Whitesnake

Και σας θέτω το εξής ερώτημα: τι θεωρείτε προτιμότερο για μία μπάντα, να έχει μια σταθερή δισκογραφική πορεία, δημιουργώντας και διατηρώντας μία σεβαστή fan base, ή να κάνει κάποια στιγμή το μεγάλο «μπαμ»; Πριν βιαστείτε να απαντήσετε το δεύτερο, σκεφτείτε πως αυτό το breakthrough ναι μεν θα εκτοξεύσει το συγκρότημα για μια περίοδο στη στρατόσφαιρα της επιτυχίας, αλλά ταυτόχρονα ελλοχεύει ο κίνδυνος να καταστήσει τα χρόνια που έπονται αυτής ως μια απέλπιδα προσπάθεια μίμησης αυτών των «χρυσών» στιγμών.

Όποια και να είναι η άποψή σας πάνω στο θέμα, οι Whitesnake ανήκουν αναμφίβολα στη δεύτερη περίπτωση, τουλάχιστον όσον αφορά στο πρώτο σκέλος της. Το μεγάλο «μπαμ» έγινε με το "1987" και η «έκρηξη» ολοκληρώθηκε δύο χρόνια αργότερα, με το "Slip Of The Tongue". Έτσι, είναι δεδομένο πως αυτά είναι τα δύο άλμπουμ που καταξίωσαν το συγκρότημα και το κατέστησαν μια πραγματική «υπερδύναμη» στα τέλη του '80.

Η συγκεκριμένη κυκλοφορία, λοιπόν, η οποία αξίζει να σημειωθεί πως βρίσκεται στο συρτάρι εδώ και πάρα πολλά χρόνια, μας παρουσιάζει τον κύριο David Coverdale στο απόγειο της καριέρας του, πλαισιωμένο απ' την καλύτερη -κατά πολλούς- σύνθεση μουσικών που έχει καταφέρει ποτέ να «φέρει» στους Whitesnake. Και όλα αυτά σε ένα από τα ιστορικότερα φεστιβάλ, το Monsters Of Rock.

Όλα ξεκινάνε με το δυναμικότατο "Slip Of The Tongue", το οποίο βρίσκει τη μπάντα ορεξάτη και γεμάτη ενέργεια, κάτι που δεν εκλείπει διόλου και στη συνέχεια. Όλα τα στοιχεία ενός εξαιρετικού Whitesnake show βρίσκονται εδώ. Ξεσηκωτικές στιγμές ("Fool For Your Loving", "Here I Go Again", "Slide It In", "Bad Boys" κ.ά.), παντρεμένες με τις πιο αισθησιακές νότες ("Is This Love", "Ain't No Love In The Heart Of The City"), αλλά και τα απαραίτητα σόλο σε κιθάρες και drums. Ακόμα, ο ενθουσιασμός δύσκολα κρύβεται όταν βλέπεις τον Steve Vai να «κόβει» και τον Adrian Vandenberg να «ράβει» στα κιθαριστικά μέρη. Οι δύο τους αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη μουσικής τελειότητας, καθώς τα αυτιά μου δεν εντόπισαν ούτε μία λάθος νότα να βγαίνει από τις κιθάρες τους. Και φυσικά, πάντα σε συνδυασμό με ένα στιβαρό rhythm section, με τον δραστήριο Rudy Sarzo στο μπάσο και τον εκπληκτικό Tommy Aldridge στα drums.

Όλα αυτά βέβαια δε θα είχαν λόγο ύπαρξης δίχως τη φωνή του David Coverdale. Η αλήθεια είναι πως τον βλέπουμε να ξεκινάει τη συγκεκριμένη εμφάνιση με ιδιαίτερα καλές προοπτικές, οι οποίες δε διαψεύδονται απόλυτα στη συνέχεια, αλλά -όπως είναι εύλογο στα πλαίσια μιας μακροσκελούς περιοδείας- τον βλέπουμε να αφήνει αρκετά σημεία «στο κοινό». Εκτός απ' αυτό, μια δεύτερη αρνητική παρατήρηση ως προς το συγκεκριμένο DVD έχει να κάνει με την κάπως πρόχειρη επεξεργασία της εικόνας. Μπορώ να δεχθώ πως το υλικό αυτής της συναυλίας βρισκόταν κάπου καταχωνιασμένο στο αρχείο του Coverdale, όμως δε μπορώ παρά να εκφράσω την ένστασή μου ως προς το γεγονός πως πολλές φορές βρήκα τον εαυτό μου να αναρωτιέται εάν παρακολουθεί κάποιο bootleg.

Πάντως, όσο κι αν η ποιότητα της εικόνας θυμίζει ανά στιγμές τις παλιές καλές βιντεοκασέτες, δε μπορώ τελικά να μείνω και τόσο παραπονεμένος από το "Live At Donington 1990", αφού αποτελεί ντοκουμέντο ενός σημείου απόλυτης ακμής στην ιστορία μιας σημαντικότατης μπάντας και ταυτόχρονα μας παρουσιάζει πέντε εξαιρετικά ταλαντούχους μουσικούς, να συνεργάζονται άψογα πάνω στη σκηνή και να αποδεικνύουν περίτρανα γιατί ο καθένας αποτελούσε και συνεχίζει να αποτελεί κορυφή στον τομέα του.