John Lee Hooker

Το 1971 ο τρισμέγιστος John Lee Hooker κυκλοφόρησε το αριστουργηματικό "Endless Boogie". Το να σας αναλύσω γιατί ο εν λόγω κύριος είναι συνώνυμο της λέξης blues μάλλον είναι άτοπο, απλά ένα πράγμα να θυμάστε, το δέντρο της μουσικής δε θα ήταν ποτέ τόσο καρποφόρο αν ο John Lee Hooker δεν είχε γεννηθεί στις 22 Αυγούστου του 1917 στο Μισισιπί.

Ηχογραφημένος μέσα σε 3 μέρες (10, 11, 12 Νοεμβρίου 1971), ο δίσκος αποτελείται από 11 jam sessions τα οποία σε ταξιδεύουν σε άλλους κόσμους. Όπως κάθε δίσκος του JLH έτσι και αυτός σε πιάνει από το λαιμό και σου μουδιάζει όλα σου τα νεύρα με αποτέλεσμα να παραλύεις όλο και περισσότερο. Αν κλείσεις τα φώτα χάνεις κυριολεκτικά οποιαδήποτε επαφή με την πραγματικότητα και νιώθεις τη μυρωδιά της Νέας Ορλεάνης να πλημμυρίζει το χώρο γύρω σου. Δεν είναι εύκολο να καταγράψει κανείς με λόγια τα ηχοχρώματα που είναι καταγραμμένα στη μπομπίνα της αρχικής ηχογράφησης, καθώς το τοπίο είναι πολύ ομιχλώδες. Ο δίσκος είναι ηχογραφημένος ζωντανά και βρίσκει όλους τους μουσικούς να έχουν μια απίστευτη χημεία μεταξύ τους.

Το rhythm section παραδίδει μαθήματα groove και σε συνεπαίρνει με την απλότητα του. Στακάτο και ακριβές σε κάθε χτύπημα, είναι ο στυλοβάτης της μουσικής που δημιουργήθηκε εκείνες τις 3 μέρες του 1971. Το πιάνο έχει ίσως τον πιο καπνισμένο ήχο που έχω ακούσει και προσδίδει μελωδικότητα αλλά και αιχμή στην όλη τελετή. Οι κιθάρες είναι φευγάτες και απλά δε γίνεται να περιγράφουν με λόγια. Και πως να περιγράψεις εξάλλου τι γίνεται όταν βρεθούν μαζί οι κύριοι Steve Miller, Mel Brown, Jesse Davis, Dan Alexander, Jerry Perez και αρκετοί άλλοι;

Ο δίσκος ζει και αναπνέει μέσα από τη μουσική των εν λόγω κυρίων, όμως ο άρχοντας της και αυτός που την οδηγεί ανάλογα με τις διαθέσεις του δεν είναι άλλος από τον JLH.

Η κιθάρα του είναι τόσο εθιστική και κάθε φορά που την ακούς σε γεμίζει ευφορία. Ακόμη και τα χτυπήματα των δαχτύλων του επάνω στις χορδές δε μοιάζουν με κανενός άλλου. Αν έχεις ακούσεις έστω και ένα τραγούδι του δεν υπάρχει τρόπος να ξεχάσεις ποτέ αυτόν τον ήχο. Αν υπάρχει περίπτωση να νιώσεις ποτέ τη θαλπωρή των βρεφικών σου χρόνων και την απόλυτη κάθαρση τότε σίγουρα αυτό θα γίνει υπό τους ήχους της κιθάρας του JLH.

Η μουσικότητα της ύπαρξης του δε μπορεί να περιγραφεί με λόγια και πραγματικά αν δεν έχεις απολαύσει την ακρόαση της μουσικής του ποτέ, τότε χάνεις έναν πολύ σοβαρό λόγο για τον οποίο η φύση σου έδωσε το αισθητήριο της ακοής.

Οι ιστορίες που συνοδεύουν τις νότες δεν είναι φανταστικές αλλά είναι γεγονότα που έχει ζήσει ο JLH, δοσμένα με χιούμορ, ειρωνεία, θλίψη, ελπίδα, απόγνωση. Η φωνή του ακούγεται ζεστή και γεμάτη συναίσθημα. Νιώθεις την κάθε λέξη και γίνεσαι μέρος της κάθε ιστορίας, καθώς πολλές φορές βρίσκεις τον εαυτό σου μέσα σε αυτές.

Η ανάγκη του JLH να εξωτερικεύσει μέσω της μουσικής όλα τα συναισθήματα και τις σκέψεις που τον βασάνιζαν είναι εμφανής σε κάθε δίσκο και αυτό είναι και το χαρακτηριστικό που τον κάνει τόσο ιδιαίτερο. Ο JLH είναι η τρανή απόδειξη ότι η μουσική είναι μέρος της ζωής. Η χαρά, η λύπη, ο έρωτας, η προδοσία, η φιλία, τα πάντα αποτελούνται από νότες και αν δε με πιστεύετε ακούστε κάποιον δίσκο του JLΗ.