Nine Inch Nails

Αλήθεια, τι κάνει έναν δίσκο κλασικό; Τι ακριβώς αναδεικνύει μια πολυσχιδή προσωπικότητα σε ιδιοφυΐα; Πώς ένα άλμπουμ που κυκλοφόρησε πριν από 15 χρόνια, ακούγεται σα να πρωτοπαρουσιάστηκε χτες και είναι ικανό να φιγουράρει ακόμα στις νέες κυκλοφορίες; Γιατί οι Nine Inch Nails θεωρούνται τόσο μεγάλη μπάντα και ακόμα περισσότερο;

Όλες οι παραπάνω ερωτήσεις, έχουν μια κοινή απάντηση και προβλέψιμη για τους γνώστες. “The Downward Spiral”. Ή αλλιώς, πώς σε μια δεκαετία μουσικής πανδαισίας, ένα άλμπουμ καταφέρνει να χωρέσει μεταξύ των πιο επιδραστικών της εικοσαετίας. Πώς ένας τύπος σαν τον Reznor έγραψε ένα μοναδικό αριστούργημα, που έθεσε τα θεμέλια για το επόμενο, εκπληκτικό, “The Fragile” και γιγάντωσε μια μπάντα με άποψη και αισθητική, μέσα από έναν δίαυλο όπως το MTV. Γιατί ακόμα και στα μέσα των ‘90’s το να παίζει ένα κομμάτι σαν το “March Of The Pigs” σε ένα ελεύθερο μουσικό κανάλι ήταν σκανδαλώδες, αν αναλογιστεί κάποιος ότι αυτό γινόταν παράλληλα με χαζοχαρούμενα βίντεο συγκροτημάτων με ημερομηνία λήξεως...

Ο Trent Reznor, ιθύνων νους των Nine Inch Nails, είχε ήδη προκαλέσει το θαυμασμό με δύο κυκλοφορίες σαν το “Broken” και το “Pretty Hate Machine”, αλλά ο αντίκτυπος και η επιδραστικότητα του “Downward Spiral” αργότερα θα μπορούσε να συγκριθεί στο χώρο του Industrial ας πούμε, μόνο με δισκάρες τύπου “Psalm 69” των έτερων μεγάλων (και εκ των βασικών επιρροών του Reznor) Ministry. Επίσης, είναι η εποχή που έχει αναλάβει την παραγωγή του soundtrack για την ταινία “Natural Born Killers” καθώς και την ανάδειξη ενός μελλοντικού μουσικού σταρ, του Marilyn Manson.

Το “Downward Spiral” είναι κάτι παραπάνω από ένα ακόμα άλμπουμ με την παραδοσιακή έννοια, αποτελεί μια δήλωση, έναν απολογισμό του οράματος του Trent Reznor. Η ηχογράφηση του άλμπουμ έγινε με το στήσιμο ενός στούντιο στο σπίτι της Sharon Tate, γνωστής εξαιτίας του Charles Manson και της παρέας του. Το 1994 λοιπόν, κυκλοφορεί το άλμπουμ, το οποίο αποτυπώνει τα συναισθήματα του Reznor την εποχή εκείνη και αποτελεί τη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία των Nine Inch Nails. Η ιστορία που αφηγείται, ταξιδεύει τον ακροατή μέσα από εμπειρικές εξιστορήσεις, και φυσικά δίνουν το παρόν και αρκετές μεταφορές με κοινωνική κατακραυγή και μίσος. Παράνοια και σκοτεινός ερωτισμός, θρησκευτική ισχύς, πολεμικές πολιτικές και διάφορα άλλα που εξάπτουν νοσηρές φαντασίες και έχουν εμπνεύσει και πολλά άλλα μυαλά να ασχοληθούν με τέτοια θέματα. Και κάπως έτσι, το vibe που αποπνέει ο δίσκος στο σύνολό του, είναι μια είδους δήλωση τέχνης αιρετικής και πειραματικής.

