Manowar

"Στις 23 Ιουλίου 2005, οι Manowar ήταν οι headliners του Earthshaker Festival. Η εμφάνιση τους αυτή ήταν ένα μοναδικό και ιστορικό γεγονός, αφού περιελάμβανε ένα μεγάλο φινάλε με όλα τα μέλη του group (παλιά και νέα) σε μία από κοινού εμφάνιση επί σκηνής, με τη συνοδεία 200μελής ορχήστρας και χορωδών. Η μαγεία και τα συναισθήματα αυτού του event καθώς και οι αντιδράσεις των πάνω από 25.000 οπαδών τους είναι ένα τρανό παράδειγμα για το τι προσφέρουν οι Manowar στον κόσμο. Σε συνάρτηση με το επετειακό live, η πρώτη παγκόσμια συγκέντρωση των οπαδών του fan club που έλαβε χώρα εκείνες τις μέρες είναι κάτι το εξίσου αξιοθαύμαστο. Χιλιάδες οπαδοί από όλα τα μέρη της γης μαζεύτηκαν στο Geiselwind της Γερμανίας για τις τριήμερες εορταστικές εκδηλώσεις. Αφού κάποιος δει την αφοσίωση και το πάθος που έχουν οι οπαδοί των Manowar θα καταλάβει γιατί το συγκρότημα έχει τους καλύτερους οπαδούς στη γη".

Κάπως έτσι, σε ελεύθερη μετάφραση, είναι το κειμενάκι που διαβάζει κανείς στο πίσω μέρος του νέου dvd των Manowar. Τα αν κάποιος συμφωνεί με τα παραπάνω ή όχι είναι υποκειμενικό. Σίγουρα οι απόψεις διίστανται. Σίγουρα το συνοδευτικό κειμενάκι είναι κάπως υπερβολικό, αφού όλα τα συγκροτήματα πάνω κάτω λένε τα ίδια, θεωρώντας ότι έχουν τους καλυτέρους οπαδούς. Οι Manowar βέβαια έχουν καταφέρει ανά τα χρόνια να δημιουργήσουν έναν πυρήνα φανατικών οπαδών, «καλλιεργώντας» τους το αίσθημα της ανωτερότητας σχετικά με τους άλλους οπαδούς... κάτι που δε με βρίσκει σύμφωνο, μιας και θεωρώ ότι αν θέλεις να τα κάνεις αυτά θα πρέπει πρώτα να είσαι εσύ «κύριος», να μεταδίδεις το σωστό και όχι να κάνεις καραγκιοζιλίκια επί σκηνής, κοροϊδεύοντας το κοινό που έχει στερηθεί κάτι για να σε δει. Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια, όσο καλή μουσική παράγει το συγκρότημα αυτό, τόσο η συμπεριφορά των μελών του (δύο κυρίως εξ αυτών, ονόματα δε λέμε) είναι τουλάχιστον εκνευριστική (για μένα). Θα μου πείτε "σιγά ρε φίλε, αυτό που μετράει δεν είναι η μουσική;". Σίγουρα ναι. Όταν όμως έχεις μεγαλώσει με κάποια στοιχειώδη, αγνά metal ιδανικά και βλέπεις ότι αυτά κατατροπώνονται από την αλλαγή συμπεριφοράς κάποιων ανθρώπων από τους οποίους έχεις γαλουχηθεί μουσικά, σίγουρα στεναχωριέσαι. Εμένα τουλάχιστον με ενοχλεί. Αρκετά με όλα αυτά. Ας πάμε στο ζουμί του εν λόγω dvd.

Το πρώτο δισκάκι λοιπόν έχει ολόκληρη την επετειακή συναυλία που έδωσε το συγκρότημα στη Γερμανία το 2005. Εκείνο το βράδυ, τα περίπου 25.000 ή και παραπάνω άτομα που ήταν εκεί (με πολύ έντονο το ελληνικό στοιχείο) απόλαυσαν μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του παρελθόντος του συγκροτήματος, όπως τα "Manowar", "Sign Of The Hammer", "Blood Of My Enemies", "Kill With Power", "Metal Warriors", "Metal Daze", "Hail And Kill", "Black Wind, Fire And Steel", αλλά και κάποιες νεότερες, όπως το "Warriors Of The World United" (το κομμάτι αυτό εξελίσσεται σε μεγάλο χιτ) ή το "Kings Of Kings" (το single από το επερχόμενο album τους).

