Rory Gallagher

Η χρονιά είναι το 1971 και ένας 23χρονος Ιρλανδός κιθαρίστας που μέχρι πρότινος έπαιζε στο συγκρότημα Taste, κάνει ένα δώρο στη μουσική που έμελλε να είναι ο πρώτος δίσκος μιας μεγαλειώδους πορείας, που όμως τερματίστηκε τραγικά (όπως των περισσότερων μεγάλων) και πέρασε από δεκάδες εμπόδια. Το όνομα αυτού, όπως και του δίσκου του, Rory Gallagher!

Μετά τη διάλυση των Taste, η οποία άφησε το Rory σε όχι και πολύ καλύτερη κατάσταση, το πρώτο του album είναι απλά ένα διαμάντι δημιουργικής έμπνευσης, θέτοντας τις βάσεις γι' αυτό που σήμερα αποκαλούμε blues rock και που μεσουράνησε τις δεκαετίες '70-'80, για να σιγοσβήσει με την επέλαση του MTV και της βιομηχανίας. Προσωπικά βιώματα και πάμπολλες μουσικές επιρροές του μεγάλου συνθέτη και μουσικού παρουσιάζονται σε όλο τους το μεγαλείο.

Το album ξεκινά με το κλασικό "Laundromat" και το αξέχαστο riff του, ίσως η πρώτη επιτυχία του Rory. Οι στίχοι αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα στη ζωή του Gallagher, όταν ζούσε σε μια πολυκατοικία με δημόσιο πλυντήριο στο υπόγειο ("What do you think of that, I'm sleeping down in the laundromat"). Ένα ακουστικό τραγούδι με ρίζες στη βρετανική παράδοση, το "Just the Smile", επιδεικνύει την αναμφισβήτητη τεχνική του. To "I Fall Apart", ένα ακόμα πασίγνωστο τραγούδι του και συνάμα ένα από τα πιο μελαγχολικά του κομμάτια μας βάζει ακόμα πιο βαθιά στον ψυχισμό του ("Like a cat that's playing with a ball of twine that you call my heart"), προσφέροντας μας ένα από τα πιο αξέχαστα solo στην ιστορία του rock. Το επόμενο κομμάτι, "Wave Myself Goodbye", είναι ένα υπέροχο πιανιστικό και ακουστικό blues ("You know I feel so blue I think I'll wave myself goodbye").

Η επιστροφή στα δυνατά τραγούδια έρχεται με το "Hands Up", μία αισιόδοξη rock 'n' roll απάντηση στα γεγονότα που προηγήθηκαν και αφορούσαν τη διάλυση των Taste, και δείγμα πως ο Gallagher αρνιόταν να δεχτεί τα πράγματα όπως ήταν. Άλλωστε ο Rory ήταν γενημμένος για μεγάλα πράγματα και ίσως να το ήξερε από τότε. Ακολουθεί το "Sinner Boy", ξεκινώντας ήρεμα και ξεσπώντας απότομα σε ένα από τα καλύτερα δείγματα τεχνικής μεγάλου μουσικού... "Take that sinner boy home/wrap him up keep him warm/he won't do you no harm".

Και περνάμε σε έναν από τους πλέον αξέχαστους ύμνους του ρεπερτορίου του, το "For The Last Time". Αν δεν ξέρετε για τι πράγμα μιλάω, μάλλον δεν το έχετε ακούσει ποτέ. Τρέξτε στο κοντινότερο δισκάδικο και αγοράστε το δίσκο αυτό, η ζωή σας δε θα είναι ποτέ πια η ίδια. Επειδή όμως μετά από αυτό το κομμάτι αν μη τι άλλο μελαγχολήσαμε, ο Rory μας επιφύλαξε το "It's You", ένα country influenced κομμάτι που σε δευτερόλεπτα μας ανεβάζει και πάλι τη διάθεση ("It's only one place I can be/close to you/you close to me"). Ενώ, από την άλλη πλευρά, το "I'm not surprised" μιλάει με καθαρό blues ρυθμό και πανέξυπνο στίχο για κάποια γυναίκα που έφυγε... But baby, if you must desert me, when you go don't talk about me when I'm not there...

Ο δίσκος κλείνει με το θαυμάσιο "Can't Believe it's True", ένα τραγούδι σε jazz ρυθμούς και ενορχήστρωση, με καταπληκτικό ρυθμό στο μπάσο από τον Jerry McAvoy, έκτοτε μόνιμο συνεργάτη του Rory. Στο συγκεκριμένο τραγούδι ο Gallagher παίζει σε ένα σημαντικό μέρος σαξόφωνο, κάνοντας το ένα από τα πιο ιδιαίτερα τραγούδια του. Ο ιδανικότερος τρόπος να κλείσει ένα album που δεν έχει ούτε ένα μέτριο κομμάτι. Και μάλιστα η διάρκεια του είναι πάνω από 45 λεπτά. Άραγε βγαίνουν τέτοιοι δίσκοι στις μέρες μας;

Σήμερα μπορείτε να βρείτε το album σε smile price στα περισσότερα δισκοπωλεία, σε remastered έκδοση με liner notes από τον αδερφό και παραγωγό του Rory, Donal Gallagher. Ακόμα θα βρείτε 2 bonus tracks που ηχογραφήθηκαν στα sessions για το δίσκο, τα "Gypsy Woman" και "It Takes Time", των Muddy Waters και Otis Rush αντίστοιχα. Είναι μια μεγάλη ευκαιρία να θαυμάσει και να παραδειγματιστεί κανείς από το σεβασμό και την αξιοπρέπεια με την οποία αντιμετώπιζε ο Rory τους πατέρες της μουσικής μας.

Ο Rory Gallagher γεννήθηκε στην Ιρλανδία στις 2 Μαρτίου του 1948. Έπαιξε κιθάρα μπροστά σε κοινό σε ηλικία 10 ετών. Στα 13 του δημιούργησε την πρώτη του μπάντα και στα 15 αγόρασε μεταχειρισμένη την διάσημη "φθαρμένη" fender stratocaster του, που έμελλε να γίνει το σήμα κατατεθέν του. Πριν κάνει solo καριέρα (1971) έπαιζε στο συγκρότημα Taste βγάζοντας 2 studio δίσκους και δίνοντας live σε Ευρώπη και Αμερική. Το 1972 ανακηρύχθηκε μουσικός της χρονιάς από το "Melody Maker" και ο δίσκος "Live In Europe" έγινε πλατινένιος. Η άσπονδη σχέση του Gallagher με το αλκοόλ του στοίχησε ακριβά. Το 1995 έκανε μεταμόσχευση ήπατος αλλά υπήρξαν σοβαρές επιπλοκές. Ο Rory πέθανε στο Λονδίνο την 14η Ιουνίου του 1995, χωρίς να αφήσει απογόνους, εκτός από χιλιάδες κιθαρίστες σε όλο τον κόσμο που βαδίζουν και θα βαδίζουν στα χνάρια του όσο υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν τη μουσική...