The Black Heart Procession

Όταν σκέφτομαι το San Diego της California συνήθως τρία πράγματα μου έρχονται στο μυαλό: ήλιος, θάλασσα και surfers. Ίσως και τον Eddie Vedder να παίζει γιουκαλέλε, υμνώντας τα προηγούμενα. Η περίπτωση όμως των Black Heart Procession, που κατάγονται από την ίδια πόλη, δεν έχει να κάνει με τίποτα από αυτά. Μάλλον το αντίθετο. Από το ντεμπούτο άλμπουμ τους προσπαθούν να αναδείξουν τη δύναμη της μουσικής και πώς αυτή μπορεί να δημιουργήσει ψυχολογικές μεταπτώσεις που κατά κύριο λόγο οδηγούν στα μελαγχολικά κομμάτια της ψυχής μας. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με το "Three".
 
Όπως εξυπακούεται και από τον τίτλο, το τρίτο κατά σειρά άλμπουμ των Αμερικανών ακροβατεί κάπου μεταξύ του Nick Cave και του Jacques Brel. Από τη μία η southern gothic χροιά των Bad Seeds κι από την άλλη η λυρικότητα των ερμηνειών του Brel. Οι ρυθμοί του άλμπουμ αργοί, μακρόσυρτοι και σκοτεινοί, που μοναδικό στόχο έχουν να μιλήσουν στην καρδιά του ακροατή τους. Συνάμα, όμως, τόσο δυνατοί που την κάνουν να χτυπά στον ίδιο ρυθμό. Κι αυτό γίνεται από την πρώτη στιγμή, με την εισαγωγή του "We Always Knew", αναδεικνύοντας ίσως το κύριο χαρακτηριστικό της μουσικής των Black Heart Procession, την ικανότητα δημιουργίας εικόνων μέσα από τους ήχους τους.

Λίγο πριν το "Guess I'll Forget You" και χωρίς να το έχεις καταλάβει, έχεις εγκλωβιστεί στον κόσμο τους. Οδηγός η φωνή του Pall Jenkins, να τραγουδά τους μελαγχολικούς του στίχους, και συνοδοιπόρος ένα κιθαριστικό riff που μοιάζει καταδικασμένο, μαζί με την ηχώ που αφήνει παρέα με τα πλήκτρα. Νομίζεις ότι υπάρχει φως λίγο μετά, αλλά γελιέσαι. Γιατί μετά ακολουθούν το "Once Said Αt Τhe Fires" και το "Waterfront". Αποφασίζεις να περπατήσεις στο σκοτάδι, αλλά ο δρόμος μπροστά σου βυθίζεται, βυθίζεται στον πόνο. Θες να τον διώξεις μακριά, αλλά ο Jenkins είναι εκεί και σου φωνάζει «...this is the sinking road that we all travel on/ you by the waterfront». Οι παραμορφώσεις της κιθάρας σε χτυπούν σα σφυριά και τα πλήκτρα του πιάνου μοιάζουν να παίρνουν την εκδίκηση για κάποιο έγκλημα που ποτέ δεν έκανες. Οι Black Heart Procession συνεχίζουν να προβάλουν εικόνες στο μυαλό σου. Εικόνες αποχαιρετισμών, όταν τους έζησες και πόνεσες, αποχαιρετισμούς όμως που τυχαία σου δόθηκε η ευκαιρία να ξαναζήσεις μέσα από τους ήχους του "Till We Have Τo Say Goodbye" και του "A Heart Like Mine". Αλήθεια; Τα έχεις ζήσει όλα αυτά ή απλά συνεχίζουν οι εικόνες να σου «εμφυτεύονται» από τις νότες του "Three";

Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Για τη δύναμη την μουσικής δε χρειάζεται να μιλήσουμε. Είναι αναγκαίο όμως να σημειώσουμε το σκοτεινό χάρισμα που διαθέτουν οι Black Heart Procession. Να γράφουν τόσο έντονα και συναισθηματικά τη μουσική τους, σε τέτοιο βαθμό που σχεδόν κάνουν τον ακροατή να υποκύπτει σε ό,τι αυτοί επιτάσσουν. Αυτό κατάφεραν στο "Three" και συνέχισαν να το αποδεικνύουν με τη μετέπειτα πορεία τους στα επόμενα άλμπουμ.