Nevermore

Το 4ο LP των Nevermore υπό τον τίτλο Dead Heart In A Dead World έρχεται να μας χτυπήσει με το ηχητικό ανάλογο μιας πυρηνικής έκρηξης και είναι εύκολα αντιληπτό ότι συνδυάζουνε το συναίσθημα του Dreaming Neon Black με την πολυπλοκότητα του The Politics Of Ecstasy. Ένας δίσκος διαμάντι από όποια άποψη και αν το κοιτάξει κανείς. Μία παραγωγή ήχου κυριολεκτικά πρωτόγνωρη για τα metal δεδομένα. Οι Warrel Dane, Jeff Loomis, Jim Sheppard, Van Williams αφού είδαν και απόειδαν μέχρι να βρούνε 2ο κιθαρίστα και δεν τα καταφέρανε, αποφασίζουν να συνεχίσουνε την studio πορεία τους ως τετράδα, συνεργάζονται με τον Andy Sneap πίσω από την κονσόλα ήχου και βγάζουνε ακόμα έναν κορυφαίο δίσκο όπου κυριολεκτικά δε λείπει τίποτα. Με το που αρχίζει ο δίσκος και μπαίνει το ριφ του Narcosynthesis, διαλύονται οι αμφιβολίες, ενώ όταν ο Warrel τραγουδά τους πρώτους στίχους (hypnotize me… mesmerize me… drain the color from my eyes) σταματάει ο χρόνος και το μόνο που έχει σημασία πλέον είναι αυτό που βγαίνει από τα ηχεία.

Ο ένας ύμνος διαδέχεται τον άλλον με καταιγιστικό ρυθμό. We Disintegrate (Judas Priest rules), Inside Four Walls (hittara στο ύφος των This Sacrament, What Tomorrow Knows, ενώ κάτι μου λέει ότι έβαλε και ο Sneap το χεράκι του εδώ, στον τομέα της σύνθεσης), Evolution 169, The River Dragon Has Come (με την απίστευτη θλιμμένη εισαγωγή που δεν προμηνύει ούτε κατά διάνοια το τι ακολουθεί και το ρεσιτάλ που δίνει ο Dane) και The Heart Collector με τις απίστευτες μελωδίες και solos. Η συνέχεια έρχεται με 2 απίστευτα τραγούδια σε thrash ύφος, τα Engines Of Hate και The Sound of Silence. Το τελευταίο είναι ‘διασκευή’ στην γνωστή μπαλάντα των Simon and Garfunkel, ένα ήρεμο τραγουδάκι με πεσιμιστικούς, σουρεαλιστικούς στίχους. Οι Nevermore κρατάνε τους στίχους και το κεντρικό θέμα του τραγουδιού το οποίο μπαίνει στην αρχή του κομματιού εντελώς παραμορφωμένο και τελείως παρανοικό. Με το που τελειώνει όμως η σύντομη εισαγωγή μπαίνει απότομα και εντελώς βίαια ένα πολύπλοκο thrash ριφ και το κομμάτι συνεχίζει σε up-tempo κυρίως ρυθμούς με τρομερά κοψίματα και αλλαγές. Ο Dane κράτησε τους αρχικούς στίχους και εδώ παρουσιάζει τη δική του ερμηνεία τους, μεγαλοπρεπή και οργισμένη, πνιγμένη μέσα στην αγανάκτηση για το που οδεύει ο κόσμος γύρω μας. Insignificant για τη συνέχεια, ένα κομμάτι με καθαρές ακουστικές κιθάρες, ηλεκτρικά ξεσπάσματα και υπαρξιακούς στίχους. To Believe In Nothing που ακολουθεί είναι ένα ψιλοαδιάφορο τραγούδι με μηδενιστικούς στίχους, το οποίο δίνει όμως τη θέση του στο ομώνυμο Dead Heart In A Dead World, για το οποίο τα πολλά λόγια είναι μόνο φτώχια… χαλαρά το καλύτερο τραγούδι μέσα σε έναν δίσκο γεμάτο αριστουργήματα, το ιδανικότερο για να τελειώσει ένας δίσκος το ίδιο αριστουργηματικά όπως άρχισε.

