Crimson Glory

Πιστεύω ακράδαντα ότι αυτή είναι μια από τις απάτητες κορυφές του heavy metal. Ενδεχομένως όχι τόσο λαμπερή ή πολυσυζητημένη όσο άλλες, αλλά μια κορυφή που πιθανότατα κάποιοι τοποθετούν ψηλότερα από πολλές άλλες. Αν το πρώτο δείγμα, με το ομώνυμο "Crimson Glory", ήταν κάτι παραπάνω από μια προειδοποίηση, τότε με το "Transcendence" η αμερικανική αυτή μυστηριώδης μπάντα κατάφερε να γράψει το όνομά της στις χρυσές σελίδες του metal και ταυτόχρονα να υπογράψει την καταδίκη της μελλοντικής της καριέρας.

Ρωτήστε έναν οπαδό του heavy metal να σας πει τον έναν αγαπημένο του δίσκο από το 1988 και θα δείτε την αμηχανία στο πρόσωπό του. Πώς να διαλέξεις μεταξύ του "Operation: Mindcrime", του "Seventh Son Of A Seventh Son", του "Keeper Of The Seven Keys pt. II" ή του "Transcendence"; Όσοι γνωρίζουν τι εστί αυτό το άλμπουμ θα συμφωνήσουν, ενώ όσοι δεν ξέρουν μόλις πήραν μια ιδέα της καλλιτεχνικής του αξίας, μιας και στέκεται επάξια δίπλα στα υπόλοιπα αναφερθέντα μεγαθήρια. Μόνο που -όσο κι αν μας στεναχωρεί- οι Crimson Glory έμειναν εκεί, με αποτέλεσμα πολύς κόσμος να ξεχάσει την ύπαρξή τους, τα CD τους να βρίσκονται σε second hand δισκοπωλεία και το όνομά τους να αποκτά ένα μάλλον cult status.

Ακόμα και σήμερα, όμως, τα τραγούδια που περιλαμβάνονται στο εν λόγω άλμπουμ φαντάζουν αξεπέραστα σε πολλούς τομείς, καθώς οι συνθέσεις, οι μελωδίες, η δουλειά στις κιθάρες και πάνω από όλα το μοναδικό χάρισμα της φωνής του Midnight αποτελούν την αποθέωση του εμπνευσμένου heavy metal. Από το εναρκτήριο ξεσηκωτικό riff του "Lady Of Winter", με τις φωνητικές γραμμές από άλλο πλανήτη, μέχρι την απαράμιλλη ομορφιά που διαθέτει η ατμόσφαιρα του ομώνυμου τραγουδιού για κλείσιμο, η ακρόαση του δίσκου είναι ένα ταξίδι στο μεγαλείο αυτής της μουσικής, είναι πράγματι «τρόπον τινά» μια μεταφορά σε μια υπερβατική διάσταση. Αυτό το συναίσθημα με κυρίευσε την πρώτη φορά που το άκουσα και παραμένει αναλλοίωτο ως σήμερα, περίπου 17 χρόνια μετά.

Στο ενδιάμεσο δεν υπάρχει δευτερόλεπτο περιττό. Με τι λόγια να περιγράψεις τη δύναμη της αμεσότητας τραγουδιών όπως το "Red Sharks", με τους στίχους μαχαίρι προς κάποιους, ή το "Masque Of The Red Death" με το άπλετο μυστήριο; Πώς να μη σε συνεπάρουν το "Where Dragons Rule", που σε εγκλωβίζει μονομιάς στη μελωδία του κόσμου του, ή το καλπάζον "Eternal World"; Η αδυναμία μου, όμως, έγκειται στα μεγάλα έπη που ανάγουν το συνολικό άλμπουμ σε κάτι μεγαλύτερο και ανέγγιχτο, με πρώτο και καλύτερο το "Painted Skies", το οποίο μπορεί για λίγα δευτερόλεπτα κάθε φορά να σε παραπέμπει στο "Lady Wore Black", αλλά μόνο και μόνο για να σε οδηγήσει σε ένα από τα ωραιότερα refrain που έχεις ακούσει, ενώ το mid tempo του "In Dark Places" είναι καθηλωτικό και δεν είναι δυνατόν να μείνεις ασυγκίνητος στην ερμηνεία μεταξύ του διαστήματος 4:30 και 5:00. Παράλληλα, στο "Bridges Burning" προστίθενται οι πρώτες εμπορικές πινελιές σε ένα έντονα συναισθηματικά φορτισμένο τραγούδι, αλλά εκεί που επιτυγχάνεται η τέλεια αναλογία ποιότητας και εμπορικού στοιχείου είναι στο "Lonely", ένα τραγούδι hit, φτιαγμένο για να αποτύχει στο σκοπό του. Με video clip εποχής να το υποστηρίζει κατάλληλα, δε θα μπορούσε ποτέ να πετύχει στη μάζα που θέλει με το πρώτο -άντε το δεύτερο- άκουσμα να έχει αλεσμένη μουσική μέσα στο κεφάλι της, αλλά για κάποιο λόγο θα λησμονείται πάντα ως η μεγάλη χαμένη ευκαιρία για την απέναντι όχθη.

Ακούγοντας ξανά και ξανά τόσα χρόνια το "Transcendence", χωρίς να έχει χάσει την αξία του ούτε κατ' ελάχιστο, καταλήγω για μια ακόμα φορά στο συμπέρασμα πως ανήκει στην κατηγορία των άλμπουμ που η έμπνευση βρήκε πρώτη τους δημιουργούς του, μη μπορώντας να φανταστώ πώς θα μπορούσε να επαναληφθεί είτε από τους ίδιους, είτε από επίδοξους μιμητές. Οι μάσκες, το αντιεμπορικό τους πνεύμα, οι θεματολογίες των τραγουδιών και ο τρόπος προσέγγισης απλά συνόδευαν το μεγαλείο της μουσικής τους και συντέλεσαν στο να στηθεί ακόμα μεγαλύτερος ο μύθος γύρω από το συγκρότημα.

Ένας μύθος που είχε στο επίκεντρό του τη μαγική φωνή του Midnight και πολλές φήμες γύρω από τη ζωή του. Αυτός ο εν δυνάμει κάποτε Robert Plant του heavy metal άφησε ανεξίτηλο το όνομά του στους καλύτερους με τόσο μικρό δείγμα γραφής και χωρίς να με ενδιαφέρει στο ελάχιστο το πώς ζούσε τα «εγκόσμια», με κάθε ακρόαση του "Transcendence" με κάνει να πιστεύω πως ήταν μάλλον περαστικός από αυτό τον κόσμο και άνηκε κάπου αλλού.

Δίσκος διαμάντι μιας εποχής που έχει περάσει ανεπιστρεπτί, αλλά η παρακαταθήκη της θα μείνει για πολλούς αξεπέραστη. Όπως και το "Transcendence" των Crimson Glory.