Alter Bridge

Blackbird

Universal (2007)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 05/12/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Η προηγούμενη δεκαετία ήταν εξαιρετικά πλούσια για τη rock μουσική. Διαφοροποιήθηκε, αναπτύχθηκε και δημιούργησε τις δικές της τάσεις σε πολλά επίπεδα, αλλά σε ένα σημαντικό αριθμό ακροατών έλειπε ένας δίσκος που να αποτελείται από τα βασικά και μόνο χαρακτηριστικά αυτής της μουσικής και να συγκλονίσει. Μέχρι που ήρθε το "Blackbird". Το καλύτερο άλμπουμ αυτής της δεκαετίας στο χώρο, που ισορροπεί τόσο μεταξύ του hard και του heavy, όσο μεταξύ του κλασικού ήχου και του μοντέρνου. Με κάθε επίγνωση του όρου.

Το μυαλό δεν πρέπει να πάει στο retro όταν μιλάμε για κλασικό, ούτε στη στόφα που αποδίδει η διαχρονικότητα, αν και το "Blackbird" έχει όλα τα φόντα για να χαρακτηριστεί τέτοιο. Το κλασικό έχει να κάνει με το ότι οι συνθέσεις και ο ήχος στηρίζονται στα βασικά αυτής της μουσικής, κιθάρα - μπάσο - τύμπανα, και σε απλές δομές ή συστατικά, όπως τα riff, τα refrain, τα solo και οι μελωδίες. Το εν λόγω άλμπουμ είναι γεμάτο από δαύτα, αλλά κυρίως κάθε ένα από αυτά είναι μελετημένο και εμπνευσμένο, όχι αναμάσημα του παρελθόντος. Αντίστοιχα, το μοντέρνο έχει να κάνει με τον ήχο του άλμπουμ, ο οποίος είναι massive, χωρίς να χρειάζεται μοντέρνα κόλπα στην παραγωγή, χωρίς tricks που μια χαρά δουλεύουν για πολλά συγκροτήματα στο studio. Φαίνεται πως είχαν σκοπό ό,τι ακούγεται στο CD να μπορεί να μεταφερθεί ζωντανά. Και μπορεί.

Οι κιθάρες του Mike Tremonti έχουν ήχο για σεμινάριο, φλερτάροντας συχνά-πυκνά με το metal, παρουσιάζοντας στο άλμπουμ πληθώρα από riff, solo και μελωδίες, που μπορούν να δημιουργήσουν μια νέα γενιά επίδοξων κιθαριστών. Θα τολμούσα να πω πως σε αυτό το άλμπουμ ακούγεται σαν τον νέο Kirk Hammett, καθώς στο παίξιμο του κρύβεται αυτό που έκανε πραγματικά σπουδαίο τον κιθαρίστα των Metallica, το να μπορείς να τραγουδήσεις κάθε μελωδία και κάθε solo, ισορροπώντας άψογα μεταξύ τεχνικής και ουσίας. Όμως, πάνω από όλα υπάρχει η μεγάλη φωνή που πάντα χαρακτήριζε τις σπουδαίες rock μπάντες, αυτή που τραγουδάει με πάθος και συναίσθημα, αυτή που αλλάζει οκτάβες με άνεση και αυτή που θα μπορούσε να τραγουδήσει τα τραγούδια των Led Zeppelin. Ας αναλογιστούμε, λοιπόν, πως εδώ μιλάμε για τη φωνή που ήθελαν οι ίδιοι οι Zeppelin να ερμηνεύσει τα τραγούδια τους σήμερα...

Δε θέλω να μειώσω το -καλύτερο δε θα μπορούσε να ήταν- rhythm section των Brian Marshall και Scott Phillips, αλλά εδώ έχουμε το νέο μεγάλο δίπολο της rock μουσικής και δεν είναι μυστικό πως τα περισσότερα μεγάλα συγκροτήματα καθορίζονται από ένα δίδυμο μεγάλων μουσικών και προσωπικοτήτων. Αν κάποιος ψάξει περισσότερο θα δει πως ο Mike Tremonti και ο Myles Kennedy είναι δύο διαφορετικοί άνθρωποι σε πολλά από τα πιστεύω τους, μουσικά και ιδεολογικά, αλλά και οι δύο βάζουν όλη τους την ψυχή τόσο όταν συνθέτουν, όσο κι όταν ερμηνεύουν, και αυτός εν τέλει ίσως είναι ο καταλύτης της καταπληκτικής χημείας μεταξύ τους, που στην περίπτωση του "Blackbird" πρόσφερε στο rock κόσμο 13 μεγάλα τραγούδια.

