Steven Wilson

Ο Steven Wilson ανήκει στο κλειστό group των λίγων μουσικών που αξίζουν να λένε ότι κάνουν τη διαφορά στη σημερινή μουσική. Το ταλέντο το έχουν πολλοί, το  potential ακόμα περισσότεροι, την εργατικότητα άλλοι τόσοι, αλλά είναι ελάχιστοι είναι αυτοί που καταφέρνουν να συνδυάσουν τόσο άρτια την ποσότητα με την ποιότητα όσο αυτός. Το ότι σήμερα το progressive είναι «παράσημο» και όχι «ανάθεμα» ως  μουσικό πρόθεμα είναι και δικό του επίτευγμα.

Μπορεί να αναγκάστηκε να αποσυρθεί ουσιαστικά από τους Blackfield, μπορεί ο «πάγος» στον οποίο έχει τοποθετήσει τους Porcupine Tree να έχει στενοχωρήσει πολλούς, μπορεί η σύμπραξη με τον φίλο συνοδοιπόρο του Akerfeldt να μην έπεισε την πλειονότητα (εμού συμπεριλαμβανομένου) των οπαδών του, αλλά είναι η δυναμική που παρουσιάζει η σόλο καριέρα του που επικαλύπτει όλα αυτά τα «μπορεί» και ακόμα περισσότερα. Μπορεί το "Insurgentes" να ήταν απλά μια προειδοποιητική βολή, αλλά το "Grace For Drowning" πρόκειται περί μοναδικού αριστουργήματος (αναγκάζοντάς με να διαφωνήσω με το φίλο μου, τον Κώστα Σακκαλή, και μερικά από όσα υποστηρίζει στην κριτική του). Παράλληλα, όσοι ακολουθούν τα καλλιτεχνικά του βήματα θα έχουν παρατηρήσει πως πέραν του καθαρά ηχητικού κόσμου, ο Wilson ηγείται και της σύμπραξης αυτού με τον αντίστοιχο οπτικό, μέσω των DVD που κυκλοφορεί υπό την επιμέλεια του Lasse Hoile.

Στο καινούργιο του DVD, λοιπόν, ο Lasse επιχειρεί να αποτυπώσει ένα μοναδικό καλλιτεχνικό momentum στο οποίο βρίσκεται ο Wilson, προσπαθώντας μέσω του τελικού αποτελέσματος, να προσδώσει το κάτι παραπάνω. Όσοι έχουν δει την απίστευτη δουλειά που έχει κάνει στο "Anesthetize", θα απορήσουν αν αυτό είναι εφικτό, αλλά πραγματικά στο "Get All You Deserve" τα καταφέρνει ξανά. Αυτό το διασφαλίζει πρώτος ο ίδιος ο Steven Wilson όμως, καθώς για να υποστηρίξει την περιοδεία του προσέλαβε μια ομάδα μουσικών που σε κάνει να χαζεύεις, όσο παρακολουθείς το σκηνικό. Πέραν του -μοναδικού γνωστού ονόματος- Marco Minemman πίσω από τα τύμπανα που εντυπωσιάζει, βλέπεις έναν ξανθό τύπο με κοτσιδάκια εν ονόματι Nick Beggs να κινείται μεταξύ μπάσου και chapman stick με περισσή ευκολία και να παρέχει όλα τα δεύτερα φωνητικά, ενώ ο Theo Travis σε φλάουτο και σαξόφωνο δίνει την ξεχωριστή αίσθηση που απαιτούν τα τραγούδια. Δεν θα έπαιρνε τυχαίους μουσικούς φυσικά ο Wilson και ούτε ο Βούλγαρος κιθαρίστας Niko Tsonev είναι τέτοιος, ούτε ο «παλιομοδίτικης εμφάνισης» πληκτράς Adam Holzman.

