Kings Of Leon

Youth And Young Manhood

RCA (2003)
Από τον Μανώλη Γεωργακάκη, 31/01/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Ακούγοντας το "Mississippi Kid" από το ντεμπούτο των Lynyrd Skynyrd, χτυπάμε ξανά και ξανά τον ενθουσιώδη δείκτη στο ηχητικό μονοπάτι από το οποίο έρχονται οι Kings Of Leon. «Well, I’m not looking for no trouble, but nobody dogs me ‘round», νιαούρισε με τον ίδιο σφιχτό ουρανίσκο του Νότου ο Ronnie Van Zant. Έτσι και οι τέσσερεις από την Οκλαχόμα δεν πτοήθηκαν από τους εμπαιγμούς του συντηρητικού επαρχιώτικου περίγυρού τους για τα αλλόκοτα indie καμώματά τους, αλλά όταν κατέκτησαν τις κορυφές των charts και τα σεβαστά εξώφυλλα, το white trash μετρούσε τα απίδια.

Πολύ καιρό πριν αναστενάξουν τα decks από το "Sex On Fire", πριν ακόμη σιχαθούν τα αυτιά του κοσμάκη το ρεφρέν του "On Call", τότε, το μακρινό 2003, οι πρωτοεμφανιζόμενοι Kings Of Leon είχαν χαρακτηριστεί ως «Strokes του Νότου» και όχι άδικα. Οι τρείς αδελφοί κι ο ένας ξάδελφος Followill, που είχαν καιρό να επισκεφθούν τον μπαρμπέρη, έπαιξαν δυναμικό και απλοϊκό rock, σαν να επρόκειτο για κάποιους άλλους Creedence Clearwater Revival που ενημερώθηκαν για την επέλαση του punk. Στρέβλωσαν τη μουσική τους παράδοση και, αντί να παλέψουν να υπηρετήσουν τις jam δεξιοτεχνίες των αμέτρητων southern θρύλων, καβάλησαν το παγκόσμιο indie ρεύμα που πράγματι γέννησαν οι πατριάρχες Strokes. Έδωσαν νέο ήχο στη βαλτωμένη americana. Προσέφεραν ακριβώς αυτό που θα ζήταγε ένα -εν πρώτοις- ευρωπαϊκό και κυρίως βρετανικό κοινό, χωρίς σπιρούνια.

Αν στο κλείσιμο της δεκαετίας η μανιέρα τους έγινε προσιτή στα πλήθη, οι αρχές ήταν αμείλικτες. Το πανέμορφα ρετρό διπλό δεκάιντσο του "Youth And Young Manhood" έφερε ένα τόσο πρωτότυπο μήνυμα που μπέρδεψε τους πάντες. Οι «hillbillies» τούς πήραν στο ψιλό, ενώ οι «πρωτευουσιάνοι» συνοφρυώθηκαν με καχυποψία. Η ιστορία μιας «οικογενειακής» μπάντας από «καλόπαιδα» που μεγαλώσανε στα ιεραποστολικά ταξίδια ενός αποτυχημένου και μάλλον αμαρτωλού ιεροκήρυκα πάτερα έμοιαζε εξεζητημένα πλαστή. Ούτε ο ίδιος ο Bob Dylan δεν θα τολμούσε να επινοήσει ένα τέτοιο παρελθόν. Τέσσερα χρόνια αργότερα, συναντούσαν αυτόν τον σεβάσμιο Bob στα καμαρίνια τους, λίγο πριν τελειώσει η κοινή τους περιοδεία. «-Πώς το λέγανε αυτό το τελευταίο τραγούδι που παίξατε;». «-Ήταν το "Trani", κύριε Dylan.». «-Φοβερό τραγούδι, παιδιά!» και τα στριμωγμένα σε κολλητά τζιν γόνατά τους τρέμανε όπως αρμόζει στις ιστορίες που διηγείται κανείς στα εγγόνια του.

Με τίτλο εμπνευσμένο από κάποια εικονογράφηση της Βίβλου του πατέρα, το ντεμπούτο των Kings Of Leon  άφησε εποχή. Κάθε του πτυχή, από το αθεράπευτο βαριεστημένο «cool» του "Molly's Chambers" μέχρι το δυναμικό άγχος του "Wasted Time", αποτελεί σημαντικό προικιό για τις συναυλίες, όσα hit και να «επιβαρύνουν» τα συμπράγκαλα των περιοδειών. Η τραχιά αυθεντικότητα αυτού του άλμπουμ και η συγκλονιστική χροιά της φωνής του Caleb Followill παραμένουν προσόντα ανεκτίμητα. Ας σημαδεύτηκε εκείνη η χρονιά από την κυκλοφορία του "Elephant" των White Stripes, αυτή η αναγέννηση του southern rock μέσα από garage rock revival ήχους ήταν σαφώς ανατρεπτικότερη. Είναι ο τρόπος που το παρθενικό φτηνιάρικο ουίσκι καίει το εφηβικό σου λαρύγγι.
  • SHARE
  • TWEET