Δυσκολεύομαι να ξεκινήσω από κάπου και να καταλήξω κάπου αλλού στο καθαρά μουσικό κομμάτι, αν και ξέρω ποια είναι τα σημεία αναφοράς του άλμπουμ. Είναι το ξεκίνημα με το "Ties That Bind", του οποίου το metal riff σε βάζει σε έναν ανεμοστρόβιλο, είναι ο τόσο γεμάτος ήχος του "Come To Life", είναι το sing along ρεφραίν του single "Rise Today", αλλά είναι και η δύναμη της εύθραυστης μελωδικότητας και της μελαγχολίας του "Watch Over You". Όμως, πάνω από όλα, είναι το μεγαλείο της ομώνυμης σύνθεσης, ίσως του πιο έντονα συναισθηματικά φορτισμένου τραγουδιού που έχω ακούσει εδώ και πολλά χρόνια. Η 8λεπτη σύνθεση η οποία σε λυγίζει κάθε φορά που στο ρεφρέν ο Kennedy παρακαλάει τον άνεμο να επιστρέψει τη χαμένη ψυχή του "Blackbird" σπίτι του, αφιερωμένη στις ψυχές που πετούν πριν την ώρα τους, με το διπλό κιθαριστικό solo των Kennedy-Tremonti να είναι απλά καθηλωτικό. Δίχως αμφιβολία, πρόκειται για μια από τις καλύτερες συνθέσεις των τελευταίων -πολλών- χρόνων σε αυτή τη μουσική.

Ενδιάμεσα, ο καθένας που θα ασχοληθεί με το άλμπουμ θα βρει τις δικές του αγαπημένες στιγμές και είναι πολλές οι συγκινήσεις που μπορεί να προσφέρει το άλμπουμ. Το "Brand New Start" ως σύνθεση, το hard rock feeling του "Buried Alive", το heavy riffing του "Coming Home", οι φωνητικές γραμμές του "Before Tomorrow Comes" ή οι φορτισμένες ερμηνείες στα "One By One" και "Wayward One". Δεν υπάρχει κανένα νόημα να γίνει καν νύξη υποψίας περιττής στιγμής.

Το "Blackbird", παρόλο που δεν του φαίνεται εξαρχής, είναι ένα βαρύ άλμπουμ, τόσο μουσικά, όσο και θεματολογικά. Πραγματεύεται με εξαιρετικό τρόπο θέματα όπως η απώλεια, αλλά κυρίως στοχεύει στην έξοδο από τις δύσκολες στιγμές, υπενθυμίζοντας πως δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις, όπως δεν υπάρχουν και εύκολες συνταγές επιτυχίας. Οι Alter Bridge ανέβηκαν και έφτασαν εκεί που είναι σήμερα εργαζόμενοι σκληρά και το "Blackbird" είναι το θεμέλιο πάνω στο οποίο έχτισαν την -εξωφρενική για τα δεδομένα  τους- πορεία τα επόμενα χρόνια, με αποτέλεσμα να περιλαμβάνονται πλέον στην ελίτ των συγκροτημάτων της rock μουσικής.

Πολύς κόσμος, ειδικά στη χώρα μας, δεν «έπιασε» άμεσα την αξία του "Blackbird" και των Alter Bridge γενικότερα, αλλά αφενός η επιτυχία του "AB III" και αφετέρου η συνεργασία του Kennedy με τον Slash έχουν φέρει έστω και αναδρομικά το εν λόγω άλμπουμ και την εν λόγω μπάντα στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος ξανά. Κι αν λένε ότι οι μεγάλες μπάντες αποδεικνύουν την αξία τους ζωντανά, οι Alter Bridge περνάνε το στάδιο αυτό με τόση άνεση, που θα τη χαρακτήριζε κανείς ως αλαζονεία, όπως αλαζονικά περνάει τα τεστ του χρόνου το «μαυροπούλι» που πετάει ψηλά...

  • SHARE
  • TWEET