New Model Army

Ίσως υπάρχει δίκιο σε όσους πιστεύουν ότι η σημαντικότερη συνεισφορά του punk κινήματος είναι το post punk που το ακολούθησε. Συγκροτήματα δηλαδή που, επηρεασμένα σε ήχο και λογική από το punk, είχαν τη διάθεση και την ικανότητα να οδηγήσουν το rock σε άλλα μονοπάτια. Αν και μερικά από αυτά χαίρουν ακόμα της εκτίμησης και της απήχησης του κοινού (έστω και αν πλέον κινούνται σε άλλα μονοπάτια), υπάρχουν μερικά που παραμένουν underground αγαπημένα και οι New Model Army είναι ανάμεσα στα καλύτερα από τα τελευταία.

Είναι πραγματικά κρίμα που για να περιγραφεί ο ήχος τους χρειάζεται να ανασύρουμε τα ονόματα άλλων σύγχρονων συνοδοιπόρων τους, ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να συμβαίνει το αντίθετο. Ακόμα και έτσι, όμως, η αναφορά καλλιτεχνών τόσο διαφορετικών μεταξύ τους, όπως οι Cure, οι U2, οι Clash, οι Sound, οι Talking Heads ή οι Killing Joke, μόλις που μπορεί να περιγράψει το εύρος της μουσικής των New Model Army. Και ίσως πουθενά δε φαίνεται πιο ξεκάθαρα αυτό από το τρίτο τους άλμπουμ "The Ghost Of Cain". Ο πρώτος δίσκος με τον μπασίστα Jason "Moose" Harris και δεύτερος για πολυεθνική (EMI) εδραιώνει τη μίξη του ορμητικού punk rock με το folk. Η ρυθμική βάση δίνει την απαραίτητη δυναμικότητα, ενώ η κιθάρα δε μένει πίσω, ακόμα και όταν είναι ακουστική. Και φυσικά οι στίχοι να σου πετάνε περισσότερες αλήθειες κατάμουτρα από όσες μπορείς να αντέξεις.

Δεν είναι τυχαίο ότι μέσα από αυτή τη συνταγή προέκυψε η μεγαλύτερη επιτυχία της μπάντας και ένα από τα καλύτερα τραγούδια της δεκαετίας του '80, το περίφημο "51st State". Η μοναδική σύνθεση του συγκροτήματος που χρησιμοποιεί στίχους τρίτου, πραγματεύεται με απόλυτα καυστικό τρόπο την εξάρτηση της Μεγάλης Βρετανίας από τις Η.Π.Α. Αν και η εισαγωγή με την ακουστική κιθάρα σε προετοιμάζει για μία ήπιων τόνων μπαλάντα, όταν ο Justin Sullivan ξεκινά να φτύνει τις λέξεις μέσα από τα στραβά μπροστινά του δόντια (όσοι έχουν δει το video clip του τραγουδιού θα θυμούνται και την περηφάνια με την οποία τα επιδεικνύει) μετατρέπεται σε ένα protest song ενάντια στο Θατσερισμό της εποχής.

Αν όμως αυτό το τραγούδι είναι απλά η αφορμή να ασχοληθεί κανείς με τους New Model Army, ο συγκεκριμένος δίσκος φροντίζει να προσφέρει αρκετά στον ακροατή ώστε να μην το μετανιώσει ποτέ. Η αρχή γίνεται με το "The Hunt", όπου το groove του μπάσου οδηγεί τη μουσική μέσα από goth rock κιθάρες και συναυλιακά ρεφρέν. Αν δεν πείθεστε για την αξία του μπορείτε να ρωτήσετε τους Sepultura που επέλεξαν να το διασκευάσουν στο "Chaos A.D.". Στο ίδιο μήκος κύματος και το επόμενο "Lights Go Out" που επιστρατεύει ένα ακόμα πιο γηπεδικό (αλλά ουχί κιτς) ρεφρέν.

Μετά τη διαμαρτυρία του "51st State" ακολουθεί το πιο σκοτεινό τραγούδι του δίσκου ("All Of This"), όπου το μπάσο διατηρεί ένα στακάτο ρυθμό και επιτρέπει τα ξεσπάσματα της ακουστικής κιθάρας και των κρουστών να διαμορφώνουν μία σχεδόν ψυχεδελική ατμόσφαιρα, πάνω στην οποία πατάει η απαγγελτική φωνή του Sullivan. Το "Poison Street" έχει τα πιο τυπικά post punk και new wave χαρακτηριστικά, και γι' αυτό μάλλον και έγινε μία από τις επιτυχίες του άλμπουμ, ξεχωρίζει όμως για τη συμμετοχή του Mark Feltham (των Nine Below Zero, Box Of Frogs και Rory Gallagher) στη φυσαρμόνικα.

Αντίθετα, το "Western Dream", μέσα από έναν τυπικό, σχεδόν στρατιωτικό ρυθμό, αφήνει στα φωνητικά να εξασκηθούν, σε ένα φόρο τιμής στη folk και ένα ρεφρέν που δεν ξεκολλάει από το μυαλό με τίποτα. Στο "Lovesongs" θα επιστρατεύσουν και πλήκτρα για να ενισχύσουν την ατμόσφαιρα της ακουστικής κιθάρας, σε ένα τραγούδι που θα μπορούσε κάλλιστα να ανήκει σε κάποιον τροβαδούρο του στυλ του Al Stewart. Επειδή όμως οι New Model Army δε θα μπορούσαν να μείνουν για πολύ μόνο σε τέτοιες μουσικές περιοχές, επανέρχονται στον ηλεκτρισμό με μία επίθεση που κατευθύνεται στις προηγούμενες γενιές και έχει τον τίτλο "Heroes". Παραμένει ακόμα ένα από τα πιο αγαπημένα τραγούδια για τους οπαδούς τους και όσο για τους στίχους "We don't want to be like you / Don't want to live like you" ή "And you love us now / But you hate us still / And we hate you now / But we love you still" δεν υπάρχει νεολαία που να μη μπορεί να εκφραστεί μέσα από αυτούς.

Η φυσαρμόνικα του Feltham επανέρχεται και κυριαρχεί στην ακουστική μπαλάντα με τον ταιριαστό τίτλο "Ballad", όπου ο Sullivan δείχνει ότι είναι ικανός ακόμα και για την πιο συναισθηματική ερμηνεία. Η έξοδος γίνεται με το "Master Race", όπου ο σχεδόν ηλεκτρονικός ήχος της κιθάρας δείχνει να πατάει στο παρελθόν του Krautrock και να κοιτάει στο μέλλον (αν δεν το μαλάκωναν οι ακουστικές κιθάρες θα μπορούσε να είναι τραγούδι των Rammstein - διασκευάστηκε όμως από τους folk metallers Skyclad).

Επειδή τα 35 λεπτά διάρκειας του κανονικού δίσκου σε αφήνουν διψασμένο για περισσότερο, η επανέκδοση σε cd περιλαμβάνει διάφορα καλούδια, όπως εναλλακτικές live και studio εκτελέσεις τραγουδιών, b-sides κτλ. που αυξάνουν ακόμα περισσότερο την αντικειμενική αξία ενός δίσκου που ούτως ή άλλως δεν έχει ούτε μέτρια στιγμή στο περιεχόμενό του.