D.R.I.

Crossover

Metal Blade (1987)
Από τον Γιάννη Χυτήρογλου, 13/07/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Το σωτήριο έτος 1987, τέσσερα χρόνια μετά την αποκάλυψη του "Kill 'Em All" και ο Reagan βρίσκεται στο τιμόνι της Αμερικής για τη δεύτερη θητεία του, ενώ ταυτόχρονα το hair metal της δυτικής ακτής κυριαρχεί στα μουσικά δρώμενα (πόσα πια κακά μαζεμένα σ' αυτή τη χώρα). Μια μπάντα, λοιπόν, τεσσάρων βρωμοσάπιων ηλιθίων (D.R.I.) από το Χιούστον του Τέξας αποφασίζει να επιμεταλλώσει το hardcore punk που έπαιζε στα δύο πρώτα άλμπουμ της, ανακατεύοντάς το με μια γερή δόση thrash metal που αποτελούσε τότε την πιο σοβαρή αντίδραση στο χαζοχαρούμενο metal του L.A.

Ηχογραφούν για πρώτη φορά για metal εταιρεία (Metal Blade), ενώ την παραγωγή κάνει ο Bill Metoyer που είχε συμμετοχή και στα δύο πρώτα άλμπουμ των Slayer. Τα κομμάτια τους είναι πλέον πιο μεγάλα με περισσότερα μέρη, ξεφεύγοντας από τις hardcore επιθέσεις του κάτω του ενός λεπτού.

O τίτλος του άλμπουμ, "Crossover", αποτελεί και τον νονό του νέου υποείδους (ναι sub-genre το λέμε στο χωριό μου) που δημιούργησαν οι κοινωνικοπολιτικές (sic) και μουσικές προσμίξεις της εποχής.

Η βασική αλλαγή στον ήχο τους, πέρα από τη διάρκεια των κομματιών, είναι τα μεταλλικά riff όπως γίνεται εμφανές στα "Tear It Down" και "Hooked". Η θεματολογία από την άλλη παραμένει στη βάση της hardcore punk. Στο εναρκτήριο "5-Year Plan", το καλύτερο ίσως κομμάτι του δίσκου, το κεντρικό νόημα που μπλέκει και τη μουσική με τα reagonomics είναι «κερδίζεις-χάνω, αλλά είσα στο πενταετές μου πλάνο και θα σου δείξω».

Το "Coffin" είναι το μοναδικό κομμάτι του "Crossover" που «γράφει» κάτω από ένα λεπτό και θυμίζει εντονότατα Slayer, όπως και αυτό με τον εύγλωττο τίτλο "Go Die". Ξέρετε τώρα, σας μισώ όλους και θελώ να πεθάνετε ή θα τα γκρεμίσω όλα ("Tear It Down"), πριν περάσουμε στο επίσης Slayerικό "Redline".

Στο, δε, "Probation" ξεχωρίζουν η ωραία εισαγωγή με το μπάσο του Josh Pape και τα μελωδικά (ε, αυτό δεν είναι πανκ) σόλο του Spike Cassidy.

Πιο πανκ είναι ίσως το "No Religion", με τα sing-along μέρη του όπου ο Kurt Brecht κραυγάζει «'I've made my decision, don't want your religion, no more church-bound prison».

Συνολικά, το "Crossover", χωρίς να έχει τους φοβερούς πολιτικούς προβληματισμούς (γι' αυτούς η αλήθεια θα βρίσκεται πάντα στους Sex Pistols) και χωρίς να καινοτομεί απαραίτητα μουσικά (υπήρχαν και οι Suicidal Tendencies και οι Sacred Reich για παράδειγμα), κατάφερε να αποτελέσει το επιστέγασμα ενός κινήματος που έφερε κοντά για πρώτη φορά μετά το '77 πάνκηδες και metalheads υποσχόμενο μόνο "Fun And Games" και αυτό θα περιμένουμε να δούμε και την προσεχή Τετάρτη στο An.

  • SHARE
  • TWEET