Katatonia

Κάθε φορά που κοιτάζω το σύνολο της δισκογραφίας των Katatonia είμαι όλο και πιο πεπεισμένος πως ο μόνοι παράγοντες για να ξεχωρίσει κάποιο άλμπουμ έναντι των υπολοίπων είναι υποκειμενικοί. Το γεγονός αυτό δεν είναι οφείλεται στο ότι η δισκογραφία τους δεν έχει κορυφές, αλλά στο ότι δεν έχει μεταπτώσεις, διατηρούμενη πάντα σε ένα υψηλό επίπεδο και πάνω. Συνήθως, ο δίσκος που ξεχωρίζει κάποιος είναι αυτός που έχει «παίξει» πιο άσχημα με την ψυχολογία του. Κι αν αυτός είναι για εμένα το "Viva Emptiness", για κάποιον άλλον το "Tonight's Decision" και ενδεχομένως για κάποιον πιο νέο το "Night Is The New Day", κανείς δεν αντέδρασε ιδιαίτερα όταν οι Katatonia ξεχώρισαν το "Last Fair Deal Gone Down" για να το τιμήσουν και να το αποδώσουν ζωντανά στην ολότητά του, ως πιο σημαντικό άλμπουμ της καριέρας τους.

Ενδεχομένως έχουν τα δίκια τους, γιατί ήταν πολύ λιγότεροι αυτοί που ασχολούνταν με το συγκρότημα πριν την κυκλοφορία του το 2001, αν και μουσικά δεν απέχει τόσο πολύ από τον προκάτοχό του, "Tonight's Decision", που κυκλοφόρησε δύο χρόνια νωρίτερα. Το "Last Fair Deal Gone Down" όμως ήταν πολύ καλό για να αγνοηθεί, ενώ ταυτόχρονα εισήγαγε κάποια τραγούδια που λειτούργησαν ως παγίδες στο να «εγκλωβιστεί» κάποιος στον ήχο τους. Δεν είναι τέτοια το "We Must Bury You" και κυρίως το "Teargas"; Μικρά σε διάρκεια και πιασάρικα, είναι ό,τι πιο κοντινό μπορούν να παρουσιάσουν στη λέξη εμπορικό οι Katatonia και είχαν σημαντική συνεισφορά ώστε το άλμπουμ να χαρακτηριστεί ως το breakthrough της μπάντας.

Πέραν αυτών, είναι -στην ουσία- το συνολικό αποτέλεσμα που κάνει τη διαφορά, όλες οι μικρές και μεγάλες λεπτομέρειες που συνθέτουν ένα ακόμα άλμπουμ για «περίεργες στιγμές» και «δύσκολες καταστάσεις». Το songwriting είναι πιο εστιασμένο, οι στίχοι σου σκίζουν την ψυχολογία (για να μη χρησιμοποιήσω πιο αδόκιμο ρήμα) και το artwork είναι εξαιρετικά κατατοπιστικό στο τι πρεσβεύει η μουσική που περιέχει ο δίσκος. Στο εν λόγω άλμπουμ, δε, οι Katatonia ευτύχησαν να έχουν την καλύτερη παραγωγή που είχαν παρουσιάσει ως τότε, η οποία ακόμα και σήμερα ακούγεται κατάλληλη για την ατμόσφαιρα του άλμπουμ, καθιστώντας την ιδανική για τον ήχο τους.

Όπως οι περισσότερες μεγάλες μπάντες, έτσι και οι Katatonia έχουν το δικό τους δίπολο, το οποίο τους κάνει ξεχωριστούς, με τον Renske να τοποθετεί λέξεις και να ερμηνεύει με το δικό του τρόπο, έχοντας την ικανότητα να πλάθει ακατανόητες ιστορίες, που στο τέλος σου αφήνουν το συναίσθημα που θέλει να περάσει, και τον Nystrom να συνθέτει σχεδόν το σύνολο των κλειστοφοβικών μελωδιών που τους χαρακτηρίζουν. Σε αυτό το άλμπουμ υπάρχουν καλά και καλύτερα τραγούδια, με τα "Disposession" και "Chrome", που ανοίγουν το άλμπουμ, να ανήκουν σαφώς στη δεύτερη κατηγορία, όπως φυσικά και τα δύο «singles» που προαναφέρθηκαν, στα οποία πρέπει να προστεθεί το εξίσου «εύκολο» και κολλητικό "Sweet Nurse". Ξεχωρίζει επίσης το πιο δυνατό "Clean Today" και η ωραία ενορχήστρωση του "The Future Of Speech", χωρίς φυσικά να υπάρχουν περιττές στιγμές στο 50λεπτο σύνολο του δίσκου.

Ειπώθηκε ξανά: οι Katatonia είναι προσωπική υπόθεση του κάθε ακροατή, όμως το "Last Fair Deal Gone Down" αποτελεί την πιο κοινή τομή μεταξύ των προσωπικών προτιμήσεων των οπαδών της μπάντας. Πατάει αρμονικά στους δύο κόσμους, του ακραίου παρελθόντος και του μοντέρνου προσανατολισμού τους, φυσικά τείνοντας στον δεύτερο, και εκπέμπει όλα τα συναισθήματα που επιζητεί κάποιος από την ακρόασή ενός δίσκου των Σουηδών. Πεσιμισμός που οδηγεί στην απόγνωση, σύγχυση που οδηγεί στην αναζήτηση και πείσμα που οδηγεί στη λύτρωση. Αν αυτά ακούγονται ολίγον ποιητικά στα αυτιά κάποιου είναι γιατί μάλλον δεν έχει χαθεί στον (υπό)κόσμο τους. Επειδή αυτός χάνει, μπορεί άνετα να ξεκινήσει με αυτό το άλμπουμ. Καλή τύχη και καλά ξεμπερδέματα μετά...