Metallica

Με νωπές ακόμη τις μνήμες από τη συναυλία στο γήπεδο του Πανιωνίου στους Έλληνες οπαδούς τους, οι Metallica κυκλοφορούν το Νοέμβριο του 1993 το (πανάκριβο είναι αλήθεια) υπέρ-πακέτο "Live Shit: Binge & Purge". Θυμάμαι ακόμη τη χαρά εμένα και του κολλητού μου όταν ανοίξαμε το πακέτο σπίτι του και είδαμε το περιεχόμενο. Όταν βέβαια ακούσαμε τα cd και είδαμε τις βιντεοκασέτες η χαρά μετατράπηκε σε παροξυσμό. Το box-set περιείχε 3 cd (ζωντανή ηχογράφηση στο Μεξικό το 1993), 3 βιντεοκασέτες (2 από το San Diego το 1992 και 1 από το Seattle το 1989), ένα βιβλίο 72 σελίδων με φωτογραφίες από την περιοδεία 1991-1993, ένα πάσο για συναυλία της ίδιας περιοδείας και ένα stencil (διάτρητο χαρτονάκι) με τον γνωστό "τρομακτικό ανθρωπάκο". Το πακέτο ξαναβρέθηκε στα ράφια των δισκοπωλείων 10 χρόνια αργότερα σε μια compact έκδοση (3cd, 2 dvd, το stencil ενώ το βιβλίο με τις φωτογραφίες το βρίσκουμε πια ενσωματωμένο στα μενού του ενός dvd). H ποιότητα στην επανέκδοση δεν έχει μεγάλες διαφορές ενώ και ο ήχος στα dvd παρέμεινε σε stereo μορφή. Την παραγωγή είχε αναλάβει το δίδυμο Hetfield & Ulrich, οι συνέπειες αυτού καταγράφονται στην αναλυτική (και χρονολογική) περιγραφή παρακάτω.

Seattle 29,30 Αυγούστου 1989 (VHS #3, DVD #2)

Αν άνοιγε κάποιος το κουτί και από κάποιο τραγικό λάθος της εταιρίας υπήρχε μόνο αυτό το dvd μέσα, θα άξιζε να το κρατήσει. Η μοναδική επίσημη, ολοκληρωμένη και επαγγελματική ζωντανή καταγραφή σε εικόνα της προ "Black Album" εποχής δείχνει τη δυναμική αυτής της μπάντας σε όλο της το μεγαλείο. 17 τραγούδια (4 από το "...And Justice For All") της χρυσής εποχής του heavy metal συγκροτήματος με το όνομα Metallica και όχι του rock οργανισμού με το ίδιο όνομα. Ανάσες μπορείς να πάρεις μόνο κατά τη διάρκεια των "Welcome Home" και "Fade To Black", ενώ σε όλη την υπόλοιπη διάρκεια βλέπεις το απόλυτο heavy metal show (τίποτα λιγότερο από αυτό) με γουρλωμένα μάτια. Μόνο γκρουπ όπως οι Slayer μπορούν να πλησιάσουν (και μόνο να πλησιάσουν) τη σκηνική παρουσία και το στήσιμο αυτής της μπάντας στη σκηνή. Οι εμφανίσεις των Metallica ισορροπούν τέλεια μεταξύ show και μουσικής πανδαισίας, καθώς δεν κάνουν το λάθος να γέρνουν ούτε στη μια ούτε στην άλλη πλευρά. Από καθαρά μουσικής απόψεως δεν μπορούμε να κρίνουμε την απόδοση της μπάντας αφού πρόκειται για επίσημη κυκλοφορία και τα (όποια) λάθη σίγουρα έχουν διορθωθεί αλλά σίγουρα μπορούμε να κρίνουμε τη δουλειά που έχει γίνει στην παραγωγή από τους διόσκουρους Hetfield & Ulrich.

