Crimson Glory

Αυτό είναι το reunion album των θεών του prog-power Crimson Glory, που έγινε πίσω στο 1999. Astronomica o τίτλος και δεν χρειάζεται πολύ για να καταλάβει κανείς τι πραγματεύονται στους στίχους τους. Το lineup με σχεδόν όλους τους βασικούς παλιούς. Στις κιθάρες είναι η παλιά φρουρά των Crimson Glory, Jon Drenning και Ben Jackson, στο μπάσο ο Jeff Lords, ενώ στα φωνητικά έρχεται ο Wade Black και στα τύμπανα ο ex-Savatage, Steve Wacholz (αργότερα μαθεύτηκε ότι στον δίσκο τα τύμπανα είναι από drum machine).

Το album ξεκινά με τον επικό εμβατήριο March To Glory, για να δώσει θέση στο καταπληκτικό, υπερ-heavy War Of The Worlds όπου ο Black δείχνει ότι μπορεί να χτυπήσει τις ίδιες νότες που χτύπαγε κάποτε ο θρυλικός Midnight, αν και το στυλ του Black είναι αρκετά διαφορετικό. Το New World Machine που ακολουθεί ένα κομμάτι στο ύφος του προηγούμενου με γαμάτο ρεφρέν και στίχους. Στη συνέχεια το Αstronomica είναι ένα πραγματικά κορυφαίο κομμάτι που ξεκινά ως μπαλάντα και συνεχίζεται ως heavy/power metal με υπέροχες μελωδίες και πολύ υψηλά φωνητικά. Η μπαλάντα Edge Of Forever έχει και αυτή πολύ όμορφα θέματα ενώ το συναισθηματικό ξέσπασμα στο τέλος θυμίζει αναμφισβήτητα παλιούς Crimson Glory. Το Touch The Sun είναι ένα πολύ δυναμικό κομμάτι με ωραίες γέφυρες, ρεφρέν και 70ς ριφς και σολιές. Το The Other Side Of Midnight φιλοδοξούσε να γίνει η συνέχεια του Lost Reflection και είναι πράγματι ένα αρκετά παρανοημένο τραγούδι, την παράνοια του αυθεντικού όμως δεν μπορεί να την φτάσει, κυρίως επειδή ο Midnight, όταν τραγουδούσε το Lost Reflection ήξερε πολύ καλά τι εννοούσε (ο άνθρωπος είχε νοσηλευτεί σε κλινικές στο παρελθόν…). Από τα υπόλοιπα κομμάτια Lucifer’s Hammer, Cyber Christ, Cydonia, ξεχωρίζει κυρίως η μπαλάντα Cydonia που κλείνει το album με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Είπα κλείνει; Χμμ, όχι ακριβώς καθώς ακολουθούν 2 λεπτά ησυχίας και μετά μια έκπληξη… μαγνητοφωνημένες συνομιλίες αμερικάνων αστυνομικών και στρατιωτικών να σχολιάζουνε κλήσεις πολιτών, αναφορές για U.F.O! Οι περιγραφές πραγματικά σε κάνουν να αμφισβητείς κάποια πράματα.

Το ύφος της μουσικής είναι κιθαριστικό heavy metal, γεμάτο μελωδία, συναίσθημα και μαγεία, κοντά στο ύφος των 2 πρώτων LPs της μπάντας. Ο Wade Black ακούγεται περισσότερο σαν μια μίξη Tate-Owens αλλά δεν έχει την λεπτή χροιά που έκανε διάσημο τον Midnight στα 80ς. Οι κιθάρες πραγματικά ξεσαλώνουν, το μπάσο έχει περίοπτη θέση στην παραγωγή (εξ’όλοκλήρου από τον Drenning). To μόνο άσχημο φυσικά είναι τα ψεύτικα τύμπανα. Αυτή είναι η δουλειά που υποτίθεται θα έφερνε την μπάντα στο περασμένο μεγαλείο της, αλλά μετά από μία παγκόσμια περιοδεία η μπάντα διαλύθηκε για ακόμη μία φορά. Κρίμα γιατί υποτίθεται ότι στα σκαριά ήτανε ένα live album με τον Midnight ηχογραφημένο στα 80ς. Το γεγονός ότι ήρθανε μόνο για ένα reunion και μετά το διάλυσαν, τουλάχιστον στα μάτια μου υποβιβάζει λίγο την αξία της μπάντας, όχι όμως και του δίσκου.