Jeff Beck

Ο Jeff Beck είχε και μία δόση ατυχίας. Θα είναι πάντα ο τρίτος κιθαρίστας των Yarbirds μετά τους Clapton και Page. Μπορεί να έπαιξε σκληρά τα blues με τους Jeff Beck Group και να ανέδειξε ως έναν από τους πρώτους αρχετυπικούς τραγουδιστές τον Rod Stewart, αλλά οι Led Zeppelin έκαναν το ίδιο καλύτερα και πιο επιτυχημένα. Μπορεί να υπηρέτησε τη φόρμα του power trio με εξαιρετικούς συνοδοιπόρους και θαυμαστά αποτελέσματα στους Beck, Bogert & Appice, αλλά τότε ήταν ήδη μία τετριμμένη περιοχή που είχαν πρωτοπαρουσιάσει οι Cream. Και δυστυχώς το 1975 είναι πολύ αργά για να μπορέσει να θεωρηθεί πρωτοπόρος της fusion. Αλλά, διάολε, το έκανε όσο καλά το έκανε οποιοσδήποτε άλλος και ίσως με μεγαλύτερη απήχηση, όπως φανερώνει το πλατινένιο "Blow By Blow".

Επηρεασμένος από την επιτυχία και την καλλιτεχνική καινοτομία των Mahavishnu Orchestra αποφασίζει στον πρώτο του προσωπικό δίσκο να απελευθερωθεί οποιουδήποτε περιορισμού στις μουσικές του φόρμες, συμπεριλαμβανομένου και του τραγουδιστή (που φαίνεται ότι ποτέ δεν ανέχτηκε ως κάποιον που θα του κλέβει τη δόξα). Κρατάει από τους συνεργάτες του τον Max Middleton στα διαφόρων ειδών ηλεκτρικά πλήκτρα και παρέα με τον Phil Chen στο μπάσο, Richard Bailey στα τύμπανα και το γνωστό συνεργάτη των Beatles, George Martin, στην παραγωγή και τις έγχορδες ενορχηστρώσεις παράγουν έναν απολύτως instrumental δίσκο που όμως λέει πολλά. Δε θα γινόταν διαφορετικά όταν η κιθάρα «μιλάει» τόσο πολύ.

Ισορροπώντας επιδέξια ανάμεσα σε εκτεταμένα jazz solo, soul τόνους, rock φράσεις, blues και funky ρυθμούς, ο Jeff καταφέρνει να δίνει την αίσθηση τόσο ενός καλοδουλεμένου μουσικού συνόλου, όσο και μίας αυθόρμητης μουσικής πρότασης. Είναι τόσο δυνατές οι μελωδίες που φτιάχνει, που σχεδόν μπορείς να τους βάλεις λόγια και να τις τραγουδήσεις. Από την άλλη όμως είναι και αρκετά περιπετειώδης η μουσική του ώστε να παραμένει απρόβλεπτη. Καθ' όλη της τη διάρκεια διατηρεί τόσο την αισθητική της αξία, όσο, και αυτό είναι συνήθως το πιο δύσκολο, την αίσθηση της απλότητας. Μία απλότητα βέβαια που προκύπτει μόνο στα δάχτυλα του Jeff Beck, αφού τα μέρη που παίζει εδώ παραμένουν ακόμα και σήμερα σεμιναριακά.

Μία από τις εξυπνότερες κινήσεις που έκανε ήταν και το να κρατήσει τον Middleton στα πλήκτρα, αφού η χημεία των δύο τους είναι δεδομένη και δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από την πιο διαφημισμένη συνεργασία με τον Jan Hammer που θα ακολουθούσε στον επόμενο δίσκο. Ταυτόχρονα αποδεικνύεται σημαντική η συμβολή του και στο συνθετικό κομμάτι.

Από τις τέσσερις συνθέσεις του άλμπουμ που δεν ανήκαν στους συμμετέχοντες, το "Cause We Ended As Lovers" αξίζει ιδιαίτερης μνείας, όχι μόνο για τον υπέροχο τίτλο του ή τη μελαγχολική μελωδικότητά του, αλλά και για την ιστορία του. Υπήρξε μία σύνθεση του Stevie Wonder που δόθηκε για πρώτη εκτέλεση στον Beck από τον ίδιο το συνθέτη της. Οι δυο τους γνωρίζονταν από τις ηχογραφήσεις του "Talking Book", στις οποίες ο κιθαρίστας έλαβε μέρος και η αρχική πρόθεση ήταν να του δοθεί το "Superstition", στο οποίο συμμετέχει και συνθετικά, δίνοντας την ιδέα για το ρυθμό των drums. Φυσικά, όταν οι manager του Stevie Wonder κατάλαβαν το θησαυρό που ήταν το συγκεκριμένο τραγούδι, το αντάλλαξαν με την εν λόγω σύνθεση, η οποία και αυτή δεν τα πήγε και άσχημα. Εντυπωσιασμένος από το λυρικό παίξιμο του μπλουζίστα Roy Buchanan, ο Beck αντιγράφει τη λυρικότητά του και την αναπαράγει εξίσου επιτυχημένα, αφιερώνοντάς του ταυτόχρονα το τραγούδι. Μέχρι τώρα παραμένει η πιο αναγνωρίσιμη στιγμή του, ενώ τα ντουέτα του με τον Eric Clapton πάνω σε αυτή τη σύνθεση έχουν αφήσει ιστορία.

Το "Blow By Blow" βρήκε άξιο διάδοχο στο πρόσωπο, ή καλύτερα στο εξώφυλλο, του "Wired" την επόμενη χρονιά και αυτά τα δύο παραμένουν μέχρι σήμερα οι κορυφές μίας πολυθρύλητης σταδιοδρομίας. Επίσης, δεν είναι ίσως υπερβολή να υποστηρίξουμε ότι καβάλα στην ποιότητα και την καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία των δύο αυτών δίσκων καθιερώθηκε ο Jeff Beck ως ένας από τους σπουδαιότερους εκτελεστές instrumental μουσικής και κατάφερε να κερδίζει το Grammy στην αντίστοιχη κατηγορία σχεδόν όποτε βγάζει νέο δίσκο έκτοτε.