Coroner

Ένας καλλιτέχνης για να ξεχωρίσει πρέπει να έχει κάτι το διαφορετικό. Κάτι που θα του δώσει την ώθηση που χρειάζεται ώστε να αγαπηθεί από τον κόσμο. Οι Ελβετοί Coroner, αν και η χώρα τους δεν είχε κληρονομιά στο metal, κατάφεραν αμέσως να τραβήξουν τα φώτα της δημοσιότητας πάνω τους. Η πρώτη τους δουλειά, "R.I.P", το 1987 τάραξε τα νερά της τότε metal μουσικής, αφού η ευθύτητα του ήχου που είχε η μπάντα έφερε το όνομα τους πολύ γρήγορα στα χείλη των οπαδών.

Με τη δεύτερη προσπάθεια τους, όμως, "Punishment For Decadence", έκαναν όλους να πιστέψουν ότι δεν ήταν ένα απλό πυροτέχνημα, αλλά μια μπάντα που θα άφηνε τη δική της ιστορία στο χώρο. Ο λόγος που έγιναν αρεστοί ήταν γιατί πρωτοπόρησαν στο τομέα των συνθέσεων. Ενώ βροντοφώναζαν περίτρανα την αγάπη που είχαν για το thrash metal, το πήγαν ένα βήμα παραπάνω, αφού έβαλαν πολλή τεχνική σε όλα τα κομμάτια τους. Η εναλλαγή των γρήγορων με τα πιο αργά σημεία έδενε ιδανικά, δίνοντας τη θέληση στον οπαδό απλά να κάθεται αναπαυτικά και να ακούει συνεχώς το βινύλιο του (μιας και εκείνη την εποχή είχε την τιμητική του). Μη φανταστείτε ότι έπαιζαν progressive, βαρύ metal, αλλά ακριβώς επειδή στις συνθέσεις τους υπήρχε η αρμονική μίξη πολλαπλών μουσικών μοτίβων ήταν από τους πρώτους που για μένα όρισαν τον όρο «τεχνικό thrash metal». Χαρακτηρίστηκε έτσι αφού, παρ' όλη την thrashy αγριάδα, στα τραγούδια τους εμπεριέχονταν πολλά στοιχεία που εκ πρώτης σε ξίνιζαν, αφού εκεί που είχες πωρωθεί και έκανες headbanging, σταμάταγε η γρήγορη ροή και ξαφνικά άκουγες κάτι πιο αργό αλλά εξίσου ερεθιστικό στο αυτί.

Αυτή ήταν η συνταγή της επιτυχίας. Οι οπαδοί άρχισαν να λιώνουν τους δίσκους, δίνοντας στη μπάντα αυτό που ήθελε: την αναγνωρισιμότητα. Από την άλλη, βεβαίως, και οι Coroner δεν άφηναν κανέναν παραπονούμενο. Ακολουθώντας πιστά τα «διαβολικά» βήματα των Venom, τούς πήραν πολλά στοιχεία, όχι επηρεαζόμενοι κοπιάροντας, αλλά σε στυλ ύφους και μουσικής, και προσθέτοντας τη δική τους πινελιά δημιούργησαν ένα δίσκο που έμελλε να γίνει κλασικός στο είδος του. Φυσικά καπνός χωρίς φωτιά δεν υπάρχει. Έτσι, ωραίες συνθέσεις χωρίς καλούς μουσικούς δε γίνονται. Οι κύριοι Tommy T. Baron στις κιθάρες, Marquis Marky στα drums και Ron Royce σε φωνητικά και μπάσο δεν έπαιζαν ούτε περίεργα, ούτε προσπάθησαν να δείξουν πόσο μεγάλοι «παίχτες» είναι. Κατάφεραν όμως να περάσουν μέσα από τα ηχεία το τσαγανό που πρέπει να έχει ένας καλλιτέχνης για να πει ότι αρέσκεται στον thrash ήχο. Οι συνθέσεις τους δεν ήταν πολύπλοκες. Το αντίθετο μάλιστα, ήταν αρκετά «απλές», βασισμένες σε ένα κεντρικό riff, το οποίο ηχούσε από τη μια σαν κοφτερό λεπίδι έτοιμο να σε κόψει στα δύο και από την άλλη σου έκανε τον αυχένα να είναι σε διαρκή κίνηση. Αρωγός στην όλη εικόνα ήταν ο Royce, που με τον αλλόκοτο τρόπο που τραγουδούσε έδινε αφενός στίγμα αληθινού και σωστού frontman αλλά και ώρες απόλαυσης στον κόσμο, κάνοντας τη χροιά του σήμα κατατεθέν της μπάντας.

Η μεγάλη ευφυΐα που για μένα είχαν οι Coroner ήταν στο ότι συνδύασαν τον αλήτικο, βρώμικο ήχο με την έμπνευση που είχαν να μπλέκουν τους ρυθμούς και τις νότες. Όλοι ξέρουν ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο. Για αυτούς το αστέρι μόλις είχε φωτίσει ψηλά στον ουρανό, ενώ οι οπαδοί καθάριζαν επιμελώς τα πικάπ τους, αναμένοντας το επόμενο βήμα, που η ιστορία έδειξε ότι ήταν και αυτό υπέροχο, όπως και αυτά που ακολούθησαν. Αν για κάποιο λόγο δεν έχετε ακούσει μέχρι στιγμές δουλειές των Coroner ξεκινήστε με αυτήν για την οποία γίνεται λόγος. Ήταν η πρώτη κίνηση «ματ», οπότε αξίζει ακρόασης λόγω ποιοτικού επίπεδου. Κάντε το για να έχετε τη συνείδηση σας ήσυχη ότι δεν ξεχνάτε τις ρίζες.