Iron Maiden

Somewhere In Time

EMI (1986)
01/08/2008
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Έχουν περάσει πάνω από δύο δεκαετίες, και η τριάδα των οκτώ κομματιών, η τριάδα των επονομαζόμενων "Golden Years", συνεχίζει να βασιλεύει στην καρδιά των απανταχού metalheads. Το "Somewhere In Time" αποτελεί το συνδετικό κρίκο και εισέβαλε στο 1986 με στάση... ηγετική.

Οι Iron Maiden βρίσκονται στην πιο παραγωγική τους περίοδο και βγάζουν στην αγορά ένα εκπληκτικό αποτέλεσμα σε φουτουριστικό φόντο. Ξεκινά κανείς προσέχοντας το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο. Οι αναφορές σε καταστάσεις και κομμάτια του παρελθόντος ξεπερνούν τις 30, σε ένα artwork για το οποίο δαπανήθηκαν τρεις μήνες μέχρι την ολοκλήρωσή του, από τον συνήθη ύποπτο Derek Riggs. Ο Ίκαρος έχανε τραγικά τη ζωή του, η West Ham είχε συντρίψει την Arsenal με 7-3, ενώ εμφανίζονταν ζωντανά οι Gypsy's Kiss. Τόσα hints που κάνουν το artwork πραγματικό μεγαλείο. Προσωπικά το αγαπημένο.

Blast έναρξη με το "Caught Somewhere In Time" να καθηλώνει και να ξαφνιάζει θετικά με πρωτοποριακά, για τη μπάντα, στοιχεία. Μπορεί να είναι η ιδέα μου, αλλά αυτό το άλμπουμ είναι ό,τι πιο ώριμο και συνειδητοποιημένο έχουν κυκλοφορήσει ποτέ. Συγκαταλέγω και το "Brave New World", αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με '80s. Το συγκρότημα ξέρει τι θέλει και το βγάζει. Ίσως είναι τα φωνητικά (σκέτη αλητεία), ίσως ο Harris που παίζει και δε συνοδεύει, κάτι υπάρχει που το διαφοροποιεί από τα άλλα. Η στιχουργική θεματολογία ποικίλει και αναπηδά από το ένα στο άλλο, διατηρώντας όμως τη συνοχή σε ένα γενικότερο concept. Το συγκρότημα ταξιδεύει στο χωροχρόνο, παίζοντας με καταστάσεις του μυαλού και της ψυχής.

Τη μουσική αλλαγή έφεραν οι πειραματισμοί με guitar synths και progressive μελωδίες που εμφανίστηκαν για πρώτη φορά σ' αυτό το έκτο δισκογραφικό μεγαλούργημα των Βρετανών. Το γεγονός πως ο Dickinson δεν έχει πάρει καθόλου μέρος στο γράψιμο δεν επηρέασε τη δουλειά, αφού το κενό του κάλυψε ο Adrian Smith. Σχεδόν το μισό άλμπουμ ανήκει αποκλειστικά σ' αυτόν, καταπλήσσοντας τους πάντες, αφού έφτασε στο στούντιο με τρεις ολοκληρωμένες δουλειές, γεγονός που δεν είχε ξανασυμβεί. "Wasted Years", "Stranger In A Stranger Land" και "Sea Of Madness" ανέδειξαν την εφευρετικότητα και τη δημιουργικότητά του, με τα δύο πρώτα να γίνονται και τα singles του δίσκου. Θυμηθείτε τις mid-tempo μελωδίες και τα μεγαλειώδη solos.

Με αλληγορικό χαρακτήρα, το "Loneliness Of A Long Distance Runner" χαρίζει ψυχολογική ανάταση, που αντιστρέφεται σκοτεινά στο "Déjà vu" με εξαιρετική ερμηνεία Bruce Dickinson. Όσο για τον επίλογο του άλμπουμ, απόψεις έχουμε ακούσει πολλές και προσωπικά το θεωρώ filler. Ξεκινάει με μνημειώδη τρόπο, αλλά η κοιλιά που κάνει δημιουργεί το μοναδικό ψεγάδι στο μεγαλοπρεπές "Somewhere In Time".

Απορροφημένος, λοιπόν, χαιρετίζω την κυκλοφορία με τον πιο ένθερμο τρόπο, συγκαταλέγοντάς την στις κορυφαίες heavy metal στιγμές που στιγμάτισαν γενιές ολόκληρες. Εγκλωβιστήκαμε σα σε αμνησία στο χρόνο και περιμένουμε τη λύτρωση από έναν ξένο, πνιγήκαμε στη θάλασσα της παραφροσύνης, χάνοντας χρόνια πολλά, μα ο παράδεισος μπορεί να περιμένει.

  • SHARE
  • TWEET