Όλο το συγκρότημα έχει τρομερή απόδοση επί σκηνής, δικαιολογώντας τη φήμη που έχει αποκτήσει. Ήταν άρτια προβαρισμένοι, χαρίζοντας στο κοινό μια μεγαλειώδη εμφάνιση. Επί σκηνής, σε κομμάτια εποχής "Battle Hymns" (όχι όλα) και "Triumph Of Steele", ανέβηκαν οι "αυθεντικοί" μουσικοί εκείνων τον δίσκων, όπως οι Donnie Hamzik και Ross The Boss (drums και κιθάρα στο "Battle Hymns") και David Shankle και Rhino (κιθάρα και drums στο "Triumph Of Steele"), δίνοντας μια άλλη συναισθηματική νότα στα κομμάτια. Τα υπόλοιπα κομμάτια αποδίδονται από την τωρινή σύνθεση της μπάντας. Δεν κρύβω ότι με ξίνισε κάπως το ότι τα παλιά μέλη παίζουν τόσο λίγο σε όλο το set (περίπου 2 κομμάτια ο καθένας). Όταν είχα πρωτοακούσει για το όλο event, θεώρησα ότι θα ήταν ένα live με μεγαλύτερη συμμετοχή των παλαιοτέρων μελών και όχι της τωρινής σύνθεσης με guest τους παλιούς, όπως είθισται τα τελευταία χρόνια, ενώ ήλπιζα να ακούσουμε και κομμάτια που δεν έχουν ξαναπαιχτεί (όπως έκανε ο Ross The Boss στην πρόσφατη επίσκεψη του στην χώρα μας). Ίσως φταίνε οι σχέσεις μεταξύ τους, ίσως κάτι άλλο πιο βαθύ, πάντως άλλα περίμενα να δω και άλλα είδα. Παρ' όλα αυτά, όπως προείπα, η όλη εμφάνιση ήταν τέλεια.

Το πρώτο δισκάκι τελειώνει με δύο πάρα πολύ συγκινητικές στιγμές: Κατά πρώτον, το "Battle Hymns" (τα σχόλια περισσεύουν σε αυτό το κομμάτι - σταθμό στο επικό heavy metal) αποδίδεται ζωντανά από όλα τα μέλη, παλιά και νέα, σκορπώντας ακόμα και δάκρυα χαράς. Πραγματικό έπος! Κατά δεύτερον, η συναυλία τελειώνει υπό τους ήχους του "The Crown And The Ring" κι ενώ οι Manowar δε βρίσκονται επί σκηνής. Όση ώρα έπαιζε το κομμάτι, τόνοι από βαρελότα και βεγγαλικά φώτιζαν τον ουρανό, δίνοντας το καλύτερο φινάλε ενός πολύ μεγάλου μουσικά γεγονότος. Τα συναισθήματα που γεννιόνταν και από τις δύο αυτές οπτικές εικόνες δε μπορούν να περιγράφουν. Όσοι ήταν εκεί πραγματικά απόλαυσαν κάτι μοναδικό.

Το δεύτερο δισκάκι είναι μάλλον πιο αδιάφορο, τουλάχιστον για μένα, και απευθύνεται αποκλειστικά και μόνο στους αφοσιωμένους οπαδούς του group. Περιέχει αναλυτικά όσα έγιναν εκείνο το τριήμερο των εορταστικών εκδηλώσεων. Παρουσιάζει εκτενέστατα σχεδόν όλες τις εκδηλώσεις προς τιμήν του fan club, λεπτομέρειες για την πρώτη παγκόσμια συγκέντρωση των μελών, τι έχουν κάνει οι υπεύθυνοι του fan club για τους οπαδούς, την ιστορία του fan club, αναλυτική παρουσίαση -μέσω αποθεώσεως φυσικά- όλων των μελών (παλιών και νέων) του group, αποσπάσματα από τις πρόβες του group και της ορχήστρας για το live, αποσπάσματα και συνεντεύξεις του crew των Manowar για την όλη προετοιμασία πριν από εκείνη τη σημαντική μέρα αλλά και μαθήματα μάχης στους οπαδούς (!), σωστό τρόπο παιξίματος των εκάστοτε οργάνων από τους Ross The Boss, David Shankle, Karl Logan και Scott Columbus, διαγωνισμό Arm Wrestling μεταξύ των οπαδών (!), πως πίνει την μπύρα του ο Joey Demaio και άλλα τέτοια αδιάφορα (θεωρώ) για το μέσο οπαδό της heavy metal μουσικής που θέλει να πάρει το dvd μιας μεγάλης μπάντας.

Αν δεν υπήρχε το δεύτερο dvd, για μένα δε θα άλλαζε κάτι. Από όλη τη συσκευασία μόνο το πρώτο αξίζει. Το δεύτερο είναι τελείως ανούσιο και χαλάει για μένα την όλη εικόνα του πακέτου, δημιουργώντας δυστυχώς μια εικόνα γραφικότητας. Υπάρχει έτσι... για να λέμε ότι υπάρχει!

Οι Manowar δυστυχώς τα τελευταία χρόνια επιδίδονται σε πολύ συχνές κυκλοφορίες dvd's που ως επί το πλείστον δεν προσφέρουν πολλά πράγματα στους «μη πωρωμένους» οπαδούς. Δυστυχώς επίσης, τα τελευταία χρόνια αναλώνουν μεγάλο μέρος του χρόνου του set list τους στο να δείχνουν πόσο άντρες είναι, να παίζουν με τις γυναίκες επί σκηνής κλπ, κάτι που τουλάχιστον εμένα με κουράζει γιατί θέλω να βλέπω μουσική και όχι βλακείες. Εύχομαι όταν θα μας επισκεφτούν να μας θυμίσουν το πόσο μεγάλο κεφάλαιο είναι στο heavy metal και όχι το ότι είναι μέλη του θεάτρου σκιών του Ευγένιου Σπαθάρη.