Iron Maiden

The Number Of The Beast

EMI (1982)
Από τον Κώστα Πολύζο, 05/06/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
«Woe to You, Oh Earth and Sea, for the Devil sends the beast with wrath, because he knows the time is short. Let him who hath understanding reckon the number of the beast for it is a human number, its number is six hundred and sixty six.»

Είσαι πιτσιρικάς και έρχεται κάποιο μεγαλύτερο αδερφοξαδέρφι ή κάποιος πιο ψαγμένος φίλος ή στην καλύτερη περίπτωση ο ροκάς πατέρας σου και σου δίνει την κόπια του "The Number Of The Beast" και σου λέει πως αφού φαίνεται πως γουστάρεις τη σκληρή μουσική πρέπει να το ακούσεις οπωσδήποτε. Εσύ ψαρωμένος, νεύεις συγκαταβατικά και παίρνεις την άγουσα για το δωμάτιο και το -όχι και τόσο εξελιγμένο είναι η αλήθεια- στερεοφωνικό σου γεμάτος περιέργεια. Η συνέχεια λίγο έως πολύ γνωστή σε όλους, καθώς η εικόνα με το σαγόνι ανοιχτό και τα σάλια να τρέχουν στο πάτωμα νομίζω πως περιγράφει 99,9% των περιπτώσεων της επίπτωσης της πρώτης ακρόασης του δίσκου.

Το "The Number Of The Beast" αποτέλεσε το δίσκο όπου οι Maiden πετάξανε τον μανδύα της αλητείας των δύο πρώτων δίσκων (μαζί με τον Di Anno) και παίρνοντας τον Bruce Bruce των Samson, περάσαν στην εποχή των αριστουργημάτων και της καθολικής αναγνώρισης για να γίνουν η μπάντα μεγαθήριο που όλοι γνωρίζουμε. Δεν ήταν μόνο αυτή η αλλαγή, καθώς σημαντική εξέλιξη αποτέλεσε και ο συγγραφικός αέρας που αποφάσισε να δώσει στους υπόλοιπους ο Harris, καθιστώντας με αυτόν τον τρόπο το δίσκο πιο περιπετειώδη και με μεγαλύτερη ποικιλία στα τραγούδια.

Από την άλλη, σταθερές αξίες αποτέλεσαν και πάλι ο Martin Birch στη θέση του παραγωγού κάνοντας φοβερή δουλειά για άλλη μια φορά συνθέτοντας σιγά σιγά τον ήχο / σήμα κατατεθέν της μπάντας, ενώ ερχόμαστε ξανά αντιμέτωποι με μια δημιουργία του Derek Riggs να κοσμεί το εξώφυλλο, το οποίο μαζί με τον τίτλο έριξε περισσότερο λάδι στη φωτιά του πουριτανισμού, με τις πλέον συντηρητικές φωνές να κάνουν λόγω για σατανισμούς και άλλες τέτοιες αηδίες, οι οποίες όμως δεν στάθηκαν ικανές να αποτρέψουν την επιτυχία, χαρίζοντας στην μπάντα το πρώτο τους Νο 1 στα Αγγλικά charts. Η επιτυχία αυτή αποτυπώθηκε και πρόσφατα στην ψηφοφορία που διενεργήθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο για λογαριασμό μεγάλης αλυσίδας δισκοπωλείων, κατατάσσοντας το άλμπουμ στην κορυφή των κυκλοφοριών βρετανικών συγκροτημάτων κατά τα τελευταία 60 έτη.

Τώρα για τη μουσική καθαυτή τι να πει κανείς που δεν θα έχει ξαναφραφτεί; Είναι πασιφανής η διάθεση της μπάντας να κάνει τις συνθέσεις περισσότερο πολύπλοκες, με αργά και ατμοσφαιρικά μέρη, ξεσπάσματα, κιθαριστικές μονομαχίες και μπόλικη μελωδία. Σε αυτή τη συνταγή προσθέτουμε και τις φοβερές ερμηνείες του Dickinson και έχουμε το γνωστό αποτέλεσμα. Ένας μνημειώδης δίσκος που θα μπορούσε να χωρέσει σε οποιαδήποτε λίστα. Είναι από τις περιπτώσεις που λες πως είναι αδύνατον η μπάντα να ξαναβγάλει ανάλογης ποιότητας δουλειά, μόνο και μόνο για να σε διαψεύσουν στη συνέχεια. Αυτό είναι άλλωστε και το στοιχείο που κάνει κάποια συγκροτήματα να ξεχωρίζουν από τα υπόλοιπα. Ποτέ δεν θα ξεχάσω την ανατριχίλα που ένοιωσα ακούγοντας τα "Children Of The Damned" και "Hallowed Be Thy Name", τα οποία μαζί με το ομώνυμο αποτελούν κάποιες από τις καλύτερες συνθέσεις της μπάντας. Παράλληλα δεν μπορείς να μην θαυμάσεις την κιθαριστική δουλειά των Smith/Murray, τις φοβερές μπασογραμμές του Harris, αλλά και το πολύ καλό παίξιμο του Cliff Burr στο κύκνειο άσμα του με την μπάντα.

Υπάρχουν όμως δυο πράγματα που χρήζουν ειδικής αναφοράς, αλλά έχουν ως κοινό παρονομαστή τον καινούριο τραγουδιστή και πώς αυτός θα επηρρέαζε το συγκρότημα. Το πρώτο είναι η φωνή του η οποία έδωσε τη δυνατότητα να γραφτούν τραγούδια τα οποία ο Di Anno δεν θα μπορούσε να τραγουδήσει ούτε στον ύπνο του (sorry Paul) και αυτή ακριβώς η ελευθερία που απολάμβανε πλέον η μπάντα σε επίπεδο σύνθεσης οδήγησε στη δημιουργία του "Hallowed Be Thy Name", το οποίο θα αποτελέσει τη συγγραφική ραχοκοκαλιά για μελλοντικούς υπερύμνους όπως τα "To Tame A Land", "Rime Of The Ancient Mariner", "Alexander The Great", "Afraid To Shoot Strangers" κλπ.

Οι Κασσάνδρες της εποχής θεώρησαν την πρόσληψη του Dickinson ως τη λάθος κίνηση η οποία θα καταδίκαζε τους Maiden, βάζοντας τέλος στην ανοδική πορεία του συγκροτήματος. Η πληρωμένη απάντηση από το γκρουπ ήρθε με το "The Number Of The Beast" και την αρχή μιας δημιουργικότατης εποχής η οποία θα έδινε στους οπαδούς άλλα πέντε καταπληκτικά άλμπουμ (έως την αποχώρηση του Dickinson), εκτοξεύοντας την δημοτικότητά του στα ύψη. Εν τέλει, μιλάμε για έναν κλασικότατο δίσκο που είναι έγκλημα να λείπει από οποιαδήποτε δισκοθήκη.
  • SHARE
  • TWEET