Northwind

Northcomin'

Mercury / Universal (1982)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 23/04/2009
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Κάπου στα τέλη της δεκαετίας του '70 ο David Coverdale, έχοντας αφήσει πίσω του τους Deep Purple, αποφασίζει να ηχογραφήσει δύο προσωπικούς δίσκους. Ο πρώτος θα ονομαστεί "White Snake", τίτλος που προφανώς του άρεσε αρκετά ώστε να βαφτίσει έτσι και το επερχόμενο συγκρότημά του. Ο δεύτερος είχε την ονομασία "Northwinds" και προφανώς άρεσε αρκετά σε μία παρέα από τη Θεσσαλονίκη που αποφασίζει να τον κρατήσει (αφαιρώντας το "s") για το δικό της συγκρότημα, φτιάχνοντας ...τους Έλληνες Whitesnake.

Το εξαιρετικό ντεμπούτο τους "Northcomin'" (1982) ήταν από καιρό περιζήτητο και δυσεύρετο, αλλά επανακυκλοφορεί, επιτέλους, σημαίνοντας, ίσως, και την έναρξη μιας διαφορετικής προσέγγισης της τόσο παραμελημένης ελληνικής ροκ δισκογραφίας. Και ενώ ήμουνα έτοιμος να παινέψω τη δουλειά που έχει γίνει στη λιτή μεν, προσεγμένη δε επανέκδοση, δε μπορώ να μην καυτηριάσω το γεγονός ότι οι, ούτως ή άλλως περιορισμένες, πληροφορίες για το συγκρότημα είναι και αυτές λάθος, υποβιβάζοντάς το από πενταμελές σε κουαρτέτο, παραλείποντας μάλιστα την ψυχή του γκρουπ, τον βασικό κιθαρίστα Πάνο Τσακίρογλου, από τα credits!

Μπαίνοντας στην ουσία πάντως, μόνο καλά πράγματα μας περιμένουν. Ξεχειλίζει το heavy metal των '70s (hard rock συνηθίσαμε να το λέμε πλέον) στην ευρωπαϊκή του μορφή, όπως παίχτηκε δηλαδή από συγκροτήματα όπως οι πρώιμοι Whitesnake, οι UFO ή οι Scorpions της Roth εποχής. Οι οκτώ συνθέσεις είναι καλοπαιγμένες, αν και δε βρίθουν πρωτοτυπίας, με βασικό μοχλό, όπως είπαμε, την κιθάρα του Τσακίρογλου αλλά και τους υπόλοιπους να ακολουθούν κατά πόδας. Μία μοναδική ένσταση οφείλει να γίνει για τα φωνητικά του Δουλάμη, οι «τσιρίδες» του οποίου κάποιες (λίγες) φορές ξεφεύγουν από τα όρια και ακούγονται πλέον ξεπερασμένες. Επίσης, αν και σχετικά αναμενόμενο, η ελληνικότητα της παραγωγής ενίοτε γίνεται εμφανής κι ας έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε με τα τότε μέσα ο Μάκης Μηλάτος (γνωστός μουσικογράφος και ραδιοφωνικός παραγωγός πλέον).

Και αν κανείς αναρωτιέται γιατί δεν ακούστηκε παραπάνω και δεν καθιερώθηκε στις συνειδήσεις του ευρύτερου ελληνικού κοινού το συγκεκριμένο συγκρότημα, σίγουρα δε θα πρέπει να αναζητήσει τα αίτια στην απουσία κάποιου δυνατού "single", αφού πολλά από τα τραγούδια αυτά θα μπορούσαν να αποτελέσουν τον «κράχτη» του άλμπουμ, με πρώτο και καλύτερο το κατάλληλο για air-guitaring "Seven Days In A Hole". Αντίθετα, μάλλον θα πρέπει να αναλογιστούμε ότι την εποχή της ντίσκο, της ξενομανίας, των σηκωμένων μανικιών και της «Ρόδας, Τσάντας και Κοπάνας», ένα τέτοιο συγκρότημα ήταν καταδικασμένο να αποκτήσει μόνο cult φήμη. Η διάλυσή τους μετά από ένα ακόμα εξαιρετικό άλμπουμ ("Mythology" - 1987) ήταν δυστυχώς προδιαγεγραμμένη. Ίσως αυτή η επανακυκλοφορία να προσελκύσει λίγο παραπάνω τα φώτα της δημοσιότητας - ποτέ (;) δεν είναι αργά.

  • SHARE
  • TWEET