Nick Cave

Ένας μοναχικός και ξεχασμένος από οικογένεια και φίλους άγγελος ανάμεσα σε ανήσυχους, ανατρεπτικούς νεαρούς που αφήνουν παράλυτα νου και σώμα στην παρόρμηση μιας θεότρελης, «κολληματικής» μελωδίας ή μήπως ένας ανήσυχος και ονειροπόλος νέος που αναζητά μια οπτασία, μια αρτίστα φτωχικού τσίρκου ανάμεσα σε ζωντανούς-νεκρούς; Αυτή είναι η χρόνια απορία μου κάθε φορά που απολαμβάνω τα «Φτερά του Έρωτα» του Βιμ Βέντερς και όπως καταλάβατε ήδη, αναφέρομαι στη σκηνή που εμφανίζεται καταμεσής του κλαμπ εκείνος ο ψηλός, ξερακιανός νέος με το παρανοϊκό βλέμμα και το κόκκινο πουκάμισο που, καθώς ξερνά αλλόκοτους στίχους, κάνει τις καρδιές μας να χτυπούν ολοένα και πιο δυνατά από έναν περίεργο και διακαή πόθο για αυτοκαταστροφή και αγάπη.

Θυμάμαι ένα παρόμοιο ψηλό και μοναχικό παιδί στην τάξη μου, σε κάποιο λύκειο της Αθήνας, να μη μιλά σε κανέναν, μονάχα να βυθίζεται στις σκέψεις του και στη χαρακτική του τέχνη επάνω στα σχολικά έδρανα, απεικονίζοντας κοράκια και δέντρα ξερά και όλους εμάς τους υπόλοιπους να τον αποστρεφόμαστε και να τον περιγελούμε, αποκαλώντας τον «ο περίεργος». Την τελευταία φορά που είδα τον Περίεργο, στην αποχαιρετιστήρια γιορτή μετά το μοίρασμα των απολυτηρίων Λυκείου, με ακούμπησε φιλικά στην πλάτη και μου έδωσε το πολυτιμότερο φυλαχτό που κρατούσε στα λεπτεπίλεπτα και μικροσκοπικά κοριτσίστικα χέρια του: ήταν μια χιλιοπαιγμένη κασσετούλα, φαγωμένη σα να είχε δαγκωματιές ποντικού στις άκρες, που στο εξώφυλλο απεικονιζόταν μια rockαμπιλική φυσιογνωμία με ένα χαμένο γαλανό, θολό βλέμμα που έγραφε "Nick Cave - From Her To Eternity". Περίεργο σκέφτηκα και πριν προλάβω να ολοκληρώσω την άστοχη συνειρμική σκέψη μου, ο Περίεργος μου χαμογέλασε με περισσή ικανοποίηση, σα να είχε μαντέψει τη θεωρία συνομωσίας που έκανα εγώ τόση ώρα στο κεφάλι μου, κοκκίνισε, χαμήλωσε τα μάτια του στο γνώριμο σημείο τους πάνω στο έδαφος και με προσπέρασε λέγοντας «Νικολάκης ο Σπήλαιος, καλή τύχη».

Επικράτησε πανικός στον εγκεφαλικό μου κόσμο: τι εννοούσε άραγε ο ποιητής; «Καλή τύχη» στη ζωή μου, «καλή τύχη» με την ακρόαση της κασέτας, «καλή τύχη»... Έτρεξα γρήγορα στο σπίτι χωρίς να αποχαιρετήσω κανέναν από τους άσπονδους συμμαθητές μου (που από τότε δεν είδα ποτέ ξανά) και τόλμησα να πατήσω το κουμπί του «play» χωρίς δεύτερη σκέψη. Καταστροφή! Η κασέτα πριν καλά καλά προλάβει να ξεδιπλώσει τις πρώτες της νότες είχε ήδη αναμασηθεί από το κασετόφωνο κι έμεινε εκεί για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής της, ενώ εγώ αναθεμάτιζα τα πάντα. «Δεν ήταν και τόσο χρήσιμη η καλή τύχη του Περίεργου» σκέφτηκα και υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως το παραπάνω περιστατικό θα το θεωρούσα ως μη γενόμενο.

