Rory Gallagher

Στα ταλαιπωρημένα ήπατα του Rory Gallager, το υπερβολικό αλκοόλ έβραζε από τη φωτιά του πιο ειλικρινούς blues rock. Η ωρυόμενη σαφήνεια της ηλεκτρικής κάθαρσης, που πρόσταζαν τα δάχτυλά του, λατρεύτηκε και ενέπνευσε. Χαιρετήθηκε από όλους και δεν ξεχάστηκε, ούτε απομυθοποιήθηκε ποτέ, ακόμα και δεκατρία χρόνια μετά το θάνατό του.

Το αβάσταχτο φορτίο αυτού του τριπλού αριστουργηματικού dvd είναι πέντε μνημειώδεις συναυλίες και μια απολαυστική συνέντευξη, μετά εξαχόρδου. Ο θεματικός δεσμός του περιεχομένου στηρίζεται στο γεγονός ότι πρόκειται περί υλικού από το αρχείο της γερμανικής τηλεοπτικής εκπομπής «Rockpalast». Σχεδόν δέκα ώρες γλυκιάς συντροφιάς και ο Ιρλανδός αφέντης της κιθάρας εμφανίζεται σε ζηλευτές συναυλίες, που έλαβαν χώρα επί γερμανικού εδάφους, μεταξύ 1976 και 1990, και συναρπάζει.

Η μεταμόρφωσή του διαστέλλει τις κόρες των ματιών. Ο σεμνός εικοσιοκτάχρονος χρυσοχέρης λέτσος συγκλονίζει τη σπονδυλική μας στήλη, με τα blues του Blind Boy Fuller και του Leadbelly, στο ανεκτίμητο εγγύτατο ακουστικό μέρος μιας εμφάνισης, από την ψυχή της δεκαετίας του '70. Δεκατέσσερα χρόνια τέχνης αργότερα, με τις καταχρήσεις σκαμμένες στο βλέμμα του, συνωμοτεί με τον Jack Bruce ένα θαυματουργό encore. Στα παρασκήνια, ο μπασίστας των Cream συνειδητοποιεί ότι ο παχύς Gallagher δε θυμάται το "The Politician". Του μισοτραγουδά τη μελωδία και τον «σέρνει» στη σκηνή. Μετά από ένα σύντομο ψηλάφισμα της ταστιέρας, ο έμπειρος Rory ντύνεται το ρόλο του Eric Clapton και χαρίζει στο κομμάτι των Cream μια σταγόνα μύθου παραπάνω.

Η συλλογή του Rockpalast σκιαγραφεί την καριέρα του Gallagher σε ένα μοναδικό ντοκουμέντο, που επισκέπτεται δύο και τρείς φορές τις γνωστότερες συνθέσεις, ενώ καταγράφει μια φανταχτερή λίστα από διασκευές και μερικές όμορφες επί τω έργω συναντήσεις. Ο Frankie Miller προσφέρει το μοναδικό του γρέτζο στο "Walkin' The Dog" του Rufus Thomas και στα "Around And Around" και "Roll Over Beethoven" του Chuck Berry. Σε ένα αχαλίνωτο jam session, ο David Lindley ξαπλώνει την ηλεκτρισμένη του slide στο "Knocking On Heaven's Door" του Bob Dylan, καθώς το λαρύγγι του Wolfgang Niedecken των BAP συναγωνίζεται το πάθος του ξεχαρβαλωμένου Eric Burdon. Με τη συνδρομή του Klaus "Major" Heuser, επίσης μέλους των BAP, η προαναφερθείσα ομάς πραγματοποιεί ένα μαγικό τραχύ σαραντάλεπτο σόου, που αν δε διακρίνεται από καλαισθησία ή ισορροπία, αναβλύζει ενέργεια που γρατζουνά την ψυχή.

Αυτή η πλούσια κυκλοφορία στέκεται περήφανα δίπλα στο "Live In Montreux", αποτελεί ιερό κειμήλιο για τους οπαδούς του Gallagher και μια εξαιρετική ευκαιρία για όποιον αναζητά μια περιεκτική συλλογή από το έργο του. Για συναισθηματικούς λόγους, ταπεινά, θα προτιμώ την κινηματογραφική λειτουργικότητα του "Irish Tour '74". Παρότι πιο «αποστειρωμένο», το "Shadow Play" του Rockpalast παραμένει μεγαλειώδες και πιθανόν πιο αυθεντικό.