The Boomtown Rats

Live In Germany 1978

Gonzo Multimedia (2016)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 22/08/2016
Υπάρχει ζωή πέρα από το "I Don’t Like Mondays";
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ξέρω τι σκέφτεστε (ή μάλλον υποθέτω τι σκέφτεστε): «Υπήρχει ζωή στους Boomtown Rats και πέρα από το "I Don’t Like Mondays";». Στην πραγματικότητα όχι μόνο υπάρχει ζωή, αλλά το συγκεκριμένο τραγούδι, κι ας είναι μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες των '80s (τυπικά κυκλοφόρησε το ’79), κι ας πληρώνει ακόμα τους λογαριασμούς τους Sir Bob Geldof, υπήρξε ο μουσικός θάνατός τους, αφού από τότε και μετά τα πράγματα άρχισαν να γίνονται σημαντικά πιο pop και η αρχική τους ενέργεια χάθηκε ανεπιστρεπτί. Εδώ, όμως, έχουμε να κάνουμε με ένα τελείως διαφορετικό ντοκουμέντο. Ο τρίτος δίσκος τους δεν έχει ακόμα κυκλοφορήσει, το συγκεκριμένο τραγούδι δεν είναι ακόμα καν υποψία στο μυαλό του Geldof και, σημαντικότερα, μιλάμε για μία live μαγνητοσκόπηση.

Η παράσταση αυτή σε ένα club της Γερμανίας παρουσιάζει ενδιαφέροντα σημεία σχολιασμού. Οι Boomtown Rats είναι γεμάτοι ενέργεια και παίζουν αρκετά πιο τραχιά και πιο γρήγορα από ό,τι ακούγονται στο στούντιο. Παρότι τα πλήκτρα πάντα γλύκαιναν τον ήχο τους, εδώ δεν πατάνε φρένο και το δεδομένα επηρεασμένο από το rhythm 'n' blues rock τους ακούγεται αρκετά πιο συγγενικό με τους Ramones και το punk κίνημα από ό,τι με τους Rolling Stones για παράδειγμα. Αυτές οι δύο επιρροές τοyς χαρακτηρίζουν ακόμα και οπτικά, με τον μεν Geldof να παρουσιάζεται έντονα ως ένας πιο χαζούλης Mick Jagger έχοντας ξεπατικώσει όλες του τις κινήσεις και τον κιθαρίστα Gary Roberts να ποζάρει ως άλλος Johnny Ramone (κάποια στιγμή μάλιστα ένας θεατής τους φωνάζει "gabba gabba hey").

Παρότι οι Boomtown Rats τα δίνουν όλα, από τη συναυλία λείπει το αίσθημα της κατακλυσμιαίας εμφάνισης σε μεγάλο βαθμό γιατί το κοινό είναι καθιστό και σε τραπεζάκια (!) όντας παντελώς αποστασιοποιημένοι από τα τεκταινόμενα στη σκηνή. Ίσως είναι αυτό το γεγονός, ίσως πιθανότερα είναι μία προσωπική απέχθεια για τη μετέπειτα persona του «φιλάνθρωπου» Bob Geldof που δημιουργεί μία υποψία προσποιητής και όχι αυθεντικής συμπεριφοράς. Πόσο μάλλον punk συμπεριφοράς.

Αυτό, όμως, είναι και το μόνο κακό της μαγνητοσκόπησης αυτής και τελικά ξεπερνιέται εύκολα. Αυτό που πρέπει να κρατήσει, όχι μόνο όποιος θεωρεί εαυτόν ακόλουθο του συγκροτήματος, ούτε όποιος απλά θέλει να μάθει περισσότερα για το συγκρότημα, αλλά γενικότερα όποιος εκτιμάει το ρεύμα εκείνο που κινούταν ανάμεσα στο pub rock και το punk (λέγε με και Dr. Feelgood, 101ers κτλ) είναι ότι οι Boomtown Rats στην πρώτη τους φάση ήταν ικανοί να παραδώσουν υψηλής ενέργειας rock 'n' roll και είχαν το οπλοστάσιο (τουλάχιστον με τα τραγούδια των δύο πρώτων δίσκων) να το υποστηρίξουν. Δεν ξέρω αν οι ίδιοι αδίκησαν τον εαυτό τους ή τους αδίκησε η Ιστορία, πάντως έτσι θα έπρεπε να τους θυμόμαστε και η διαφορά είναι (δυστυχώς) εμφανής στα δύο περιεχόμενα bonus τραγούδια από μερικά χρόνια αργότερα στα οποία, πέραν της ska pop κατεύθυνσής τους, εμφανίζονται με playback...

  • SHARE
  • TWEET