Puressence

Με τους Βρετανούς δε μοιραζόμαστε την ίδια άποψη για το ποδόσφαιρο. Ούτε το ίδιο νόμισμα. Δε μοιραζόμαστε την αγάπη για τη βασιλεία. Ούτε την ίδια κουζίνα. Δύο χώρες, αρκετά χιλιόμετρα μακριά, μοιράζονται μια κοινή αγάπη. Τη μουσική.

Το Manchester πρέπει να είναι από τις χειρότερες πόλεις στη Βρετανία, ενδεχομένως και στην Ευρώπη - δεν έχω πάει, αλλά ο καλύτερος χαρακτηρισμός που έχω ακούσει από όποιον έχει επισκεφτεί την πόλη αυτή πρέπει να μοιάζει με εκείνον του Woody Allen, στο τέλος του "Love And Death", που αν έπρεπε να το παραλλάξω για τις ανάγκες του κειμένου μου, θα ήταν κάπως έτσι: «Και πως είναι το Manchester;». «Θυμάσαι εκείνο το πενταβρώμικο που είχες φάει έξω από τη Μαλακάσα το 2008 και σε έκανε να ξερνάς χολή (κυριολεκτικά), ενδεχομένως και μέρη του στομαχιού σου;». «Ναι». «Ε, είναι χειρότερο».

Η μαυρίλα του Manchester όμως πρέπει να είναι παράλληλα και η μούσα του. Διαφορετικά δεν εξηγείται πως έχει τόσο χαμηλό δείκτη αυτοκτονιών και τόσες πολλές μπάντες, μπάντες που αγαπάμε πολύ εδώ στην Ελλάδα, όπως οι Puressence, των οποίων το ντεμπούτο είδε το φως της ημέρας κάπου στα 1996, και ναι, όπως δεν περιμένατε να διαβάσετε σε μια καλή κριτική για δίσκο, αγνοήθηκε. Η εποχή ήταν δύσκολη, Oasis και Blur μεσουρανούσαν και το να είσαι ένας κλάψας του βορρά, έχοντας στο μικρόφωνο έναν άνθρωπο που αν δεν τον έβλεπες, θα ορκιζόσουν ότι ακούγεται σα βαρύτονη γυναίκα, σίγουρα δε βοηθάει, γιατί κάπου εκεί στα μέσα της δεκαετίας η επιρροή του dark wave, αλλά κυριότερα του post punk ήχου των '80s, είχε αρχίσει να φαίνεται ήδη σαν τα Nike Air της εποχής - παλιομοδίτικη. Αυτά όλα όμως δε μειώνουν επουδενί την αξία του δίσκου...

Τους είπαν κακέκτυπα των U2 και είχαν δίκιο, γιατί στο background των minimal ήχων τους μπορείς να βρεις κάτι από την παλινδρόμηση των riff του Edge. Είπαν πως είχαν ακούσει πολύ το "The Bends" των Radiohead - αλήθεια και αυτό, γιατί ο τρόπος που τραγουδά ο άντρας (κι όμως) James Mudriczki σε κάνει να αισθανθείς ότι στον επόμενο κτύπο, ναι, τελειώνει η ζωή. Πρέπει να αγάπησαν το "Disintegration" και σίγουρα το "Pornography" των Cure, πώς αλλιώς, κάθε πιτσιρικάς κάπου μεγαλώνει και πρέπει να ακούσει κάποια πράγματα, όταν έρθει η ώρα οι επιρροές θα στάξουν στην κιθάρα. Και Bowie άκουσαν και Joy Division και όλα τα καλά της περασμένης (ήδη τότε) εποχής, γι' αυτό οι κιθάρες τους είναι μπασταρδεμένες και χάνονται στο φασματοσκόπιο των ήχων τους - δεν είναι καθαρές, μπαζοβγάζουν την ταμπέλα του rock και κρύβονται στο ομιχλώδες βιομηχανικό τοπίο του ντεμπούτο τους. Αλλά ρε γαμώτο, το "I Suppose" θα σε τράβαγε σε συναυλία από τα αυτιά, το "Mr. Brown" είναι κομματάρα και τα "You're Only Trying To Twist My Arm" και "India" είναι μεγάλα, μαζί με το σύνολο ενός δίσκου-ορόσημου για τον ήχο που πρεσβεύει, από ένα συγκρότημα που δε χάρηκε ποτέ εμπορική επιτυχία, ανάλογη της καλλιτεχνικής.

Τα χρόνια πέρασαν. Οι Puressence δεν ήταν ποτέ τόσο ακραίοι όσο ο πρώιμος Cave, δεν ανοιγόκλειναν ντουλάπες για να χαρούν τα headlining shows των Placebo και δεν υπήρξαν ποτέ τόσο εγκεφαλικοί ή και πειραματικοί όπως οι Radiohead. Υπήρξαν όμως πάντοτε αγαπημένοι, ακόμα και όταν οι Βρετανοί άρχισαν να σκέφτονται το Manchester κυρίως λόγω του Sir Alex και λιγότερο για την τοπική του σκηνή, μιας και μια βλαχοpub στην Ελλάδα και ένας σκληρός πυρήνας οπαδών υπήρχαν πάντοτε εδώ, για να αγκαλιάσουν αυτά τα παρεξηγημένα παιδιά με τους ωραίους ήχους και το μέλι στο πεντάγραμμο. Οι Puressence κατάφεραν να χαϊδέψουν τον νταλκά του alternativoροκά και εκείνος δεν τους γύρισε την πλάτη, ακόμα και όταν άρχισαν να γδέρνουν την ομορφιά των ήχων τους σε αλλεπάλληλες συχνές εμφανίσεις ανά την Ελλάδα. Δεν πειράζει. Τα χρόνια που ακολούθησαν του "Puressence" μας έφεραν και άλλα όμορφα τραγούδια, που, όπως συμβαίνει σε κάθε χωριό στην Αγγλία, έκαναν την ομάδα των Puressence αγαπητή για τους ντόπιους και σεβαστή από τους άσχετους. Όπως και να τα έφερε η ζωή, το "Puressence" είναι ένα μεγάλο album. Αγκαλιάστε το για αυτό.