Αρκετά χρόνια αργότερα, βρέθηκα σε κάποιο δισκοπωλείο της Αθήνας και βρήκα το "From Her To Eternity" σε βινύλιο. Σάστισα. Έπειτα χαζογέλασα και δεν πέρασαν και πολλά δευτερόλεπτα που να χώριζαν τα χέρια μου από το ταλαιπωρημένο δίσκο και κατ' επέκταση και από την δισκοθήκη μου. Αποφάσισα εκείνη την στιγμή κιόλας πως θα ετοίμαζα κάποιο τελετουργικό, αφιερωμένο στον Περίεργο (ούτε καν θυμάμαι το πραγματικό του όνομα), πίνοντας ένα ποτήρι κόκκινο κρασί στην υγειά του, ώστε να μη ρισκάρω και την υγεία του πικάπ μου, εξαιτίας αυτής της παλιάς σχολικής κατάρας. Φέρνοντας τη θήκη του δίσκου σε απόσταση αναπνοής (συνήθεια που έχω αποκτήσει χρόνια τώρα), το άρωμα της μούχλας πλημμύρισε τα ρουθούνια μου, κάνοντας με ενστικτωδώς να τον πετάξω στον καναπέ, αγανακτισμένη από αυτό το αποκρουστικό άρωμα που με διακατείχε για τα επόμενα δυο λεπτά. Ανακάθισα πιο πέρα κοιτώντας τον και σκεφτόμουν πως δεν είναι δυνατό να αποκτήσω εμμονή με ένα αντικείμενο. Δεν θα επέτρεπα να γίνει κάτι τέτοιο.

Οι επόμενες κινήσεις έγιναν τελείως μηχανικά: σηκώθηκα, έπιασα το σιχαμερό εξώφυλλο και μέσα σε μισό λεπτό είχε ήδη τοποθετηθεί ο δίσκος στη θέση που του ταίριαζε, καθώς η βελόνα αναζητούσε απαντήσεις στα ταλαιπωρημένα του αυλάκια. "Avalanche": ο ήχος των καταιγιστικών τυμπάνων νόμισα πως θα κοστίσει τη ζωή μου και το μανιασμένο, υποχθόνιο μπάσο ήρθε για να συμπληρώσει το σκηνικό δολοφονίας της παιδικότητάς μου. Η σχιζοειδής φωνή του μελαχρινού τεντιμπόη ήρθε και συμπλήρωσε το παζλ, εκσφενδονίζοντας σίελο και ανατριχιαστικά νανουρίσματα στα τρυφερά αυτιά μου κι εγώ προσπαθούσα μάταια να μαζέψω τα δικά μου κομμάτια. Από μικρή πειραματιζόμουν με τους ήχους και τη μουσική και μπορώ να πω πως η αναζήτηση ήταν μέρος της φύσης μου. Εκείνη την ώρα όμως ένιωθα να μετανιώνω - να μετανιώνω γι' αυτό, να μετανιώνω που ποτέ δε μίλησα στον Περίεργο, να μετανιώνω που τα πρώτα είκοσι πέντε χρόνια της ζωής μου δεν τόλμησα πραγματικά.

Έμεινα ώρες κλεισμένη στο δωμάτιο με την αλλόκοτη συντροφιά του "From Her To Eternity" και τα χτυπήματα ήταν απανωτά: "Cabin Fever", "Well Of Misery", "Saint Huck"... Όταν θα έβγαινα από εκεί μέσα (αν τα κατάφερνα να βγω ζωντανή), τίποτα δε θα ήταν ξανά, μέσα μου, το ίδιο. Η αλλοπρόσαλλη σκοτεινιά του Nick και της παρέας του είχε αλλοτριώσει σε λίγα μόλις λεπτά όλους τους πόρους της ψυχής μου που αναζητούσαν υποσυνείδητα το βασανισμό και την ταπείνωση, με έναν τρόπο ανεξήγητα μαγικό και παραμυθένιο, σα να ήταν βγαλμένος από ιστορίες γνωστών παραμυθάδων όπως οι Tom Waits και Leonard Cohen.

Ο Nick Cave πιστεύω πως ανήκει στους καλλιτέχνες εκείνους που ή ερωτεύεσαι ψυχικά και ακολουθείς πιστά τη «Βίβλο» τους ή αντιπαθείς θανάσιμα. Το "From Her To Eternity" είναι ένα δύσκολο και βαρύ άλμπουμ, ολοσδιόλου διαφορετικό και πρωτοποριακό από οτιδήποτε άλλο έχει κυκλοφορήσει ο ίδιος και αδιαμφισβήτητα απροσπέραστο για τον αλλόφρονα χαρακτήρα και την punk δραματικότητά του. Κατάθεση ψυχής με όλη τη σημασία της λέξης και πραγματικά θα πρέπει να ευχαριστούμε τον Θεό της Μουσικής που πρόσφερε lsd και έμπνευση σε ασυμβίβαστες, διαταραγμένες ψυχές σε καιρούς αναζήτησης ώστε να μας χαρίσουν αριστουργήματα σαν αυτό.

- Περίεργε, ελπίζω να είσαι καλά, αν και ούτε εσύ θα θυμάσαι το όνομά μου, αφού καλά καλά δε θυμόσουν από τότε τον εαυτό σου ή... μας δούλευες κανονικά. Καλά ξηγιόσουν.