Όμως η ψυχή, το μυαλό και ο ενορχηστρωτής είναι ο ίδιος ο Wilson που πέραν των φωνητικών, της ακουστικής και ηλεκτρικής κιθάρας και των πλήκτρων κόβει βόλτες στη σκηνή, επιβλέπει, παροτρύνει, χειροκροτεί και παθιάζεται με τους μουσικούς που βρίσκονται δίπλα του. Ανεβαίνει τελευταίος καθώς ένας - ένας παρουσιάζονται στη σκηνή, τζαμάροντας πάνω στο riff του "No Twilight Within The Courts Of The Sun" που ανοίγει τη συναυλία, ξυπόλυτος ως συνήθως, με τα γυαλιά του και με ένα μαύρο t-shirt που αναγράφει στο πίσω μέρος «art is truth» θέλοντας να περάσει το μήνυμα της καλλιτεχνικής του ελευθερίας. Και εν τέλει όλο το show που καταγράφηκε στο Μεξικό είναι μια ένδειξη καλλιτεχνικής ελευθερίας και επιτυχίας πέραν από τα δεσμά που επιτάσσει η βιομηχανία. Γιατί εδώ μετράνε η μουσική και οι μουσικοί. Μετράει ο σκηνοθέτης. Μετράει η τέχνη και όχι το εμπόρευμα.

Η μουσική παράσταση που παρέχει η μπάντα του Wilson έχει κάτι το ολοκληρωτικό και τα τραγούδια είναι απλά επιμέρους στιγμές του συνόλου. Για του λόγου το αληθές, το καινούργιο τραγούδι "Luminol" που θα περιλαμβάνεται στο τρίτο προσωπικό άλμπουμ του Wilson κολλάει τέλεια με την ροή των τραγουδιών, είτε πρόκειται για το μελωδικό "Postcard", είτε για το πειραματικό "Harmony Korine", είτε με το 23λεπτο "Raider II". Προσωπικά, μπορεί να απόλαυσα περισσότερο στιγμές από το "Grace For Drowning", όπως τα "Index", "Deform To Form A Star" ή το "Like Dust I Have Cleared From My Eyes", αλλά επιμένω πως το τελικό αποτέλεσμα έχει μια τέτοια αισθητική που πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ολότητα στην οποία υπάρχουν πολλές και διάσπαρτες ξεχωριστές στιγμές, όπως όταν πέφτει η διάφανη κουρτίνα μπροστά από τη σκηνή στο "Sectarian", το σημείο στο οποίο ξεφεύγει ο Minemman στο "Abandoner" και η μελωδία με το σαξόφωνο στο τέλος του "Luminol", η μάσκα του "Insurgentes" που φοράει στο encore ο Wilson. Το "Get All You Deserve" είναι γεμάτο τέτοια.

Στο οπτικό κομμάτι τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να υστερούν. Σκούρα χρώματα, ωραίοι φωτισμοί, ειδικά φτιαγμένα videos ως background και εξαιρετική σκηνοθεσία από τον Lasse Hoile που μαζί με τον εντυπωσιακό 5.1 ήχο καθιστούν για μια ακόμα φορά την παρακολούθηση του οπτικοακουστικού θεάματος που προσφέρει ο Wilson καθηλωτική, ξεπερνώντας εκ νέου τον εαυτό του. Ειδική μνεία αξίζει να γίνει και στον πανέμορφο θεατρικό χώρο που λαμβάνει χώρα η συναυλία, από αυτούς που δεν έχουμε (ή τουλάχιστον δεν μπορούμε να απολαύσουμε) στη χώρα μας.

Και μιας και ανέφερα τη χώρα μας, δεν είναι καθόλου περίεργο το ότι αυτή η σπουδαία καλλιτεχνικά περιοδεία δεν πέρασε από εδώ. Είμαι σίγουρος πως στο τέλος της συναυλίας θα έφευγε κόσμος παραπονεμένος ότι δεν άκουσε το "Trains" και οι υπόλοιποι που θα ήμασταν αποσβολωμένοι από αυτό που μόλις θα είχαμε απολαύσει είμαστε μάλλον λίγοι τελικά. Οι καλλιτεχνικές προτάσεις του επιπέδου αυτού που παρουσιάζει ο Steven Wilson στο "Get All You Deserve" δεν αξίζουν ούτε λίγου κόσμου, ούτε τέτοιας αντιμετώπισης. Ας μείνουμε με το DVD. Κάτι είναι και αυτό.