Δημήτρης Πουλικάκος

Μεταφοραί - Εκδρομαί Ο Μήτσος

ΕΜΙ (1976)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 18/04/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Αχ, μωρό μου. Ξέρεις πόσα θέλω να σου πω;

Το "Μεταφοραί - Εκδρομαί Ο Μήτσος" στέκει ακόμα και σήμερα ως το πιο παράδοξο και πιο εμβληματικό άλμπουμ που παρήγαγε η ελληνική ροκ σκηνή. Κυκλοφόρησε το 1976, όταν πλέον τα δεσμά της χουντικής λογοκρισίας είχαν καταργηθεί, αλλά περιλαμβάνει κατά κύριο λόγο ηχογραφήσεις και συνθέσεις που δημιουργήθηκαν μέσα στην καρδιά της επταετίας. Σημάδια της περιόδου αυτής βρίσκει κανείς στη στιχουργική των τραγουδιών, κυρίως των "Τι Μας Λες" και "Άνευ Ουσίας, Άνευ Σημασίας". Πολύ περισσότερο, όμως, ειρωνεύεται μέχρι τελικής πτώσης και θεματικά καταπιάνεται με το μικροαστικό τρόπο ζωής που έμεινε απαράλλακτος, με την καθημερινότητα σε όλες τις κοπιαστικές, βαρετές ή υποκριτικές εκφάνσεις της.

Μωρό μου, δε βρίσκω λόγια να σου δώσω να καταλάβεις.

Ηχητικά ο Πουλικάκος κινείται κατά βάση σε πολυεπίπεδα ενορχηστρωτικά αλλά και ερμηνευτικά Zapp-ικά μονοπάτια. Αν σκεφτούμε ότι πρόκειται για έναν από τους πρώτους δίσκους ελληνόφωνου ροκ (και όχι pop, Νέου Ρεύματος, folk κτλ), είναι παράδοξο αλλά και χαρακτηριστικό του τι προσωπικότητα υπήρξε ο δημιουργός του για το χώρο. Έχοντας ήδη διαμορφώσει μία μουσική ταυτότητα με το ιστορικό συγκρότημα Εξαδάκτυλος και έχοντας λίγο ως πολύ δοκιμάσει τη δομή και την ενορχήστρωση στις πάμπολλες εμφανίσεις τους σε συναυλίες και μαγαζιά όπως το Κύτταρο, εδώ συγκεντρώνεται η αφρόκρεμα των μουσικών της εποχής για μικρή ή μεγαλύτερη συμμετοχή. Από τα αυλάκια του δίσκου περνάνε οι Δημήτρης Πολύτιμος (μόνιμος συνεργάτης και φίλος του Πουλικάκου από παλιότερα και μέχρι τώρα), Γιάννης Σπάθας, Δήμης Παπαχρήστου, Κώστας Δουκάκης, Γιάννης Κιουρκτσόγλου, Γιάννης «Μπαχ» Σπυρόπουλος, Σταμάτης Σπανουδάκης, Γιώργος Μαγκλάρας, Λουκάς Σιδεράς, Γιάννης Τρανταλίδης και άλλοι πολλοί, ενώ σχεδόν απαρατήρητοι περνάνε, τιμής ένεκεν, οι Παύλος Σιδηρόπουλος και Βλάσης Μπονάτσος. Εν μέσω όλων αυτών των καλλιτεχνών, που εγγυώνται την άριστη εκτέλεση του μουσικού μέρους, ξεχωρίζει η ηγετική μορφή του Πουλικάκου για την ουσιαστική μουσική διεύθυνση και η φωνή του, όχι μόνο για τις ικανότητές της (που δε στερείται διόλου), αλλά κυρίως για τους χρωματισμούς της ερμηνείας της.

Δε σου τέλειωσα για το μουσικό κομμάτι όμως, ε;

Ανεξάρτητος και ανατρεπτικός ακόμα και εντός του ροκ χώρου, ο Πουλικάκος δε θα μπορούσε να φτιάξει έναν απλό ροκ δίσκο. Jazz και soul ενορχηστρώσεις τίγκα στα πνευστά αλλά και rock 'n' roll, σκληρό ροκ, ρεμπέτικο με αυθεντικότητα, βαλς και τυρολέζικα παραδοσιακά και φυσικά σατιρικές αφηγήσεις, όπως το "Μωρό Μου", όλα επιστρατεύονται, δημιουργώντας ταυτόχρονα διασπορά και ομοιογένεια. Το "Σκόνη, Πέτρες, Λάσπη" παραμένει μέχρι σήμερα η πιο αναγνωρίσιμη σύνθεσή του, με τον ηχογραφημένο βήχα για εισαγωγή και τα πνευστά να είναι υπεύθυνα για το groove και το θόρυβο ταυτόχρονα. Ξεχωρίζουν ακόμα τα "Τι Μας Λες", "Κάλλιο Μιας Ώρας", "Άνευ Ουσίας, Άνευ Σημασίας" και φυσικά τα "Χτεσινά Τρένα". Δε θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι σε αυτά τα τραγούδια οι εναλλαγές ρυθμών και ειδών κατατάσσονται στο progressive rock.

Μωρό μου ξέρεις τώρα πόσα θέλω να σου πω... αλλά από ένα κείμενο; Έχω βλέπεις και εκείνο το ραντεβού με τον Τάκη, αυτόν με τις φωτοτυπίες...
  • SHARE
  • TWEET