Apocalyptica

Υπήρχε μια εποχή, προ Napster, "St. Anger", ψυχολόγων αλλά και "Load"/"Reload", όπου όποιος κριτίκαρε τους Metallica ή άγγιζε κάτι από την αγιοσύνη τους εκτελούταν δημόσια για παραδειγματισμό. Ήταν εκεί πίσω στα 1996, όταν λίγο μετά το χτύπημα του "Load", τέσσερις Φινλανδοί τσελίστες έβαλαν ένα τεράστιο στοίχημα με τον εαυτό τους, τη δισκογραφική τους, αλλά και όλη την οικουμένη, διασκευάζοντας μόνο με τσέλο (και χωρίς καν φωνή ή τύμπανα) κάποια από τα κλασικότερα κομμάτια των Metallica. Φαντάζομαι πως για τον μέσο μεταλλά η ύβρις θα ήταν ανάλογη με το κάψιμο του Κορανίου μέσα σε τζαμί παρουσία του ιμάμη και των πιστών, εν μέσω ραμαζανίου, αλλά η καταχώριση των δίσκων τους μέχρι να κυκλοφορήσει και το ομώνυμο στις κλασικές προθήκες και όχι σε αυτές του rock, τους έσωσε τα πρώτα δύσκολα χρόνια από το λιντσάρισμα. Και όμως, αυτοί οι νεαροί, οπαδοί πρώτιστα του metal οι ίδιοι και σαφέστατα και των ίδιων των Metallica, έχοντας ως παρακαταθήκη τους την γνώση ενός ιδιαίτερα απαιτητικού κλασικού οργάνου, το τόλμησαν. Οι εκατομμύρια πωλήσεις που ακολούθησαν, τους δικαίωσαν.

Φυσικά το να διασκευάζεις το "Master Of Puppets" ή το "Harvester Of Sorrow" μόνο εύκολο δεν είναι, καθώς οι αρχικές συνθέσεις των Metallica έχουν τέτοιο βάρος από μόνες τους που θα μπορούσαν να παρασύρουν στον πάτο τους ίδιους τους Apocalyptica, κάνοντας το αποτέλεσμα φαιδρό, όπως πχ συμβαίνει με τις πολλές συλλογές διασκευών στο συγκρότημα που κυκλοφορούν εκεί έξω, που όταν απομακρύνονται από τις rock φόρμες τις τρώει το μαύρο σκοτάδι. Ευτυχώς στο "Plays Metallica By Four Cellos" οι Φινλανδοί, εκτός από οπαδοί, είναι και εξαιρετικοί μουσικοί και καταφέρνουν το σχεδόν αδιανόητο: να μείνουν μεν πιστοί στις αρχικές συνθέσεις, αλλά παράλληλα να αναδείξουν τις πιο κλασικές επιρροές που έχουν κρυμμένες βαθειά μέσα στον ήχο τους οι 'Cats και να ξεφλουδίσουν τις μελωδίες τους ακόμα περισσότερο, τόσο ώστε να υποχρεώνουν τον κάθε αντιφρονούντα του rock ακροατή να τους παραδεχτεί! Ναι, ενώ υπό μία έννοια το "Plays Metallica By Four Cellos" δεν θα είχε καν λόγο ύπαρξης αν το σκεφτεί κάποιος ψυχρά και αποστασιοποιημένα (μα Metallica με τσέλο! Ακόμα και τώρα προκαλεί εντύπωση), καταφέρνει εν τέλει να είναι αυθύπαρκτο, εντυπωσιακό και πολύ, μα πάρα πολύ ενδιαφέρον, καθώς η τραχύτητα και η ποικιλία των ήχων των τσέλων των Apocalyptica, ξαφνιάζει ευχάριστα και προσφέρει μια άλλη ανάγνωση σε ήδη πασίγνωστα και πολυδιαφημισμένα κομμάτια. Φυσικά, στις πιο metal στιγμές του "Puppets" φερ’ ειπείν, ή στις πιο groovάτες φόρμες του "Sad But True", μάλλον τα δοξάρια λυγίζουν, αλλά από την άλλη κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει τον λυρισμό που αναδύεται ανεπιτήδευτα από το "Unforgiven" ή το "Sanitarium". Έτσι εν τέλει ο δίσκος αποτελεί μια όμορφη προσθήκη για κάθε metal οπαδό ή μια ενδιαφέρουσα επιλογή για έναν κλασικό ακροατή ή έναν ακροατή μακριά από τον σκληρό ήχο. Το "Plays Metallica By Four Cellos" είναι ένα υπέροχο crossover διαμαντάκι, που ακούγεται ευχάριστα από πολύ κόσμο.

Με το "Plays Metallica By Four Cellos" οι Apocalyptica έθεσαν τις βάσεις για μια μεγάλη καριέρα, που μπορεί μεν να πρωτοστήθηκε στις πλάτες άλλων, αλλά άκμασε στους δίσκους που ακολούθησαν με τις δικές τους συνθέσεις, με αποκορύφωμα το φανταστικό και 100% Φινλανδικό απόσταγμα που ακούει στο όνομα "Reflections". Η συνέχεια για αυτούς θα είχε ανοίγματα σε ευρύτερο κοινό, με την προσθήκη τυμπάνων αλλά και φωνητικών και την κατεύθυνση προς πιο ραδιοφωνικά μονοπάτια (αλλά και την ανακύκλωση των ιδεών), αλλά αυτό σε καμία περίπτωση δεν αναιρεί την ικανότητα των συγκεκριμένων να γράφουν τραγούδια με ειδικό βάρος και μελωδίες με ένταση και συναίσθημα. Αν σε όλα τα παραπάνω συνυπολογίσετε την τεχνική τους δεξιοτεχνία, τον τρόπο με τον οποίο αποδίδουν ακόμα και την φωνή του Hetfield, αλλά και την καταιγιστική τους σκηνική παρουσία, θα καταλάβετε πως η αναρρίχηση και η παραμονή τους στο rock στερέωμα μόνο τυχαία δεν ήταν. Το "Plays Metallica By Four Cellos" έθεσε τις βάσεις και έχοντας βαπτιστεί στα ιερά νερά των Metallica, ε, το εγχείρημα δεν θα μπορούσε να αποτύχει. Και πως θα μπορούσε άλλωστε, όταν στην προσπάθειά τους κάποια χρόνια μετά να αγγίξουν και το "Nothing Else Matters" κάνουν την απάντηση αναφορικά με την καλύτερη εκτέλεση του τραγουδιού, μια όχι και τόσο εύκολη υπόθεση...