Roy Buchanan

Είναι κρίμα που το μέτρο της σήμανσης των ταινιών δεν έχει επεκταθεί και στα μουσικά dvd. Διότι εάν είχε, τότε στη βιντεοσκοπημένη αυτή εμφάνιση του Roy Buchanan θα δέσποζε ένα μεγάλο κόκκινο "x" πάνω δεξιά στην οθόνη, με την επεξήγηση «Απαγορεύεται η θέαση της ταινίας από κιθαρίστες με προβληματική αυτοπεποίθηση». Αυτό απαιτείται για τα 32 λεπτά υπέρτατης κιθαριστικής blues rock ηδονής που είναι ικανά να αποτρέψουν γενιές και γενιές μουσικών από το να ασχοληθούν με την εξάχορδη θεά, θέτοντας στάνταρτ τόσο υψηλά που ελάχιστοι μπορούν να φανταστούν καν, πόσο μάλλον να αγγίξουν.

«Μα είναι τόσο καλός αυτός ο τύπος;» θα ρωτήσουν οι μη γνωρίζοντες. «Ναι» είναι η απάντηση, με τη σημείωση ότι σαν τον άνθρωπο που κάποτε έγινε γνωστός με την αντιφατική ετικέτα του «καλύτερου άγνωστου κιθαρίστα στον κόσμο» για να μετατραπεί στη συνέχεια σε «έναν από τους τρεις καλύτερους ζώντες κιθαρίστες» δεν έχει υπάρξει και ούτε πρόκειται να υπάρξει αντίστοιχος.

Η μετριοφροσύνη του και η ταπεινότητά του στη σκηνή, η σχεδόν απόλυτα στατική του εικόνα, η διστακτικότητά του στις περιπτώσεις που έπρεπε να τραγουδήσει, δε μπορούν να κρύψουν μια εκπληκτική δεξιοτεχνία και μία απροσδόκητη φαντασία στο παίξιμο της Telecaster του. Οι χορδές λυγίζουν κοντά στα όρια της αντοχής τους από τα δάχτυλα του Buchanan, για να βγάλουν συχνά τον πιο σπαρακτικό ήχο που έχει ακουστεί ποτέ από κιθάρα. Φυσικά τεχνικοί κιθαρίστες έχουν υπάρξει πολλοί, αλλά πόσοι κατάφεραν να συνδυάσουν και τέτοιο συναισθηματισμό, τόση εγγύτητα προς το κοινό;

Ως απόδειξη των παραπάνω εμφανίζεται η συναυλία που έχει απαθανατιστεί στη συγκεκριμένη κυκλοφορία και προέρχεται από το 1976, όταν και βρισκόταν στην ακμή του και λίγο πριν αποσυρθεί για πρώτη φορά από τη μουσική βιομηχανία, απηυδισμένος από τον έλεγχο και τους περιορισμούς που του επιβάλλονταν. Στα πλαίσια του τηλεοπτικού show Austin City Limits, ο Buchanan εκτελεί πέντε συνθέσεις, εκ των οποίων δύο είναι ορχηστρικές εντελώς και δύο κατά μεγάλο μέρος, ενώ η διασκευή στο "Hey Joe", όπως το έκανε γνωστό ο Jimi Hendrix, εδώ παραδίδεται ψιθυριστά, επιβεβαιώνοντας την έλλειψη εμπιστοσύνης που είχε στη φωνή του. Στο τέλος του τραγουδιού ο φόρος τιμής στον Jimi ολοκληρώνεται με τις πρώτες στροφές του "Foxy Lady".

Από τα υπόλοιπα κομμάτια, το "Roy's Bluez" προσφέρεται για ένα καταπληκτικό τζαμάρισμα, η διασκευή στο "Soul Dressing" των Booker T. & The MG's αποκαλύπτει τις soul επιρροές του, αλλά τελικά ξεχωρίζουν οι δύο γνωστότερες ίσως συνθέσεις του, "Sweet Dreams" και "The Messiah Will Come Again". Πρόκειται για απλά καθηλωτικές εκτελέσεις που κρατάνε τη δομή της στούντιο εκτέλεσης, με κάποιες απαραίτητες πινελιές εντυπωσιακού αυτοσχεδιασμού.

Από τις αντιδράσεις του πλήθους γίνεται κατανοητό τι είδους μυσταγωγία πρέπει να ήταν η παρακολούθηση του Roy Buchanan από κοντά. Απόλυτη ησυχία και προσήλωση στον καλλιτέχνη, με ενδιάμεσα αυθόρμητα ξεσπάσματα στα σημεία όπου αυτός έδινε την ψυχή του.

Σίγουρα τα 32 λεπτά δείχνουν λίγα και κυλάνε ακόμα γρηγορότερα, αλλά από την άλλη όλοι ξέρουμε το κλισέ με τα ακριβά αρώματα και τα μικρά μπουκάλια. Προσωπικά δε γνωρίζω να κυκλοφορούν πολλά dvd του Roy Buchanan στην αγορά, πόσο μάλλον της δεκαετίας του '70 (ίσως μάλιστα κανένα άλλο;). Αυτό από μόνο του κάνει την απόκτηση του συγκεκριμένου απαραίτητη και, ευτυχώς, υπέρ το δέον ανταποδοτική.