Ο συντάκτης του rocking και φίλος μου από τότε που οι άνθρωποι κυνηγούσαν μαμούθ Γιάννης Κ (αυτός με την… μπαλάντα) όταν πρωτοείδε το live έπεσε κάτω από τα γέλια και οποιοσδήποτε μη οπαδός των Metallica και του Δανού τυμπανιστή τους σίγουρα έκανε το ίδιο. Η συναυλία ξεκινάει με το "Blackened" και αν ξεπεράσεις το σοκ της εκκωφαντικής κιθάρας του Hetfield (που είναι το tv control, ξύπνησα όλο το Γαλάτσι) έρχεται η πρώτη δίκαση η οποία θυμίζει το οπλοπολυβόλο του Arnie-Governor στο Terminator 2! Oι Newsted & Hammet (σαν επωνυμία δικηγορικού γραφείου δεν ακούγεται;) όταν άκουσαν το αποτέλεσμα πρέπει να ζήτησαν γραπτώς την παραίτησή τους από τον Lars, η οποία δεν έγινε φυσικά δεκτή. Για τον Newsted δεν το συζητάμε καν, ακούγεται μόνο στην εισαγωγή του "For Whom the Bell Tolls" και στα σόλο. O Hammet υπέρ-καλύπτεται από τον Jamez συνεχώς ενώ στα σόλο νομίζεις ότι του έχουν βγάλει το βύσμα από τους ενισχυτές (ευτυχώς στην καινούργια έκδοση και γενικά σε stereo τηλεοράσεις-ηχητικά συστήματα τα πράγματα είναι καλύτερα, στις μονοφωνικές τηλεοράσεις 15 χρόνια πίσω ήταν κωμωδία). Όσον αφορά στις αντιδράσεις του κόσμου, μια σκηνή τα δείχνει όλα: Στην αρχή του "Bells" η κάμερα είναι πάνω στον Ulrich που δείχνει προς την μεριά του κόσμου. Ο κάμεραμαν υπακούει και γυρνά προς το κοινό. Αυτό που αντικρίζεις είναι ένα Seattle Coliseum να σείεται στην κυριολεξία. Απίστευτη σκηνή (και real time, όχι σφήνα του σκηνοθέτη) πραγματικά.

Για το set list δεν υπάρχει κριτική απλά μια απαίτηση: Να επιστρέψει το medley "To Live Is To Die (intro) – Master Of Puppets" στη φετινή περιοδεία, please!

San Diego 13,14 Ιανουαρίου 1992 (VHS #1 & 2, DVD #1)

Έχουμε περάσει στην περιοδεία "Nowhere Else To Roam" και τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Πλουσιότερη και πιο σύγχρονη παραγωγή ενώ η μπάντα είναι φανερό ότι έχει περάσει από τη φάση "Τα δίνω όλα και σε στέλνω αδιάβαστο & πτώμα σπίτι σου" στην "Καλώς τους (νέους και παλιούς) οπαδούς μου, ας περάσουμε πολύ καλά, drive safely home".

To show είναι πλούσιο σε επικοινωνία με το κοινό, οι Metallica κατεβαίνουν στο κόσμο, δίνουν το μικρόφωνο, κερνάνε μπίρες, δίνουν το σύνθημα για χειροκρότημα, κόβουν τα κομμάτια στη μέση και κάνουν μεγάλες παύσεις, ενώ και το στήσιμο τους στη σκηνή είναι πολύ διαφορετικό από το κλασσικό με τους 3 στην ευθεία και το συγχρονισμένο headbanging . Οι Hetfield, Hammett & Newsted έχουν πιάσει τα 3 άκρα της τριγωνικής σκηνής της Sports Arena η οποία έχει καθίσματα στο μεγαλύτερο μέρος της και τα πράγματα γενικά είναι πιο “πολιτισμένα”. Η μπάντα είναι σε θέση πια να απολαμβάνει την καθολική αναγνώριση που άργησε αρκετά και αυτό βγαίνει στο τελικό αποτέλεσμα. Το κοινό σε ένα μεγάλο ποσοστό περισσότερο παρακολουθεί παρά συμμετέχει (αυτό φαίνεται κυρίως σε πλάνα που το κοινό φαίνεται στο background πίσω από τον Hetfield και όχι σε κοντινά όπου επιλέγονται οι πιο "θερμοί" οπαδοί) και σίγουρα μέσα σε αυτό υπάρχουν πολλοί first timers.

Το set list είναι καταπληκτικό (με 5 τραγούδια του "Black Album") και το παρελθόν τιμάται όπως του αξίζει.

Mexico City 25,26,27 Φεβρουαρίου & 1,2 Μαρτίου 1993 (CD 1,2 & 3)

Περίπου τα ίδια πράγματα με το San Diego , μόνο που εδώ τα ακούμε μόνο. Το set list είναι παρόμοιο και ελαφρώς ξεχειλωμένο (18 λεπτά "Seek And Destroy") αλλά το γενικό αποτέλεσμα παραμένει πολύ δυνατό.

Στο σύνολο του το πακέτο είναι must παρά την αλμυρή του τιμή και δεν αφήνει περιθώρια σε καμία μετέπειτα live ή compilation κυκλοφορία των ‘Tallica να αμφισβητήσει τα πρωτεία της αφού είναι με διαφορά ανώτερη. Είναι, τέλος, η τελευταία κυκλοφορία με το κλασσικό λογότυπο του συγκροτήματος και αυτό από μόνο του λέει πολλά.

Το παραπάνω κείμενο είναι αφιερωμένο στον Φοίβο με τον οποίο πέσαμε κάποτε στο ίδιο rock καζάνι και δεν πρόκειται να βγούμε ποτέ από εκεί μέσα.