Depeche Mode

Οι Depeche Mode προς τα τέλη της δεκαετίας του 1980 ήταν ήδη μεγάλη και αναγνωρίσιμη μπάντα, τόσο στην Ευρώπη, όσο και στην αμερικανική ήπειρο. O δίσκος "Music For The Masses" του 1988 ήταν ο μέχρι τότε καλύτερος της καριέρας τους, ενώ η live δυναμική τους είχε πιάσει δυσθεώρητα ύψη για συγκρότημα ηλεκτρονικής μουσικής, με αποκορύφωμα την εμφάνισή τους σε 80.000 κόσμου στο Los Angeles, η οποία μνημονεύεται στο live album και DVD "101". Με αυτά τα δεδομένα, οι Depeche Mode μπήκαν στο studio για το διάδοχο του "Music For The Masses" στις αρχές του 1989. Κάπου στο ενδιάμεσο των ηχογραφήσεων αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν ως πρώτο δείγμα της επερχόμενης δουλειάς τους το "Personal Jesus". Το "Personal Jesus" έγινε αμέσως επιτυχία και μεγάλωσε την προσμονή για το νέο album, αλλά κυρίως εντυπωσίασε με τον καινοτόμο ήχο που είχε, σε σχέση με τις προηγούμενες κυκλοφορίες.

Το "Violator" βγήκε στα δισκοπωλεία το Μάρτιο του 1990, έξι ολόκληρους μήνες μετά το "Personal Jesus". Από το, άγριας ομορφιάς, μινιμαλιστικό εξώφυλλο φαινόταν ότι αυτός ο δίσκος δε θα ήταν απλά η συνέχεια της δισκογραφίας των Depeche Mode, αλλά ένα έργο τέχνης, ένας δίσκος μνημείο, όχι μόνο της ηλεκτρονικής μουσικής, αλλά ένας από τους κορυφαίους της μουσικής. Στα εννέα τραγούδια του "Violator", θρησκευτικές, ερωτικές, προσωπικές αναζητήσεις και εξομολογήσεις «ανακατεύονται» υπό ένα ηχητικό πρίσμα που ναι μεν έχει ως μέσο έκφρασης τα synthesizers, αλλά ταυτοχρόνως αφήνει χώρο για πρώτη φορά σε κιθάρες και σε μία γενικότερη rock αισθητική. Διόλου τυχαίο το ότι το rock κοινό λάτρεψε και συνεχίζει να λατρεύει τους Depeche Mode χάρις το "Violator".

Πέρα από το "Personal Jesus", που άνοιξε το δρόμο για την επιτυχία του "Violator", άλλα τρία singles δημιούργησαν το μύθο γύρω από αυτό το album. Το "World In My Eyes", το "Policy Of Truth" και φυσικά το συγκλονιστικό "Enjoy The Silence", με τους στίχους-ποίημα και το εξαιρετικό video clip (όπως άλλωστε τα περισσότερα των Depeche Mode), με τον Dave Gahan στο ρόλο του περιπλανώμενου βασιλιά που απλά θέλει να «απολαύσει την ησυχία». Το συνθετικό δαιμόνιο όμως του Martin Gore δε σταματάει μόνο στα hits του δίσκου, αλλά απλώνεται και καθ' όλη τη διάρκειά του, δημιουργώντας στιγμές εξίσου συγκλονιστικές με τα προαναφερθέντα. Χαρακτηριστικά παραδείγματα το γαλήνιο "Waiting For The Night" και το "Clean" που κλείνει αυτόν τον αριστουργηματικό δίσκο σε μια ατμόσφαιρα προσωπικής «κάθαρσης».

Με το "Violator" το 1990, οι Depeche Mode έπιασαν την κορυφή της δισκογραφικής τους καριέρας και είναι απίθανο να την ξεπεράσουν. Παράλληλα όμως άνοιξαν ένα καινούριο κεφάλαιο στην πορεία τους, με νέες ηχητικές κατευθύνσεις που κρατάνε αποστάσεις ασφαλείας από την «πολύχρωμη» δεκαετία του '80 και δείχνουν ότι οι Depeche Mode δεν είναι μια συνηθισμένη electro pop μπάντα, αλλά ένα μεγάλο συγκρότημα με πολλές μουσικές προεκτάσεις.