Τι να πρωτοπεί κανείς για την απόδοση των τεσσάρων μουσικών; O Loomis παίζει με έναν λυσσαλέο, απολαυστικό τρόπο, σαν να είναι η τελευταία του μέρα πάνω στην γη. Ο Dane με τα αγγελικά, χαρακτηριστικά φωνητικά του, ερμηνεύει με έναν εξαιρετικό, δραματικό τρόπο τα κομμάτια εφευρίσκοντας τρομερές φωνητικές μελωδίες, ειδικά στα ρεφρέν. O Sheppard στο μπάσο αν και είχε λιγότερη ανάμειξη στις συνθέσεις, λόγω κάποιου τραυματισμού του στα δάχτυλα, κρατάει τους φρενήρης ρυθμούς σε ισορροπία, μαζί με τον drummer Williams ο οποίος ταλαιπωρεί ακατάπαυστα τα τύμπανά του, ξεσπώντας συχνά σε progressive ρυθμούς.

Ειδική μνεία πρέπει να γίνει για την παραγωγή, με τις άψογες 7χορδες κιθάρες που ακούγονται απίστευτα βαριές και ογκώδης στους ρυθμούς και κρυστάλλινα καθαρές στα solos και στις μελωδίες. Αξίζει όμως να σημειωθεί ότι οι κιθάρες μπήκανε στο προσκήνιο με τα φωνητικά, σε βάρος του μπάσου και των τυμπάνων ενώ τα τύμπανα αυτή τη φορά είναι τριγκαρισμένα (προφανώς ιδέα του Sneap). Παρόλαυτα το rhythm section στέκεται σε πολύ υψηλά επίπεδα τεχνικότητας, με το μπάσο να έχει έναν ανελέητο ήχο, σχεδόν εργοστασιακό! Οι στίχοι γραμμένοι εξολοκλήρου από τον Dane είναι άκρως απαισιόδοξοι, μηδενιστικοί, επαναστατικοί, σχεδόν φιλοσοφικοί, ενώ κάποιες φορές είναι δύσκολο να βγει νόημα αν δεν ξέρεις από πριν το κεντρικό θέμα. Το concept πηγάζει από όλους τους στίχους γενικότερα και έχει να κάνει με την παρακμή του δυτικού πολιτισμού. Το εξώφυλλο συμβολίζει μία από τις κάρτες ταρώ, τον Κρεμασμένο Άνθρωπο, ενώ το όλο artwork ταιριάζει ασορτί με ύφος του δίσκου και είναι ομολογουμένως ένα απίστευτο έργο τεύχος.

Τώρα όσον αφορά το τι παίζουνε οι Nevermore, η απάντηση είναι μόνο μία: metal!! Αγνοώντας επιδεικτικά χαρακτηρισμούς όπως thrash, heavy, progressive, power, industrial κτλ. αφομοιώνουνε όλα τα παραπάνω στοιχεία στη μουσική τους κάτω από έναν ήχο που κάλλιστα θα μπορούσε να ήταν μιας death metal μπάντας.

Τέλος, ο δίσκος κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 2000, περιττό να αναφέρω πόσο κόσμο τρέλανε στην Ελλάδα, τόσο πολύ που στα σχετικά polls εκείνης της χρονιάς αν δεν κάνω λάθος, στο Metal Invader βγήκε δίσκος της χρονιάς ξεπερνώντας τους Iron Maiden (οι οποίοι τότε με το Brave New World επανενώθηκαν με τον Bruce Dickinson και τον Adrian Smith), ενώ στο Metal Hammer οι Nevermore βγήκανε μπάντα της χρονιάς.