The Aristocrats

Θα ήθελα να γράψω πολλά για το να θαυμάζω τους μουσικούς που είναι ωραίοι τύποι, με αυτοσαρκαστικό χιούμορ ή το πόσο σπουδαίο είναι όταν καταφέρνουν να κάνουν την δυσπρόσιτη μουσική εύκολη για πιο ανειδίκευτα αυτιά, χωρίς εκπτώσεις ποιότητας. Αλλά τα έχει γράψει ο Κώστας Σακκαλής στις παρουσιάσεις και των δύο στούντιο άλμπουμ των The Aristocrats, όπως με ακρίβεια παρουσίασε στην ανταπόκρισή του από την πρόσφατη παρουσία της μπάντας στη χώρα μας τι παρουσιάζουν επί σκηνής.

Προτού καν μπω στη διαδικασία να δω το DVD ή να ακούσω το audio CD αυτής εδώ της κυκλοφορίας, ήδη με είχαν κερδίσει με τα liner notes στο (λιτό) booklet, που με τόσο ευχάριστο τρόπο παρουσίαζαν γιατί οι διάφορες τεχνικές δυσκολίες και αντιξοότητες τους ανάγκασαν  να επιλέξουν επιμέρους κομμάτια από διάφορες συναυλίες, αντί για ένα μεμονωμένο σόου που ήταν κι ο σκοπός τους. Γενικά, καταφέρνουν και σου περνάνε πως αυτοί οι τύποι είναι τόσο γαμάτοι σαν άνθρωποι, όσο και σαν μουσικοί...

...κάτι που επιβεβαίωσα λιώνοντας στα γέλια με τους προλόγους του Marco Minnemann πριν από κάθε τραγούδι και ειδικά όταν στο "Ohhh Nooo" κοροϊδεύει την βρετανική στωικότητα και προφορά του Guthrie Govan. Η συντροφικότητα  που φαίνεται να διακατέχει αυτή τη μπάντα σε κάθε στιγμή φαίνεται αβίαστη δύσκολα δεν θα περάσει κανείς καλά ακούγοντάς και κυρίως βλέποντάς τους να αποδίδουν τις σπουδαίες μουσικές ιδέες τους.

Από το Τόκυο της Ιαπωνίας, ως την Ταϋλάνδη κι από το Μάντσεστερ ως το Μέξικο, παίζουν από πολύ μικρές, ως αχρείαστα μεγάλες για τα δεδομένα τους σκηνές κι έχουν να αντιμετωπίσουν από ψυχρά ως πολύ ζεστά κοινά. Τα show τους να έχουν πολύ έντονο το στοιχείο του μουσικού standup comedy, ενώ το χιούμορ τους αναμένεται να το εκτιμήσουν περισσότερο μουσικοί και nerds μουσικόφιλοι ή nerds γενικότερα.

Μπορεί τον άτυπο ρόλο του spokesman να τον έχει κυρίως ο Beller (μπάσο), αλλά κάθε ένας από τους τρεις προλογίζει το τραγούδι που έγραψε με μια ιστορία, καθιστώντας την παρακολούθηση του DVD πολύ ευχάριστη σε όλη τη διάρκειά του. Μεταξύ CD και DVD υπάρχουν κάποιες διαφοροποιήσεις, όπως ότι το CD ξεκινάει με το "Sweaty Knockers", ενώ το DVD με το "Furtive Jack", ενώ μόνο στο DVD υπάρχουν τα "Louisville Stomp" και "Blues Fuckers", αν και η κύρια διαφορά είναι ότι στο CD χάνει κανείς τα ενδιάμεσα σημεία.

Ο ήχος είναι άψογος και η εικόνα μια χαρά αλλά μην φανταστείτε τίποτα φαντασμαγορικές λήψεις και σούπερ-ντούπερ αναλύσεις ή επιλογές για να διαλέξετε από τρεις διαφορετικές μίξεις στον ήχο. Αυτά δεν είναι απαραίτητα στην προκειμένη περίπτωση, αλλά να λάβετε υπόψη σας πως το packaging είναι ωραιότατο και να είστε σίγουροι πως τα αξίζει τα λεφτά του.

Γενικότερα, αξίζει να στηρίζει κάποιος μουσικούς σαν αυτούς τους τρεις, οι οποίοι ενώ θα μπορούσαν να έχουν ένα άνετο και ωραίο εισόδημα παίζοντας μουσικές άλλων σε πιο εμπορικό επίπεδο (κάτι που κάνουν φυσικά), επιμένουν να δίνουν προτεραιότητα στη δικιά τους μπάντα, παίζοντας ένα fusion διαμορφωμένο έτσι ώστε να το εκτιμήσει περισσότερος κόσμος από ότι συμβαίνει συνήθως. Βέβαια, και μόνο για να χαζεύετε το εξωπραγματικό παίξιμο των Govan και Minnemann, να το τσιμπήσετε αν το βρείτε διαθέσιμο κάπου.