Όπως και ο περίφημος τίτλος του δίσκου αναφέρει, η ιστορία που περιγράφεται είναι η συνεχής ελικοειδής πτώση του ανθρώπου, που ολοκληρώνεται στο τέλος της πορείας της ζωής του. Ξεκινώντας με το “Mr. Self Destruct” ο Reznor ξεγυμνώνει την αδύναμη φύση του χαρακτήρα του και συνεχίζει να τα βάζει με τον Θεό (“Heresy”), την κοινωνία (“March Of The Pigs”), κάποιο πρόσωπο οικείο του (“Piggy”) και τελικά με τον εαυτό του (“The Downward Spiral”). Και όταν έχει να διηγηθεί μια τέτοια ιστορία, όχι ευχάριστη για πολλούς, η μουσική που συνοδεύει την εξιστόρηση είναι ο ήχος – σήμα κατατεθέν των Nine Inch Nails. Δηλαδή εκρηκτική, θορυβώδης με δυνατές, αλλά και πιο ambient στιγμές και εν τέλει ένα σύνολο που ενώ κινείται στα όρια του βιομηχανικού ήχου, αφήνει και περιθώρια για ποικιλομορφίες και πειραματισμούς χωρίς προηγούμενο. Φουτουριστικές τάσεις και “σοφή” χρήση της τεχνολογίας εκείνης της εποχής συμπληρώνουν το παζλ. Και από εμπορικής άποψης να το πάρεις, πολλά εκ των κομματιών θα μπορούσαν να λειτουργήσουν και ως single με βάση την καταναλωτική σκοπιά της εποχής εκείνης. Πόσο μάλλον, όταν ένα κομμάτι με στίχους σαν του “Closer” καταφέρνει να εξελιχθεί σε αιώνιο κλασικό κομμάτι τους. Και ενώ ο δίσκος κυλάει χωρίς να κάνει κοιλιά σε κανένα σημείο, ο ακροατής φτάνει στο “Hurt”. Αλήθεια, υπάρχει κάποιος που να μην έχει ακούσει το συγκεκριμένο εκπληκτικό κομμάτι; Ακόμα και ο Johnny Cash επέλεξε να το διασκευάσει τόσο επιτυχώς, που θα μπορούσε να θεωρηθεί και δικό του από αρκετούς. Ακουστικές κιθάρες, στοιχειωμένα πλήκτρα, εσωστρεφείς στίχοι και εν τέλει μια (ας την πούμε) μπαλάντα που κλείνει με εντυπωσιακό τρόπο ένα αριστουργηματικό άλμπουμ.

Αυτός ο δίσκος είναι μια επανάσταση στα μουσικά δρώμενα, είναι ο Νίτσε στο “Heresy” που παίρνει τη φωνή του Reznor, είναι ο λυρισμός των στίχων. Η μουσική ιδιοφυΐα του Trent, το artwork, τα βιντεοκλίπς που ανέλαβαν το promotion, η επιτομή του Industrial Rock ήχου και εν τέλει η παρακαταθήκη που αφήνει το “The Downward Spiral”. Η μουσική αντιπροσώπηση απόψεων συναφών και κοντινών με έναν Poe ή έναν Baudelaire. Ένα άλμπουμ των Nine Inch Nails, σχεδόν δεκαπενταετίας και με αφορμή την επίσκεψη του Reznor και της παρέας του στην Αθήνα, καλείστε να ανατρέξετε και να ακούσετε, θυμηθείτε, βιώσετε. Μετά τα πράγματα είναι απλά. Βάζετε το ακόμα πιο εσωστρεφές και δύσκολο “Fragile” και απλά παραδέχεστε το πόσο μεγάλος μουσικός είναι ο τύπος με τα γράσσα και την μοναδική σκηνική παρουσία όπως αυτή έχει καταγραφεί σε εμφανίσεις της Self Destruct περιοδείας.

Ένα άλμπουμ, που για πολλούς δεν κατάφερε ο Trent Reznor να ξεπεράσει και μοιραία ακόμα και πιο mainstream πηγές και περιοδικά το συγκαταλέγουν μεταξύ των κορυφαίων.

Το “Downward Spiral” είναι το άλμπουμ σήμα κατατεθέν του ήχου και περιέχει όλα εκείνα τα στοιχεία που είναι απαραίτητα για να χαρακτηριστεί κλασικό.