My Dying Bride

The Angel And The Dark River

Peaceville (1995)
Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 22/01/2010
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Όταν σκέφτηκα ποιό είναι το αγαπημένο μου άλμπουμ από τους Βρετανούς ειλικρινά δυσκολεύτηκα να αποφασίσω. Ένα τέτοιου είδους flashback επιβάλει τον πιο ιστορικό ή τον πιο καταξιωμένο δίσκο τους, αλλά ποιόν να διαλέξεις τελικά. Το "Turn Loose The Swans" του 1993 που άλλαξε τον ήχο ολόκληρης της σκηνής με τραγούδια σαν το "Your River" και το "The Crown Of Sympathy" που παρόμοια τους δεν ξαναγράφονται με τίποτα και από καμία μπάντα; Το "The Light At The End Of The World" του 1999 που είναι ένα από τα καλύτερα άλμπουμ στο χώρο της metal γενικά και εμπεριέχει κάποια από τα καλύτερα κομμάτια του συγκροτήματος συνθετικά και συναισθηματικά; Ή κάποιο άλλο; Τελική επιλογή μου το "The Angel And The Dark River" του 1995, μιας και αυτός ο δίσκος με έκανε να αγαπήσω την μπάντα όσο καμία άλλη και μου προκάλεσε συναισθήματα που δεν είχα φανταστεί ότι μπορούν να προκληθούν από ένα τραγούδι.

Έξι ύμνοι στην μελαγχολία. Έξι κομμάτια που σου σπαράζουν την καρδιά. Έξι θρήνοι. Έξι τέρατα του ατμοσφαιρικού metal, έξι κτήνη του Αγγλικού doom metal κινήματος το οποίο εγκαθίδρυσαν οι My Dying Bride μαζί με τους Paradise Lost και τους Anathema.

Ξεκίνημα με το "The Cry Of Mankind", το καλύτερο άνοιγμα δίσκου που έχω ακούσει μέχρι σήμερα. Η κιθάρα έχει τον ήχο που ψάχνουν χιλιάδες κιθαρίστες στον κόσμο όταν ξεκινούν να παίζουν και δεν καταφέρνουν να παράγουν ποτέ. Δώδεκα λεπτά με ένα μονότονο ήχο που δεν γίνεται να σε κουράσει ποτέ. Ιδιοφυές και ανυπέρβλητο. Το "From Darkest Skies" στη συνέχεια παρουσιάζει μια μαύρη πλευρά του βιολιού που δεν έχει ξεχαστεί ακόμα. Θεσπέσιος ήχος και έξοχη συναισθηματική φόρτιση. Ο Aaron εδώ «κλαίει» και παρουσιάζει ένα αρμονικό μα λυπημένο τραγούδι, που αποδίδει τέλεια την ατμόσφαιρα και την μελαγχολία των φωνητικών του χορδών. Στην συνέχεια έρχεται το "Black Voyage" και «σκάει» αμέσως γεμάτο, με όλα τα όργανα παρατεταγμένα για μάχη. Από το πρώτο δευτερόλεπτο παίζουν όλα μαζί κι εδώ το βιολί πάλι ακούγεται παραδεισένιο και ονειρικό. Το κομμάτι αυτό παραμένει ακόμα ένα από τα πιο ερωτικά κομμάτια στην θύμησή μου. Ο τελευταίος στίχος "The Voice of me, Enters you, Now you're mine" με κάνει και ανατριχιάζω κάθε φορά που τον ακούω.

Το "A Sea To Suffer In" που ακολουθεί «μπαίνει» με πιάνο και στην πορεία τα υπόλοιπα όργανα προσπαθούν να το μιμηθούν. Αυτή η τεχνοτροπία το κάνει μοναδικό και το τραγούδι του Aaron που μοιάζει με σπαραγμό, το κάνουν σκληρό και ταυτόχρονα πολύ συναισθηματικά έντονο. Η σύνθεση αυτή είναι μια ηδονή στα αυτιά κάθε «μεταλά»! Ο επικήδειος που ξετυλίγεται στην συνέχεια ακούει στο όνομα "Two Winters Only" και φέρνει για πρώτη φορά ακουστικές κιθάρες στο προσκήνιο. Μια χαμένη αγάπη, ένα χαμένο ταξίδι, μια σκληρή στιγμή που μπορεί να σου ανάψει τη φλόγα για την συνέχεια. Εκπληκτική δουλειά στο «χτίσιμο» του κομματιού και ίσως ένας από τους πιο γνώριμους ήχους για την μπάντα με τύμπανα που αλλάζουν ρυθμούς επιβλητικά και μάλλον κάπως τρομακτικά. Εντέλει ο δίσκος κλείνει επιθετικά, όσο γαλήνια κι αν ξεκινάει το "Your Shameful Heaven". Το βιολί μοιάζει ειδυλλιακό αλλά η μουσική που το ακολουθεί είναι η πιο δυνατή και «άγρια» του δίσκου. Εδώ βρίσκουμε την ταχύτητα που λείπει από τις προηγούμενες συνθέσεις. Τεράστιο και καταπληκτικό κομμάτι που κλείνει ως εξής "Cry to die. You'll love me forever" και πώς να μην τους αγαπάς για πάντα μετά από αυτό.

Έξι έπη, τίποτα παραπάνω τίποτα λιγότερο.
  • SHARE
  • TWEET