Kyuss

Είναι το σωτήριο έτος 1991, η metal μουσική έχει πέσει σε χειμερία νάρκη, καθώς το "Black Album" είναι η μοναδική κυκλοφορία μαζικής αποδοχής μέχρι τα μέσα των '90s. Τη σκυτάλη έχει πάρει το grunge, το οποίο με κυκλοφορίες όπως το "Nevermind" των Nirvana και το "Ten" των Pearl Jam φαίνεται να μονοπωλεί τις προτιμήσεις των νεαρών ακροατών.

Στην έρημο όμως της California, και πιο συγκεκριμμένα στο Palm Desert, τέσσερις τύποι είναι έτοιμοι να αλλάξουν μια για πάντα το ρου της μουσικής ιστορίας. Οι κύριοι John Garcia (φωνη), Brant Bjork (drums), Josh Homme (κιθάρα) και Nick Oliveri (μπάσο), έχοντας κυκλοφορήσει ένα μέτριο ντεμπούτο, ξαναμαζεύονται στο studio, έχοντας έναν άσσο στο μανίκι. Φυσικά μιλάμε για τον παραγωγό Chris Goss, ο οποίος αναλαμβάνει να μεταφέρει την ενεργητικότα των ζωντανών τους εμφανίσεων στο δίσκο. Και εγένετο το "Blues For The Red Sun", το απόσταγμα τριών εβδομάδων ηχογραφήσεων υπό τον καυτό ήλιο της California.

Πατάς το play και ξαφνικά μεταφέρεσαι σε ένα ζεστό μέρος, καθώς οι πρώτες νότες του "Thumb" δε σε προετοιμάζουν για το τι πρόκειται να ακολουθήσει... Και ξαφνικά σε χτυπάει! Αμμοθύελλα, η οποία είναι τόσο μανιασμένη που δεν ξέρεις πως να κρυφτείς! Μιλάμε για τον ορισμό της heavy rock μουσικής!

Κιθάρες πιο βαριές και από αμμόλοφο, μπάσο που σε κάνει να νιώθεις ότι έπεσες σε παγίδα απο λάσπη, drums που σε χτυπάνε όπως οι κόκκοι της άμμου και μπαίνουν μέσα στο δέρμα σου και εκεί που λες θα σωθώ, έρχονται τα φωνητικά να σε βυθίσουν ακόμη πιο βαθειά. Η μουσική είναι απίστευτα heavy, αλλά καθόλου μονότονη. Οι συνεχείς εναλλαγές ρυθμών, σε συνδυασμό με τις επιρροές απο punk και metal που κάνουν συχνά την εμφανισή τους, σε στέλνουν αδιάβαστο. Τα μεγάλα τζαμαριστά τμήματα των τραγουδιών σε κάνουν να μένεις αποσβολωμένος, αλλά κατά έναν περίεργο τρόπο δε θες να ξεφύγεις από τη μανία της ερήμου.

Το αντίθετο, θες να προχωρήσεις πιο βαθιά, θες να δεις με τα ίδια σου τα μάτια την πράσινη μηχανή για την οποία μιλάνε όλοι. Να βιώσεις το σύμπαν να λιώνει μαζί σου κάτω από τον καυτό ήλιο, και ας είναι το ταξίδι να κρατήσει 50 εκατομμύρια χρόνια. Ξαφνικά καταλαβαίνεις ότι κάποιος σε έχει δέσει με λουρί, αλλά δεν το βάζεις κάτω, ξέρεις ότι αν και το βάρος είναι ασήκωτο, θα συνεχίσεις να προχωράς ακάθεκτος. Όπως ένα caterpillar που συνθλίβει τα πάντα στο διάβα του. Θα τρέξεις προς την ελευθερία, μέχρι που η κούραση θα σε κάνει να σπαρταράς από τον πόνο, καθώς τα πνευμόνια σου ψάχνουν απεγνωσμένα για λίγο οξυγόνο.

Θα βρεθείς όμως για καλή σου τύχη σε ένα ράντσο. Κανείς δε σε είχε προετοιμάσει για αυτό, αλλά μα τους 800 θεούς της ερήμου το χρειαζόσουν! Διακρίνεις μακριά ένα τεράστιο μεταλικό αντικείμενο, αλλά η άμμος σου έχει θολώσει τα μάτια. Πλησιάζεις και αρχίζεις να συνειδητοποιείς ότι είναι μια γεννήτρια, είναι ίσως το μοναδικό πράγμα που σου θυμίζει τον πολιτισμό που άφησες πίσω. Την περιεργάζεσαι, αλλά δε μπορείς να αντισταθείς χωρίς να πατήσεις το μεγάλο κόκκινο κουμπί που δεσπόζει μπροστά σου.

Με τρεμάμενα χέρια πιέζεις το διακόπτη...

Ακούγεται μια φωνή που σου λέει ειρωνικά "Yeah" και μεταφέρεσαι ξανά στην ερήμο. Είσαι καταδικασμένος να κάνεις αυτό το ταξίδι ξανά και ξανά. Έχεις γίνει ένα με την έρημο και το μόνο που σε νοιάζει είναι να νιώθεις την άμμο να κυριεύει κάθε μέρος του σωματός σου, να παρασυρθείς από τον αέρα και να ταξιδέψεις συντροφιά με τον ήλιο. Τον κόκκινο ήλιο που σου είχαν πει ότι αν ποτέ τον συναντήσεις θα αλλάξει η ζωή σου.

Ας πρόσεχες...