Alice In Chains
Dirt
Αρχές δεκαετίας του '90... H σκηνή του Seattle βρίσκεται στα καλύτερά της. Οι Soundgarden έχουν κυκλοφορήσει το "Badmotorfinger", οι Pearl Jam το "Ten" και οι Nirvana το "Nevermind". Ήταν σειρά μιας άλλης μπάντας πλέον να καταθέσει τα διαπιστευτήριά της και να στιγματίσει την εποχή. Οι Alice In Chains είχαν δώσει τα δείγματα γραφής τους με πρώτο τους album, "Facelift". Το "Dirt" όμως ήταν αυτό που τους καθιέρωσε και τους έκανε μεγάλη μπάντα. Οι Alice In Chains εντάσσονται και αυτοί στο «grunge» παρακλάδι της rock. Αυτό συμβαίνει κυρίως λόγω της καταγωγής τους, αλλά και της θεματολογίας τους. Γιατί εάν το εξετάσουμε μουσικά, οι Alice In Chains είναι μια μπάντα σκληρού ροκ που «μεταλίζει» πάνω στο στυλ που παρουσίασαν στο ευρύ κοινό οι Metallica με το ομώνυμο album τους.
Το "Dirt" στιγματίζεται από δύο πράγματα κυρίως: τις συνθετικές ικανότητες του κιθαρίστα Jerry Cantrell και τις ερμηνείες του μακαρίτη Layne Staley. O Cantrell φρόντισε να μελοποιήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα συναισθήματα που κυριαρχούν στο "Dirt". Οργή, κατάθλιψη, απογοήτευση, εθισμοί φιλτράρονται μέσα από τα heavy riffs και τις συγχορδίες, με τέτοιον τρόπο που ακόμα και να έλειπαν οι ανατριχιαστικοί στίχοι, θα μπορούσες να καταλάβεις για ποιό λόγο έχει γραφτεί το κάθε κομμάτι. Ακούγοντας π.χ. το καταιγιστικό riff του "Dam That River" καταλαβαίνεις ότι θα ξεχειλίζει από οργή πριν ακούσεις τους στίχους.
O Staley, από την άλλη πλευρά, από εκείνη την εποχή είχε πέσει στη δίνη των ναρκωτικών, την αιτία που του στέρησε και τη ζωή δέκα χρόνια μετά. Μέσα από το "Dirt", ο Staley εξωτερίκευσε τους φόβους, την αγωνία, την απόγνωσή του για την τροπή που έπαιρνε ο κόσμος του και πραγματικά τόσα χρόνια μετά η κάθε λέξη, ο κάθε στίχος, ακούγονται τρομακτικά προφητικά, όπως στο "Sickman"...
"...I can feel the wheel, but I can't steer when my thoughts become my biggest fear... what's the difference, I'll die in this sick world of mine..."
Πέρα από το "Sickman", και τα "Junkhead", "Angry Chair", "Hate To Feel" δε μπορούν να κρύψουν τη δύσκολη κατάσταση που βρισκόταν ο Staley λόγω της χρήσης ναρκωτικών αλλά και την προσπάθεια να απαλλαγεί από αυτά μέσω της μουσικής. Δυστυχώς δεν τα κατάφερε...
Το "Down In A Hole" είναι η πιο ήρεμη και ευαίσθητη στιγμή του album καθώς και το πρώτο δείγμα της προσπάθειας των Alice In Chains να δοκιμάσουν στο EP "Jar Of Flies" και στο ομώνυμο album τους πιο ακουστικές φόρμες και προσεγγίσεις. Το υποχθόνιο "Rooster" είναι γραμμένο για τις εμπειρίες του πατέρα του Cantrell στον πόλεμο του Βιετνάμ και συνοδεύεται από αντίστοιχο video clip. Τελευταίο και καλύτερο όμως στο δίσκο είναι το "Would?", που ακόμη και ο υπόλοιπος δίσκος να μην ήταν καλός, το συγκεκριμένο κομμάτι θα αρκούσε να τον ανεβάσει επίπεδο με το συναίσθημα που βγάζει και τη στοιχειωμένη ερμηνεία του Staley. Δεν είναι τυχαίο το ότι ο Mike Akerfeldt επέλεξε να το διασκευάσει ως b-side των Opeth.
Όταν ένα album συντίθεται με βασική πηγή έμπνευσης τα βιώματα των μελών της μπάντας και με σαφή στόχο την προσωπική τους λύτρωση μέσω της καλλιτεχνικής οδού, τότε δύσκολα δε θα είναι καλό. Το "Dirt", όπως και τα περισσότερα album της σκηνής εκείνη την εποχή, ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Είναι ένα απόλυτα αληθινό και ειλικρινές album, που σημάδεψε πέρα από εκατομμύρια ακροατές και τη δεκαετία των '90s. Ίσως να μην είναι τυχαίο πως η επιστροφή των αναγεννημένων Alice In Chains στη δισκογραφία μετά από 14 χρόνια έγινε στις 29 Σεπτεμβρίου του 2009. Την ίδια ημερομηνία είχε κυκλοφορήσει το 1992 το "Dirt".
Trivia: Ανάμεσα στα "God Smack" και "Hate To Feel" υπάρχει ένα κομμάτι που δεν αναφέρεται στο track list. Στο συγκεκριμένο κομμάτι, που έχει τον τίτλο "Iron Gland", συμμετέχει ο Tom Araya των Slayer και είναι μια mini παρωδία του "Iron Man" των Black Sabbath.
