Levellers

Levelling The Land

China (1991)
21/11/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Το "Levelling The Land", το δεύτερο full-length της κομμουνιστικής κολεκτίβας από το Brighton που προσποιούταν τη μπάντα, υπήρξε κομβικό για την ιστορία της. Το ιδρυτικό μέλος Alan Miles, ο οποίος έπαιζε μέχρι τότε κιθάρα και μαντολίνο, αποχώρησε εξαιτίας αυτής της κομμουνιστικής θεώρησης των εσόδων της μπάντας. Οι φήμες λένε ότι όλα τα έσοδα του συγκροτήματος έμπαιναν σε ένα κοινό ταμείο και από εκεί το κάθε μέλος έπαιρνε συγκεκριμένο ποσό κάθε μέρα. O Miles μια μέρα ζήτησε μεγαλύτερο ποσό, οι υπόλοιποι του αρνήθηκαν και αυτός αποχώρησε.

Το 1991 λοιπόν βρήκε τους Levellers (όνομα που προέρχεται μάλλον από την πιο δημοκρατική φράξια του στρατού των επαναστατών του Oliver Cromwell) σε άλλη δισκογραφική και με νέα μέλη στη σύνθεσή τους. Ο ήχος χαρακτηρίζεται πλέον ως folk-punk, punk ως προς την προσέγγιση περισσότερο και την DIY ηθική, γιατί μουσικά είναι πιο σωστό να τους πούμε folk-pop-rock. Στον ήχο τους κυριαρχεί το βιολί και οι πάμπολλες sing along στιγμές για το λαό. Οι Levellers δεν έχουν κομμάτια «εσωτερικής αναζήτησης». Η μουσική τους έχει αυτό το live feeling που σε κάνει να θες να φωνάξεις τους στίχους μαζί με τη μπάντα.

Η αρχή γίνεται με το "One Way", το πιο επιτυχημένο κομμάτι των Levellers (μαζί με το "Beautiful Day" από το "Mouth To Mouth"), όπου η ιαχή «there's only way in life, and that's your own» μάς πάει πίσω, στο Glastonbury του '92 (εντάξει, δεν το ζήσαμε, αλλά θα θέλαμε και ταυτιζόμαστε και με τους στίχους). Στη συνέχεια το "The Game" μάς παρασύρει σε υπαρξιακά μονοπάτια με τους φρενήρεις ρυθμούς του βιολιού του Jonathan Sevink, για να ακολουθήσει το πιο rock "15 Years", το πιο folk "The Boatman", με ήχους και ρυθμούς βγαλμένους από την ιρλανδο-κέλτικη παράδοση. Πόσο ταιριαστό ακούγεται στις μέρες μας το «I wish I could choose the life I please but I am not a free man»;

Το "Liberty" που ακολουθεί, με το στακάτο ρυθμό του, είναι και το μόνο από το δίσκο που συνυπογράφει ο αποχωρήσας Alan Miles και ίσως το πιο punk στην αισθητική του, παρά τα «γλυκά» φωνητικά του τραγουδιστή Mark Chadwick. Από τα υπόλοιπα ξεχωρίζουν το "Sell Out" με τις ωραίες funky μπασογραμμές του και το κολλητικό ρεφραίν του, καθώς και το ξεσηκωτικό (με τα απαραίτητα Hurray!) "The Riverflow".

Ο δίσκος στην original εκδοχή του κλείνει με το αγριωπό punk του "Battle Of The Beanfield", όπου η φωνή του Chadwick έχει τα απαραίτητα πια γρέζια για το κάλεσμα στην επανάσταση. Αργότερα επανακυκλοφόρησε με πέντε επιπλέον κομμάτια, εκ των οποίων ξεχωρίζει η διασκευή στο "The Devil Went Down To Georgia" των The Charlie Daniels Band, δάνειο από την αμερικανική παράδοση και οργιώδες κάλεσμα σε χορό, με το Διάβολο να παίρνει ψυχές. Επίσης είχε ένα bonus CD με το live στο Glastonbury το '92, όπου η μπάντα βάζει φωτιά στη λάσπη.

Οι Levellers θα επιστρέψουν θριαμβευτικά στο Glastonbury το '94, θα βγάλουν άλλον ένα «hit» δίσκο, το "Mouth To Mouth", θα κάνουν, όπως λέγεται, τις περισσότερες πωλήσεις δίσκων στη Βρετανία τη δεκαετία του '90, αλλά το "Levelling The Land" είναι αυτό που θα τους καθιερώσει στη συνείδησή μας ως διασκεδαστικά αριστερούς (communism can be fun is the word) και θα μας κάνει να περιμένουμε πώς και πώς τα live τους στη χώρα μας, είκοσι χρόνια μετά.
  • SHARE
  • TWEET