσει και για τους The Cult και τραγούδια όπως τα "Wild Flower", "Lil' Devil", "Love Removal Machine" χαρακτηρίζονται πια ως κλασικά τραγούδια των The Cult. Ο Ian Astbury συνέχιζε να μαγνητίζει το κοινό με τη σκηνική του παρουσία και ο δρόμος προς την επιτυχία ήταν ανοικτός για αυτούς.
 
Εκτός των παραπάνω τραγουδιών, και τα υπόλοιπα που υπάρχουν στο δίσκο κινούνται σε hard rock μοτίβα και η παραφωνία του άλμπουμ βρίσκεται στην αχρείαστη διασκευή του "Born To Be Wild". Μια επιτυχημένη περιοδεία βρίσκει τους The Cult να έχουν ως support κάποιους Guns N' Roses και το "Electric" να ξεπερνά σε πωλήσεις το "Love".
Δε μπορώ με βεβαιότητα να πω εάν είναι η καλύτερη δουλειά που έχουν κυκλοφορήσει οι The Cult, καθώς οι γνώμες διίστανται για την τριάδα που προαναφέραμε. Το σίγουρο όμως είναι πως το "Electric" ήταν το πιο κρίσιμο άλμπουμ για τους The Cult. Βρέθηκαν σε ένα σταυροδρόμι και πήραν τη σωστή κατεύθυνση με την αλλαγή στον ήχο τους. Εάν στο "Love" ξεχώρισε ο Astbury, εδώ τα ηνία είχε ο Billy Duffy με την κιθαριστική του δουλειά.

Η συνέχεια ήταν εξίσου σπουδαία με το "The Sonic Temple", που ήταν και το τελευταίο μεγάλο άλμπουμ των The Cult. Αλλά για αυτό θα μιλήσουμε σε επόμενο flashback...